Daisy (in love with my brother's roommate)

6. Stap in

Julia

We wachten al twintig minuten in de wachtkamer. Het is ongemakkelijk stil. In de kamer is er ook nog een stel met een jong kind en nog een aantal tieners. Ze zitten overduidelijk aan de drugs.

'Negeer hun', Maarten tikt ongeduldig met zijn been.

'Mevrouw Jansen?'

'Ja', we staan alle drie op en lopen achter de dokter aan. In zijn kamer verteld hij dat ik op het bed kan gaan zitten en haalt hij de pleisters eraf.

'Hmm...dat ziet er pijnlijk uit', ik knik. 'En je hebt je gesneden aan glas?'

'Ja, een wijnfles'

'Wijn he?'

'Oh maar ik drink niet...Hij viel en ik-'

'Het is al goed Julia. Ik geloof je wel', Maarten kijkt mij geiriteerd aan. Grey kijkt vermakelijk.

'Ik denk wel dat we moeten gaan hechten', ik zucht.

'Wacht maar hier. Er komt zo iemand hechten oke?', ik knik en bedank de arts.

Maarten's telefoon gaat af.

'Kut...tis mam', hij neemt op en loopt naar de gang. En toen waren er nog twee.

'Leuke avond gehad?', Grey verbreekt de stilte.

'Fantastisch', zeg ik sarcastisch.

'Heb je echt niet een beetje van die wijn gedronken?'

'Nee', het komt er iets bozer uit dan bedoeld.

De verpleegkundige komt de kamer binnenlopen met een karretje.

'Ben je er klaar voor?', ik knik.

'Krijg ik verdoving?'

'Als je dat wil'

'Graag', ze prikt een naald naast de wond en na een paar minuten voelt mijn hand verlamd.

'Je gaat de naald nog wel voelen, ben je er klaar voor?', ik knik. Maar kijk wel weg.

'Anders kan je vriend je hand andere hand misschien vasthouden, als je dat fijn vind?'

'Het is mijn vriend n-', Grey pakt mijn hand.

'Mond dicht schat dan is het snel voorbij', hij glimlacht niet maar kijkt naar de muur. Ik merk dat ik tijdens het hechten toch wel zachtjes in zijn hand knijp. ik probeer mij niet te focussen op de naald die in en uit mijn hand gaat. maar het is lastiger dan ik dacht.

Maarten komt de kamer binnen.

'Bijna klaar?', hij heeft het tegen de verpleegkundige.

'Ja bijna', Maarten kijkt dan naar Grey en ik hand in hand. Maar hij zegt niks.

De verpleegkundige zet nog 3 hechtingen en bind dan mijn hand af.

'Over een paar weken moet je terugkomen om ze eruit te halen'

'Oké'

We lopen naar buiten terwijl ik een speech van Maarten krijg.

'Mama is boos. Heel boos. Hoe dom kan je ook zijn?' En thuis krijg ik precies hetzelfde te horen.

'En die vlek Julia. Dat tapijt is 5000 euro. Wie gaat dat betalen? Niet jij. Hoe kom je er ook bij om een fles wijn te pakken? Volgens mij ben jij 17', ik staar naar mijn hand en hoor het aan. Te moe om er tegenin te gaan.

'Mag ik naar bed', zeg ik uiteindelijk tussen alles in. M'n moeder wil nee zeggen, ik zie het in haar ogen, ze wil doorgaan met haar speech. Maar ze laat mij gaan.