2

436 46 3
                                    

To był ostatni dzień, kiedy Mark widział Donghyucka w tym tygodniu. Próbował odnaleźć chłopca ponownie, idąc tą samą ścieżką, myśląc, że może Donghyuck miał rutynę i cały harmonogram wyprowadzania dziecka na zewnątrz. Niestety, Mark nigdy więcej nie widział Donghyucka na tej ścieżce.  

Nie poddał się. Poszedł do miejsc, które Donghyuck lubił odwiedzać, spoglądając z daleka, spodziewając się zobaczyć gdzieś omegę. Zaczął od kawiarni pani Yoo i skończył w parku. Mark przeszedł obok ławki, na której znajdowały się bolesne, ale najcenniejsze wspomnienia. Przypomniał mu się dzień, w którym Donghyuck pękł i powiedział mu wszystko o swoim życiu. Tego dnia Mark nie mógł spać. Poczucie winy było wszędzie. Nienawidził tego, jak Donghyuck obwiniał się, gdy tylko Mark był winny. W tym czasie Mark czuł się tak słaby, że nie mógł nawet przyznać, że to on to zrobił. Może to z powodu tych słów, które powiedział Donghyuck. Może dlatego, że Donghyuck tak bardzo gardził tą osobą, a Mark w końcu wpadł w panikę i nie potrafił tego zrobić. Ponieważ w tym czasie Donghyuck potrzebował wsparcia alfy, a nie kolejnego problemu, który mógł go bardziej złamać.  

Mark westchnął, rozglądając się po parku, szukając znajomej postaci. Wokół było pięknie. Natura znów ożyła, sprawiając, że wszystko wokół było tak kolorowe i ładne, tworząc dla wszystkiego początek nowego życia. To był jedyny powód, dla którego Mark lubił wiosnę. To była reinkarnacja natury. Chociaż natura obudziła instynkty i rozkazy żywych istot. To był ostatni i jedyny miesiąc wiosny, który był tak ciepły i był to znak, a może raczej zaproszenie dla wszystkich do produkcji potomstwa.

Cały tydzień minął w ten sposób, a Mark desperacko próbował szukać Donghyucka. Pomyślał, że dzień, w którym zobaczył omegę, zmieni jego okropną rutynę życia, zmniejszy nieprzespane noce i brak koncentracji. Tak bardzo się wtedy mylił. Tylko dlatego, że tego dnia spotkał Donghyucka, cały jego dzień był jeszcze bardziej zepsuty: nie mógł spać w nocy, nie mógł nawet zamknąć oczu, brak koncentracji tylko się pogłębiał. Mark odchodził. Częściej spoglądał na zdjęcie na swoim biurku, ponieważ wiedział, że ta osoba jest gdzieś tam, tak blisko. Jego myśli zawsze wędrowały do Donghyucka, dziecka i wszystkiego, co wtedy wydawało mu się takie dziwne. Próbował wymyślać wyjaśnienia, ale to tylko doprowadziło do bólu głowy i jeszcze większej ilości pracy, którą musiał wykonać w biurze.  

Chęć odnalezienia Donghyucka była duża, chociaż Mark kłamałby, gdyby powiedział, że zrobił wszystko, by znaleźć Donghyucka. Bo jedno miejsce zostało bez śladu Marka. To było mieszkanie Donghyucka. Mark wiedział, że możliwość spotkania tam chłopca jest największa, choć wciąż tego unikał. Mark chciał zobaczyć tylko Donghyucka, ponieważ nie wiedział, co myślą o nim inni Lee. Może pokazał się jako tchórz, ale Mark nie był jeszcze gotowy na spotkanie z nimi twarzą w twarz.

- Pan Jung powiedział, że odmówiłeś mi urlopu, więc sam tu przyjechałem. - wpadł do biura omega, kiedy Mark miał już odejść.  

- Proszę, usiądź, Jungwoo.

Mark wziął walizkę i spakował papiery, które musiał przynieść do domu na czas. Te noce były najdłuższe i na szczęście Marka - jedyne noce, kiedy zapominał o Donghyucku.

- Mów, słucham. - Mark zachęcał omegę do mówienia, odkąd zobaczył, jak nerwowo bawi się palcami.  

- Cóż, o urlopie... Naprawdę tego potrzebuję. Błagam tylko na miesiąc... Myślę, że to wystarczy.

- Jeden miesiąc to dość długo, nie sądzisz? Co ja bez ciebie zrobię? 

Jungwoo po prostu wiercił się nieswojo na swoim miejscu, sprawiając, że Mark złagodził wzrok. Nie był znany jako surowy alfa tak jak Johnny, chociaż wciąż przerażał wszystkich wokół. Może dlatego, że każdą pracę w tym budynku traktował poważnie?  

