Η συνταγή της δυστυχίας | ✓

2. Τον έλεγαν Νοέλ και του άρεσε πολύ η κρεμ μπρουλέ και η μαρμελάδα φράουλα.

2. Τον έλεγαν Νοέλ και του άρεσε πολύ η κρεμ μπρουλέ και η μαρμελάδα φράουλα.

Γαλλία, σου αρέσει η Γαλλία έτσι; Θυμάμαι είχαμε πάει με το σχολείο στη Τρίτη λυκείου πολυήμερη. Όλα τα άλλα σχολεία Βουδαπέστες, Βουκουρέστες και ενίοτε Κέρκυρες. Εμείς όχι, Παριζιάνες θέλαμε να το περάσουμε και με λίγη κλάψα στη καθηγήτρια της γυμναστικής για να μας συνοδέψει, τα καταφέραμε. Παρίσι και μια μέρα σε ένα μικρό χωριό να γνωρίσουμε τις τοπικές απολαύσεις της ποδοσφαιρικής του ομάδας, με κάθε έννοια της πρότασης γιατί έχουμε και ανήλικα εδώ, προσέχουμε για να έχουμε.

Σε ένα τέτοιο μικρό χωριό γεννήθηκε και ο Νοέλ. Ο μικρότερος μια οικογένειας των πέντε, οι δύο μεγαλύτερες αδελφές του, Ανέτ και Ζαν, τον είχαν κάτω από την φτερούγα τους από μωρό. Το αγόρι της οικογένειας, έτσι έλεγαν, πρέπει να προστατεύεται. Ο πατέρας πάντα φρόντιζε να υπενθυμίζει πως κάποια μέρα αυτός θα είναι ο άνδρας του σπιτιού και θα πρέπει να κρατάει τις γυναίκες του δυνατές και υγιείς. Είχε τα πάντα που θα μπορούσε να ονειρευτεί κανείς, ένα μεγάλο σπίτι, το καλύτερο δωμάτιο, παιχνίδια που μπορούσε να χάσει και να μη τον νοιάζει και την προσοχή όλων.

Γεννήθηκε την ημέρα των Χριστουγέννων, εξ ου και το μικρό του γιορτινό όνομα. Ο πατέρας ήθελε κάτι για τον γιο του που θα τραβούσε την προσοχή, θα την κρατούσε και με δυσκολία θα την άφηνε να του φύγει. Δεν ήταν και το πιο αρρενωπό για τα γούστα του αλλά η μητέρα είχε ζεστή καρδιά και δεν ήθελε κάτι σκληρό στη γλώσσα, όπως Νικολά που ήθελε ο πατέρας, να μειώσει τη θαλπωρή της.

Περιτριγυρισμένος από δώρα που γέμιζαν το δέντρο μόνο με το όνομά του, ανθρώπους που τον αγαπούσαν για αυτό που πίστευαν πως θα γίνει και χαμόγελα που πάγωναν την ατμόσφαιρα, ο Νοέλ ήταν μόνος. Μόνος σε αυτό το απέραντο σύμπαν με τα αμέτρητα αστέρια, μόνος σε αυτό τον κόσμο που θα μπορούσε να αποκαλεί δικό του αλλά ανήκε σε αυτόν που το άξιζε, μόνος σε έναν μικρό πλανητάκι χωρίς νόημα που θεωρούσε ότι ήταν υπέρτατος όλων.

Και κάθε χρόνο, κάποιος έλειπε από τα γενέθλιά του. Ο Νοέλ όμως ήξερε πως το άτομο που έλειπε έκανε την ίδια ευχή με εκείνον. Έκλεινε τα μάτια του, έπαιρνε ανάσα δυνατή και φυσούσε, ελπίζοντας τα όνειρά του να έβγαιναν ζωντανά σε μια πραγματικότητα που θα μπορούσε, ίσως, μάλλον, πιθανότατα, να είναι...Τι πρώτα;

«Μια άλλη, μια άλλη, μια άλλη...»

Ο πατέρας λάμβανε το μήνυμα κάπως διαφορετικά από αυτό που ήθελε ο Νοέλ. Άλλη μία κούρσα με αυτοκινητάκια, άλλη μία γαλανή πιτζάμα με το μονόγραμμά του, λες και ήταν κανένα πλουσιόπαιδο που θα περίμενε κανείς να αναλάβει τα ηνία της τράπεζας του μπαμπά. Άλλη μία μέρα γεμάτη γκρίζο, λευκό και μαύρο γιατί η ζωή ήταν μονότονη και ο μόνος στόχος ήταν το πράσινο τον χρημάτων. Άλλη μία ευχή για υγεία, ίσως καλή γυναίκα και νοικοκυρά, άλλη μία ευχή για το αύριο του «πρέπει» και όχι του «θέλω».