Story of JILA

Deel 3 : Mila's ouders

Mila werd wakker en keek opzij. Jonas zat met z'n hoofd een paar centimeters van haar vandaan. "Hij is zo lief" ,dacht Mila. Ze dacht aan gisterenavond. Ze zag dat hij het koud had en trok het deken over hem heen, precies zoals hij gisteren bij haar had gedaan. Ze besefte dat ze zoveel geluk had met een vriend als Jonas. Precies: een vriend. Momenteel waren ze gewoon vrienden, maar soms wilde Mila dat ze meer waren. Alleen durfde ze hem er nooit over aan te spreken. Ze wist ook niet goed wat ze precies voor hem voelde, maar het voelde wel speciaal. Het had allemaal gewoon nog wat meer tijd nodig. Even later werd ook Jonas wakker. "Goeiemorgen" ,zei hij al glimlachend. "Goeiemorgen" ,zei ze terug. Die lieve blik in zijn ogen vertelde genoeg. Jonas keek even op zijn horloge. "We moeten snel naar boven, de les begint zo.". "Wat heb je nu ?" ,vroeg Mila. "Muziek. Jij ?". "Pff fysica !" ,antwoordde Mila teleurgesteld. Ze had veel liever dans gehad, dan zou het pas een goeiemorgen geweest zijn. Of muziek, dan was ze tenminste nog bij Jonas. "Je redt het wel bij Verlinden" ,plaagde Jonas haar. "Lach maar ! Tot straks". "Tot straks" ,antwoordde Jonas en liep door naar de muziekklas. De les ging zo traag voorbij. Jonas kon maar niet opletten, hij dacht de hele tijd aan gisterenavond. Mila die op zijn schouder lag te slapen. Ze had zo dicht bij hem gelegen dat hij haar perfect had kunnen kussen, maar dat durfde hij helemaal niet. Niet voor hij wist wat ze precies voor hem voelde. En Mila, die deed zelfs niet de moeite om op te letten. Ze keek de hele tijd naar de klok. Nog 5 minuten, 4,3,2,1, daar was de bel. Ze spurtte het lokaal uit. "Eindelijk verlost van Verlinden" ,dacht ze. In de gang liep ze perrongeluk tegen een meisje aan. "Seg, wat is u probleem ? Hebben uw ouders u nooit opgevoed ofzo ?" ,schreeuwde het meisje arrogant. Deze zin kwam hard aan bij haar. Ze liep op haar af en wilde haar slaan, maar ze werd net op tijd tegen gehouden door Jonas. "Rustig Mila, ze is het niet waard.". Mila stortte zich in zijn armen en begon zachtjes te huilen. Ze had nooit gedacht dat iemand die ze amper kende haar zo zou kunnen kwetsen. Ze miste haar ouders gewoon heel hard. Jonas streelde over haar achterhoofd, door haar haren. Mila werd er weer rustig van. Langzaamaan stopte het huilen. Ze was zo blij dat Jonas er was geweest. Ze snapte er niets van. Normaal is ze helemaal niet zo gevoelig, maar alle opgekropte gevoelens over haar ouders kwamen er opeens uit. Ze stortte helemaal in. Gelukkig waren Jonas zijn armen er geweest om haar op te vangen. Jonas stelde voor om even rustig met haar naar buiten te gaan. Mila ging op een bankje zitten. Jonas zette zich vlak naast haar en sloeg zijn arm om haar schouder heen. "Wat is er aan de hand ?" ,vroeg hij voorzichtig. "Ik ... ik weet het allemaal niet meer." ,antwoordde ze. Ze bleven even stil. Mila keek voor zich uit en Jonas keek haar aan. Hij kon er niet tegen als er iets mis was met haar. Hij wilde haar helpen, maar als hij niet wist wat er aan de hand was kon hij haar natuurlijk niet helpen. Plots begon Mila te vertellen over vroeger, toen haar moeder er nog was. Nu wist Jonas wat er aan de hand was. Er kwam weer een lach op Mila's gezicht als ze aan die tijd dacht. Jonas werd er gelukkig van. Maar opeens kwamen de tranen weer. In haar hoofd kwam het beeld van haar dode moeder. Zij en haar vader hand in hand voor haar doodskist. Jonas nam haar stevig vast. En toen, de beelden van de tientallen pleeggezinnen waar ze de rest van haar leven al had doorgebracht. Ze haatte hen. Allemaal. Het enige wat ze wilde waren haar ouders. Haar moeder vooral, maar stiekem ook een beetje haar vader. Nu sloeg ook zij haar armen rond Jonas' middel. Ze had gewoon nood aan iemand vast te nemen zoals ze nog nooit eerder had gedaan. Ze sprak niet graag over haar ouders, maar met Jonas vond ze het niet erg. Hij was de enige persoon op deze aardbol die ze écht vertrouwde. Diegene die het meeste over haar wist. De persoon die als enige ooit haar kwetsbare kant had gezien. Nu besefte ze het pas. Ze hield van hem...