- Wytłumacz, dlaczego musisz wziąć urlop. Mamy terminy. To koniec miesiąca, o którym rozmawiamy, musimy skończyć pracę w ten piątek.

- Wiem! Zrobię wszystko, nawet jeśli będę musiał siedzieć do późna, żeby to skończyć. - Jungwoo spojrzał na Marka błyszczącymi oczami. - Ale proszę, pozwól mi wziąć miesiąc wolnego.

- Dlaczego? - powtórzył Mark. - Proszę, podaj jeden powód, dla którego powinienem to zrobić. Ponieważ, o ile widzę, radzisz sobie świetnie. Nie jesteś chory, zawsze przychodzisz na czas i wykonujesz swoją pracę całkiem dobrze.

Jungwoo milczał, a Mark zdał sobie sprawę, że między nimi jest dystans. Ściana oddzielająca omegi i alfy. Mur, który Mark tyle razy próbował rozbić w tym budynku, ale wszyscy nadal wydawali się trzymać tego, do czego byli przyzwyczajeni. 

- Czy to wiosna? - zapytał. - A może to ten dzień?  

Dzięki Donghyuckowi Mark dowiedział się więcej o omegach. Bardzo dobrze wiedział o tym co się dzieje z omegami, a wszystko to dzięki Donghyuckowi. Dużo łatwiej było mu rozmawiać, kiedy wiedział, dlaczego omegi zachowują się dziwnie lub kiedy dać im dzień wolny. Dlatego pierwszą rzeczą, jaką zrobił, kiedy Johnny przedstawił go jako nowego menedżera, było upewnienie się, że omegi w tym budynku czują się bezpiecznie. Założył pomieszczenie na końcu korytarza, w którym omegi mogły się ukryć, gdyby niespodziewanie zaczął im się upał. Potem zrównał wszystkich, zatrudniając omegi w znacznie szerszych dziedzinach.  

Omega wzdrygnął się i spojrzał na Marka, pokazując zmieszany wyraz twarzy, który wszyscy lubili okazywać. Mark zauważył, że ta gra, była potrzebna omedze do przeżycia na tym świecie, ponieważ oczy chłopca były o wiele mądrzejsze, niż się pokazywał.

- Często mówię to nowym omegom, które zaczynają tu pracować, ale myślę, że ty też musisz to usłyszeć. - Mark pochylił się na krześle i posłał Jungwoo porozumiewawcze spojrzenie. - Prawdopodobnie wiesz o moich poglądach, ponieważ nie urodziłem się w Korei. Dzięki moim rodzicom ta firma ma świetlaną przyszłość i żeby była jaśniejsza potrzebuję współpracy wszystkich. Chodzi mi o to, że musimy być uczciwi i  otwórz się na wszystko. Rozumiesz?

- N-nie bardzo. 

- Chcę zobaczyć prawdziwe twarze. - Mark przesunął się na swoim miejscu i pochylił bliżej omegi. - Chcę, żebyście wy omegi, ogólnie rzecz biorąc, zakończyli swój występ właśnie tutaj. Możesz robić wszystko, co chcesz poza moim biurem, ale pamiętaj, że tam możemy rozmawiać bez żadnych granic. To, co tu zostało powiedziane, pozostanie tutaj.

Jungwoo zamrugał kilka razy, po czym odwrócił się. Patrzył na podłogę w ten nieśmiały i tchórzliwy sposób, jaki robiły wszystkie omegi, kiedy to mówił Mark. Wszystkie były takie same.  Cóż, udawali, że są tacy sami.  Byli zupełnie inni.

- Więc, dlaczego chcesz wziąć wolne? – zapytał ponownie Mark. 

- Myślę, że jestem w ciąży. - odpowiedział Jungwoo stanowczym i poważnym tonem, podnosząc wzrok z podłogi, by pokazać silną wolę, jaką miał w oczach.

- Widzisz? Czy było tak ciężko? - Mark uśmiechnął się i wziął telefon. Wykręcił numer i nie zrywając kontaktu wzrokowego z Jungwoo powiedział: Dzień dobry, Jaehyun. Pamiętasz wakacje, o które pytał Jungwoo? To był błąd w systemie. Pozwól mu wziąć miesiąc wolnego. Do zobaczenia w przyszłym tygodniu.

Mark odłożył telefon i westchnął. 

- Odpocznij dobrze. Jeśli się okaże, że tak, zadzwoń do mnie. - powiedział Mark i wstał, biorąc swoją torbę. Ta akcja sprawiła, że ​​Jungwoo również wstał.  

