Story of JILA

Deel 10 : Contact

Mila sloop de kelder in. Het was er doodstil. Het was de eerste keer dat ze hier alleen was. Normaal was ze hier enkel om te zingen, samen met haar 4 vrienden. Heel soms was ze hier ook alleen met Jonas. Als haar hoofd rust nodig had. Dat was nu ook, maar nu wilde ze gewoon even echt alleen zijn. Ook al had ze graag dat Jonas bij haar was. Ze ging op haar vertrouwde plek staan, achter haar microfoon. De laatste keer dat ze hier stond was ze heel bang geweest. Haar moeder probeerde contact met haar te maken. Maar dat was precies wat ze nu net wilde. "Mama ?", fluisterde Mila twijfelend. Het bleef doodstil. Plots werd de stilte doorbroken door het gerinkel haar gsm. "Jonas ❤️" verscheen er op haar scherm. Even twijfelde ze, maar stak toen haar gsm weer in haar broekzak. "Nu even niet.", dacht ze. Toen voelde ze iets anders in haar broekzak. Papier. Ze haalde het eruit en herinnerde zich dat haar vader haar gisteren nog een foto had meegegeven. Ze had er toen niet naar durven kijken. Niet naar willen kijken. Nu ze alleen was gleden haar ogen langzaamaan naar de foto. Haar moeder en vader, hand in hand. In het midden een klein meisje met knalblauwe ogen. Mila kon niet geloven dat zij dit was. Haar leven zag er op die foto precies perfect uit. Maar zo was het waarschijnlijk ook geweest..

Jonas liep heen en weer door zijn kamer. Hij keek om de 5 seconden op z'n gsm om te kijken of Mila hem misschien een berichtje had gestuurd. Gisteren had ze niets laten merken, maar hij wist zeker dat ze zich niet goed in haar vel voelde. Het was dan ook een heel moeilijke dag geweest voor haar. Hij wilde er voor haar zijn, maar dat gaat natuurlijk niet als zij geen teken van leven geeft. Jonas werd gek. Hij besloot naar haar huis te fietsen. Voorzichtig opende hij de deur. Jonas was de enige aan wie Mila de reservesleutel van haar woonplaats toevertrouwde. Hij liep van kamer tot kamer, maar nergens was Mila te bespeuren. Hij zou haar nog één keer bellen. Misschien lag haar gsm gewoon nog thuis en was zij even een luchtje gaan scheppen. Helaas, Jonas z'n theorie klopte niet. Er was niets dat hij kon doen. Hij kon haar toch niet door heel de stad gaan zoeken ? Hij moest zich gewoon even kalmeren. Er was vast niets aan de hand. Hij wilde alleen weten of ze oké was.

Mila zat in de zetel van de kelder. Ze staarde voor zich uit. Plots zag ze in haar ooghoek het ouija bord van Charlie staan. Ooit hadden ze hiermee contact proberen te maken met de geesten van de Freebirds, maar dat was niet echt een succes geweest. Mila had het toen ook een belachelijk idee gevonden, maar nu liep ze naar het bord toe. Ze legde het op het tafeltje en een beetje twijfelend legde ze de foto er bovenop. Ze stak de kaarsen aan die naast het bord lagen. Hoe werkte dit weer ? Ze herinnerde zich dat Charlie zei dat ze antwoorden konden geven met ja en nee. En met letters. Dat zou dus betekenen dat ze echt met haar mama zou kunnen praten !
Een glas. Ze had nog een glas nodig. Dat zou ze vast wel in de kantine vinden.

Jonas liep door de poort van het DAM. Voorzichtig liep hij naar de kelder. Kaarsen ? Hier was iemand geweest. Toen zag hij de foto. Hij herkende het meisje meteen. Die ogen. Mila was hier nog net geweest. Jonas zuchtte opgelucht. Ze was waarschijnlijk wel ok. Maar waar was ze nu ?
Net op dat moment hoorde hij gestommel in de gang. Hij draaide zich snel om. Mila schrok zich een ongeluk toen ze de deur van de kelder weer open deed. "Jonas ? Wat doe jij hier ?", verbaasd hem te zien. "Wat doe JIJ hier ?", vroeg hij terwijl hij naar het ouija bord wees. Ze trok de foto uit zijn handen en ging weer in de zetel zitten. Jonas ging naast haar zitten. Één blik op de foto was genoeg voor Mils om weer te breken. De eerste traan van een huilbui rolde weer over haar wang. "Hé Mila, vertel nu gewoon wat er allemaal aan de hand is", zei Jonas lief. "Ik.. Ik probeerde contact te maken met mijn moeder.", snikte ze. Hij sloeg z'n armen om haar heen en gaf haar een kus op haar hoofd. "Mila toch.". Na een tijdje wreef hij de laatste traan uit haar gezicht. "Laten we het samen proberen.", stelde hij voor. Mila knikte. Jonas legde z'n vinger op het glas en al snel volgde Mila zijn voorbeeld. Mila trilde. "Ik zoek contact met de geest van mijn moeder.", zei Mila met een bevende stem. Er gebeurde niks. Ze keek Jonas wanhopig aan. Net op dat moment leek het of het glas heel even bewoog. Hun ogen volgden de beweging van het glas. De eerste letter. G. Daar bleef het staan. "Wij zoeken contact met de geest van Mila's moeder.", probeerde Jonas nog eens. Het werkte. Het glas schoof vliegensvlug over de letters heen. I. T. A. Het ging heel het bord rond en stopte dan weer bij de A. Bij de R stopte het schuiven. GITAAR ! "Ze zeggen gitaar !", schreeuwde Mila. Jonas liep naar zijn gitaar. Inderdaad. De muziek begon. Hij speelde een rustige ballade. "Wat willen ze zeggen ?", vroeg Mila. Ze begreep er niks meer van. "Mila, zing. Misschien komt er ook wel tekst.", antwoordde Jonas. Ze plaatste haar handen rond de microfoon. De tekst vloeide uit haar mond.

Ware liefde
Daardoor kan je leven niet meer stuk
Ware liefde
Is de sleutel tot het eeuwige geluk
Een kus onder de grote wilgenboom
En je leven was één grote droom

De muziek stopt.