SATILIK (harry styles)

12. BÖLÜM

İyi okumalar...

Seni sonsuza dek seveceğiz Dj Malik...

Şu yaşıma kadar kendimi bildim bileli ailemden nefret ettim. Beni umursamazlıklarından ve eğlenceye düşkünlüklerinden hep nefret ettim ama şimdi biri çıkıyor ve ailen beni korumak için öyle yaptılar diyor. Eğer gerçekten öyle olsaydı birşeyler farkederdim.

O günlerden hatırladığım tek şey annemin imdat çığlıkları. Ama adamın dediği de doğru. Annem çığlık atarken asla yanlarına gitmedim. Küçükken yatağımın altına saklanır, büyüdükçe de kulaklık takardım. Fakat yinede onları duyardım.

Her gece eve sarhoş geldiklerini hatırlıyorum. Ve kusmuk kokularını. Saatlerce onları temizlerdim, yarın aynısının olacağını bilirken. Demek bunlar oyundu. Ben birşey anlamayayım diye. Eğer o adam herşeyi biliyorsa neden ailem öldükten iki sonra gelip bunları bana anlatıyor? Neden onca yıl onlardan nefret etmeme izin verdi?

Kesinlikle iki gün sonra eve gitmeliyim. Gidip, herşeyi adam akıllı öğrenmeliyim. Yoksa aklımı kaçıracağım.

"Hey!" Omzumda hissettiğim elle sıçradım. Yanıma baktığımda Harry telaşla bana bakıyordu.

"Ne oldu?" Önüme döndüğümde dolu tabağı farkettim.

"Yarım saattir sana sesleniyorum ama duymuyorsun. Ve titriyordun da." Zihnimdeki düşünceler şimdiden beni ele geçirmişken iki gün nasıl dayanacağım?

"Aç değilim." Masadan kalkarken kolumdan tutup geri oturttu.

"Neyin var? Yoksa öpücüklerimi mi düşünüyordun?" Gözlerimi devirip salona geçtim. Şuan düşüneceğim son şey bile o değil.

"Sana böyle davranman için kim izin verdi?" Sert sesi yaklaşırken korkusuz görünmeye çalıştım ama resmen bir titremediğim kaldı.

"Sadece canım sıkıldı Harry." Ona baktığımda burnundan soluyordu. Neden bu kadar kızdı ki?

"Sana o kadar yemek hazırlıyorum ve sen canın sıkkın diye yemiyor musun? Çabuk o mutfağa git ve onları ye YEŞİL!" Harika. Artık adım yerine o saçma rengi kullanıyor. Açıklasa birşey demeyeceğim ama söylemiyor.

İtiraz etmeden kalkıp mutfağa gittim. Masaya oturduğumda o da karşımda durdu. Elleri masanın kenarımda durmuş bana bakıyordu.

"Sen yemeyecek misin?" Beni izlemesi kadar sinir bozucu birşey yok.

"Ye şunu Yeşil!" Gözlerimi devirip önümdeki makarnadan yemeğe başladım. Lanet olası yeşil renginden ölümüne nefret ediyorum.
.......................................................

Kot ceketimi de giydikten sonra aşağı indim. Ayağıma ayakkabılarımı giyerken Harry kendini gösterdi.

"Nereye?" Cevap vermek istemiyorum ama tekrar sinirlenirse gitmeme izin vermez.

"Biraz hava alacağım. Sıkıldım." Daha fazla soru sormasına izin vermeden dışarı çıktım. Soğuk hava ısrarla essede eve gideceğim ve o adamla yüzleşeceğim. Ana yola çıktığımda ilk gördüğüm taksiye bindim. Adresi söyledikten sonra korkum artmaya başladı.

Beni, benden daha iyi tanıyan bir adamla evimde yalnız olacağım. Acaba Harry'e haber verse miydim? Bu seferde göndermezdi beni. Tüm bunları düşünürken taksi durdu ve parasını ödeyip indim. Evimin tüm ışıkları yanıyordu. Merdivenleri çıkıp kapının önüne geldiğimde derin bir nefes alıp kapıya vurdum ve beklemeye başladım. Tanrı aşkına, kendi evime girmek için yabancı birinin kapıyı açmasını bekliyorum.