- Dz-dziękuję. - Jungwoo był zaskoczony. Znał plotki o menedżerze, ale nigdy nie wierzył, że mogą być prawdziwe.  

- Dobrego weekendu.

Jungwoo skłonił się kilka razy i wyszedł z biura z feromonami, które zdradzały, jak bardzo się cieszył. Mark tylko się uśmiechnął i odwrócił do zdjęcia. 

- Mam się dobrze, prawda? 



Terminy były tak stresujące, że Mark wykonał dodatkową pracę w weekend, aby zakończyć wszystko przed ostatnim dniem miesiąca. Pił kawę częściej niż w inne dni i spędzał niezliczone godziny wpatrując się w ekran laptopa.

Chłopak cieszył się, że jego brata i Aishy nie ma w domu, bo wszystko tylko utrudnią. Wiosna też ich dotknęła i wtedy Mark najmniej chciał być w domu.  

Skończył pracę w poniedziałek o 4 rano. Był tak zmęczony, że postanowił poinformować Jennie o swojej dzisiejszej nieobecności. Na jego szczęście Jennie szybko zareagowała na jego wiadomość, co sprawiło, że domyślił się, że też pracuje do późna. Wyglądało na to, że dziewczyna beta miała więcej energii, jeśli chodzi o pracę. Mark lubił wiedzieć, że w firmie jest ktoś, kto jest wiarygodny i pomoże, jeśli go tam nie będzie. 

Kiedy Mark w końcu obudził się ze snu, w który zapadł po ciężkiej pracy, było już południe. Ziewnął i spojrzał na swoje łóżko, które było puste przez ostatnie miesiące, a kiedyś było powodem, dla którego był w niebie. Mark nigdy nie przyprowadzał nikogo do domu ani nie spędzał czasu w klubach flirtując z kimś. Unikał tego, ponieważ nie czułby nic poza ukłuciem winy. Co więcej, Mark nie był zainteresowany znalezieniem kogoś nowego, ponieważ jego serce wciąż pragnęło Donghyucka.  

Chłopak zajmował specjalne miejsce w sercu Marka i alfa nie chciał zastępować chłopca nikim innym. Wyszedł z łóżka i poszedł do kuchni, myśląc, że może ktoś zrobił mu śniadanie, a raczej lunch, wiedząc, że jest już środek dnia.

Ku swojemu rozczarowaniu, nawet nie czuł zapachów wokół. Dom był pusty, więc Mark wiedział, że oboje prawdopodobnie wyszli wcześnie rano. Mark otworzył lodówkę i nie czekając ani minuty, zamknął ją. Skrzywił się i poszedł wziąć prysznic, żeby gdzieś wyjść. Wiedział lepiej niż ktokolwiek inny, że przebywanie w kuchni było jednym z największych niebezpieczeństw w tym domu.  

Mark wyszedł z kurtką niechlujnie wiszącą na ramieniu. Poszukał w internecie kilku kawiarni, ale w końcu wybrał kawiarnię pani Yoo. Mała jego część myślała, że ​​może zdarzy się cud i na dzisiaj zobaczy Donghyucka. 

W drodze do kawiarni Mark zobaczył wielu uczniów wychodzących ze szkoły. Uśmiechnął się, gdy zobaczył znajome twarze Chenle i Jisunga. Cieszył się, że nie zauważyli, jak się gapi. Mimo że obaj chłopcy zbliżyli się wtedy do Marka i Donghyucka, alfa domyślił się, że nie powitają go tak, jak wcześniej. Może nawet żywili do niego urazę. Ponieważ zaraz po zgłoszeniu, że Donghyuck opuścił szkołę, Mark też to zrobił. Chociaż Mark znał powód, dla którego Donghyuck to zrobił, nikt poza Renjunem, Jeno i Jaeminem nie wiedział, dlaczego to się stało. I tak Mark zrobił to samo. Wybrał edukację domową bez żadnych wyjaśnień, pozostawiając wszystkich w tyle, ponieważ życie szkolne było bardziej przygnębiające niż kiedykolwiek, bez wsparcia osoby, która była powodem, dla którego Mark nadal tam był. Szczerze mówiąc, Mark nienawidził tej szkoły. Nie dlatego, że nienawidził nauki. To dlatego, że nienawidził tam ludzi.

Po ukończeniu szkoły Mark dotarł do jednego z nauczycieli, który był znany jako zawodowiec w nauczaniu domowym. Mark zapłacił mu tysiące pieniędzy, a jeszcze więcej zapłacił kuratorium oświaty, aby pozwolił mu zdawać egzaminy wcześniej niż innym. To było ogromne zamieszanie, ale potem wkroczył Johnny i wszystko skończyło się całkiem dobrze. Mark pisał egzaminy i przekazywał je swojemu nauczycielowi, który dodatkowo dopłacał, aby po oficjalnym zakończeniu egzaminów odsyłał je do kuratorium oświaty. Po wykonaniu tych czynności Mark przejął firmę swoich rodziców, a Johnny przekazał mu stanowisko. Wszystko szło całkiem nieźle, jakby prowadzenie interesu płynęło w żyłach Marka, chociaż Johnny lubił pilnować swojego młodszego brata i często się wtrącał.  

Czekał, aż uczniowie znikną z jego wzroku, a następnie poszedł do kawiarni pani Yoo. Kobieta szybko go rozpoznała, chętnie go przywitała i wybrała najlepsze miejsce w kawiarni - przy oknie. Wiedział, że to z powodu Donghyucka, ponieważ przyprowadził tu kiedyś Marka. Chociaż tym razem nie rozmawiała z nim, bo miała dużo pracy do wykonania. Mark poczuł jej spojrzenie, ale nigdy nie miała okazji do niego podejść. Dopiero gdy Mark zjadł śniadanie i był gotowy do wyjścia, pani Yoo podbiegła do niego z torbą.  

- Proszę, daj to Hyuckiemu! - powiedziała i podsunęła torbę Markowi. - Ten chłopak zawsze zapomina mnie odwiedzić. Czy to nie jest złośliwe?

Mark skinął głową i wziął torbę. Postanowił za to zapłacić, ale ciocia była temu przeciwna, mówiąc, że to prezent. Mark wyszedł z kawiarni z pustym umysłem. Właśnie dowiedział się, że Donghyuck nie odwiedzał kawiarni, choć uważał, że jest to jedno z miejsc, które lubi omega. 

- No cóż, chyba teraz naprawdę muszę go znaleźć. - uśmiechnął się, otwierając torbę, by zobaczyć pączki.  

Mark skierował się w stronę, gdzie znajdowało się mieszkanie Donghyucka. Nie planował jechać i tam go odwiedzać. Jeszcze nie. Chciał tylko zerknąć na budynek i może zobaczyć wychodzącego stamtąd Donghyucka.  

Minął starą fabrykę i zobaczył budynek. Zatrzymał się i położył rękę nad oczami, żeby lepiej się przyjrzeć. Okno prowadzące do kuchni rodziny Lee było otwarte, ale nikt tam nie stał. Jakoś poczuł potrzebę zbliżenia się, chociaż wydawało się, że nic się nie wydarzyło. Minął plac zabaw, pilnując swoich spraw, wciąż nie odrywając oczu od budynku, gdy piłka uderzyła go w twarz.  

Mark był silnym chłopcem, więc zdołał stanąć na nogach, choć cały świat w jego oczach zdawał się doznać trzęsienia ziemi. Miejsce, w które został trafiony, spłonęło jak w ogniu. Zastanawiał się, dlaczego tego nie przewidział. Gdzie były jego odruchy alfa?  

- Hyung! - usłyszał wysokie krzyki.

Mark zamrugał kilka razy, aby odzyskać wzrok, i zwrócił się do sprawcy. Właściciel głosu wydawał się znajomy i wkrótce Mark rozpoznał w nim jednego z młodszych braci Donghyucka. Widząc, jak mały chłopiec do niego biegnie, Mark instynktownie szukał Donghyucka. Zauważył chłopca siedzącego na ławce w cieniu, zgodnie z oczekiwaniami, z wózkiem dziecięcym obok niego. Donghyuck trzymał ręce na ustach i patrzył na Marka w szoku. Spojrzał na dziecko, pewnie upewniając się, czy śpi, i podbiegł do Marka.  

- O mój Boże! Tak mi przykro, Hyung! - Donghyuck przeprosił i przyciągnął swojego brata do siebie. - Odwróciłem wzrok tylko na sekundę...

- Nie, wszystko w porządku. Teraz jestem w pełni obudzony. - Mark wzruszył ramionami, intensywnie patrząc na Donghyucka.

Omega wydawał się mieć na sobie odrobinę makijażu, chociaż jego usta, a nie cienie do powiek, zwróciły uwagę Marka. Nosił błyszczyk, który sprawił, że Mark poczuł dziwną żądzę spróbowania jego warg. Chciał się spoliczkować za takie myślenie. Czy to sprawka wiosny, a może uderzenia piłki? Co należy winić?

- Twarz Hyunga jest naprawdę czerwona. - Donghyuck zmarszczył brwi. - Mam zimną butelkę wody, dołóżmy ją w miejsce, w które Hyung został trafiony.

Donghyuck wrócił na ławkę, a Mark podążał za nim, podczas gdy dzieci skakały wokół alfy.

- Hyung! Tęskniłem za tobą!

- Mark Hyung! Zagrajmy w piłkę.

- Myślę, że na dzisiaj wystarczy, Dongmin. Możesz w nią grać, gdy znajdziemy dużo większą przestrzeń, dobrze? - Donghyuck zapytał swojego brata. Mark widział ciepłe iskierki w jego oczach, kiedy rozmawiał z dziećmi. Dziwne.  

- Nie! Chcę się bawić z Hyungiem!

- Myślę, że Donghyuck ma rację. Masz szczęście, że jestem wytrzymały, w przeciwnym razie byłbym już znokautowany. - zachichotał Mark.  

Dzieciaki się roześmiały, choć wydawało się, że nie rozumieją, co Mark miał na myśli. Z drugiej strony Donghyuck wydawał się przerażony słowami Marka. Szybko odwrócił się do swojej torby, aby poszukać wspomnianej butelki. Mark tysiąc razy mówił sobie, żeby się zamknąć, gdy dzieci są w pobliżu, ponieważ kończy się na tym, że mówi coś niezręcznego lub wyrwanego z kontekstu.  

- Mark Hyung! - nieśmiały dzieciak złapał Marka za rękę, zanim Donghyuck zdążył przyłożyć butelkę z wodą i przyciągnął go do dziecka. - Spójrz!

Dzieciak wyglądał na tak dumnego, że przyprowadził Marka, by zobaczył malucha, jakby był skarbem. Zamiast tego Mark musiał oczywiście powiedzieć coś niezręcznego.  

- Już widziałem dziecko.

- H-Hyung widział? - chłopiec wydawał się smutny. - Kiedy?

- Spotkałem Marka Hyunga w zeszłym tygodniu. - wszedł Donghyuck z butelką w dłoniach.

- Naprawdę? - dzieci sapnęły. - Dlaczego nic nie powiedziałeś?

- Chyba zapomniałem. - zachichotał Donghyuck, ale to nie poprawiło humoru Markowi. Zamiast być dotkniętym tym uroczym dźwiękiem, Mark poczuł się urażony. Jak Donghyuck mógł zapomnieć, że spotkał Marka, skoro sam nie mógł przez to nawet spać? 

Z goryczą w sercu Mark spojrzał na dziecko, które mocno spało, mimo że wszyscy byli tutaj tak głośni. Na początku Mark po prostu patrzył na dziecko, jakby ta rzecz była lalką, a nie człowiekiem. Dziecko naprawdę wyglądało jak lalka, taka mała i ładna, ubrana w śliczne ciuchy, z piękną, melaninową skórą. Mark instynktownie spojrzał na Donghyucka i zobaczył, że ten patrzy na dziecko łagodnym spojrzeniem, z rękami na piersi i promiennym uśmiechem na ustach. Mark zamrugał kilka razy i ponownie zwrócił wzrok na dziecko.  

Może jego umysł płatał figle, ale dziecko wyglądało jak kopia Donghyucka, chociaż wciąż było małe i miało tylko miękkie rysy. Oprócz pięknej skóry dziecko miało te same pieprzyki na twarzy, co Donghyuck. Mark był pewien, że gdy otworzy oczy, upodobni się jeszcze bardziej do omegi.  

- To chłopiec czy dziewczynka? - pytanie wyślizgnęło się z ust Marka.  

- To chłopiec! Będę dla niego Hyungiem! - Dongmin krzyknął i wkrótce został uciszony przez nieśmiałego brata.  

- Jak ma na imię?

- Minhyuk. - odpowiedział Donghyuck.  

- Jakie ładne imię.

- Nasz wujek chciał go tak nazwać. - dodał Donghyuck. Potrząsnął butelką i podszedł do Marka. - Pokaż swoją twarz, proszę.  

Donghyuck najprawdopodobniej wyczuł spojrzenie Marka. To nie był on, nie zrobił tego. Pytanie brzmiało - czy po prostu zignorował wzrok, ponieważ nie chciał zdradzić, że coś czuje, czy też faktycznie nic nie czuł? Dlaczego nic nie powiedział Markowi? Ponieważ alfa praktycznie wypalał mu dziury oczami.  

Czy Minhyuk nie jest kombinacją ich imion?


Korekta Anonimowe_Mango

MATCH MADE IN HEAVEN 》 MARKHYUCK OMEGAVERSE TŁUMACZENIEOpowieści tętniące życiem. Odkryj je teraz