Story of JILA

Deel 7 : Ziekenbezoek

Mila had gezien hoe Brandon naar haar keek toen ze met Jonas kuste. Ook al had dat hele gedoe met Brandon voor haar niets betekend, ze wist dat het bij hem nog steeds gevoelig lag. Ze waren nog steeds goede vrienden en dus kon ze hem dit niet aan doen. Jonas liep haar natuurlijk achterna. Hij wilde een uitleg en wel nu. Was hij dan altijd fout geweest als hij dacht dat ze van hem hield ? Maar toen hij haar riep, draaide Mila zich snel om, rende naar hem toe en kuste hem weer. Jonas had zich dan toch niet vergist. Ze hield wel van hem. Charlie en Jimmy wilden ook wel weten wat er aan de hand was. Ook Alex liep hen achterna. Charlie zag hen als eerste staan. "Jongens, ik denk dat ons plannetje gelukt is.". "Yes!", antwoordden de jongens in koor.

Mila wilde naar huis. Ze had hoofdpijn gekregen van al die drukte. Jonas wilde haar niet alleen laten vertrekken. "Mila, wacht! Ik zeg even tegen Jimmy dat je naar huis wil.". Enkele minuten later kwamen ze aan bij Mila's huis. Zoals gewoonlijk kwam Mila binnen in een leeg huis. Haar pleegouders lieten haar voor de zoveelste keer in de steek. Altijd waren ze op reis, te druk met het werk of wat dan ook. Het was altijd wel iets, maar Mila trok zich er niets meer van aan. Ze was het al gewend om voor zichzelf te moeten zorgen. Mila liep de trap op, achtervolgd door Jonas. Ze ging op bed liggen. Ze voelde zich echt niet goed. Jonas ging op de rand van haar bed zitten. "Het gaat echt niet, hé.", zei hij bezorgd. Mila schudde zachtjes met haar hoofd. Hij legde zijn hand op haar hoofd. "Je bent gloeiend heet. Ik zoek iets tegen de hoofdpijn.". Even later nam ze de medicatie in. "Probeer wat te slapen, dan zal het zeker beter gaan.". Jonas trok het laken over haar heen. Mila knikte. "Slaap zacht, schat.", fluisterde Jonas en kuste haar. Mila glimlachte al blozend. Ze sloot haar ogen en viel al snel in slaap. Jonas bleef naast haar zitten als een waakhond. Hij moest er zijn voor als er iets aan de hand was. Het was zijn taak om voor haar te zorgen, aangezien haar pleegouders dat niet deden. Mila deed zich altijd voor alsof ze niemand nodig had, maar Jonas wist wel beter. Ook al wist hij niet altijd hoe Mila zich voelde, hij kende haar goed genoeg om te weten dat ze het niet fijn vond om er altijd alleen voor te staan. Plots kreeg Jonas een berichtje "Kom je zo snel mogelijk naar huis ? Het is al heel laat. Kusjes, mama.". Het was inderdaad al ontzettend laat. Zat hij hier dan al zo lang naar Mila te staren ? Jonas wilde niet vertrekken, maar hij kon zijn moeder ook niet teleurstellen. Met een bang hartje liet hij Mila achter. Eenmaal in zijn bed staarde Jonas naar het plafond. Hij dacht aan Mila en hoopte alleen maar dat alles oké was met haar. Om 7u besloot hij al uit bed te komen. Hij kon toch niet slapen. "Wat doe jij al zo vroeg op ?", vroeg zijn moeder. "Ik moet naar een vriend.", loog Jonas een beetje. "Zo vroeg al ? Die kan best nog even wachten hoor.", antwoordde ze. "Maar nee. Mama, ik moet echt nu weg.". "Nee Jonas, je bent gisteren al zo laat thuis gekomen dan kan je vandaag ook laat vertrekken.". Waarom snapte zijn moeder hem nu niet ? Hij móest weg. Het ging wel om Mila hé. Zijn Mila.

Zodra zijn moeder naar haar werk vertrokken was, vloog Jonas het huis uit. Hij stak zo rustig als hij kon de sleutel in het sleutelgat van Mila's huisdeur. Toen Jonas haar kamer binnensloop glimlachte hij. Ze sliep nog als een roosje. Hij besloot om snel een ontbijtje voor haar te maken. Even later kwam hij weer boven met een schotel vol lekkers in zijn handen. Hij legde het neer op haar nachtkastje. "Mila ? Wakker worden.", fluisterde hij in haar oor. Voorzichtig opende Mila haar ogen. "Goeiemorgen.", zei ze nog wat slaperig. "Gaat het al wat beter?". Mila knikte. Ze was blij om hem terug te zien. "Ik heb wat te eten gemaakt.", hij wees naar het nachtkastje. Mila ging rechtop zitten om het te kunnen zien. "Jonas, dat is echt super lief.", zei ze terwijl ze hem omhelsde. Ze genoten samen van het lekkere ontbijt. Ze hadden gesprekken over van alles en nog wat. Mila voelde zich al een heel stuk beter dankzij hem. Na enkele uurtjes moest Jonas weer naar huis, voordat zijn moeder thuiskwam van haar werk. "Ik kom zo snel mogelijk terug.".

Toen Jonas weg was voelde Mila zich plots ontzettend eenzaam. Ze staarde naar boven en dacht aan de momenten die ze al met hem had meegemaakt. Ze hoopte dat het eenzame gevoel zo zou verdwijnen. Plots kwam het moment in haar op dat ze in het park zat te huilen in Jonas' armen. Ze herinnerde zich hun gesprek over haar vader. Ze had hem toen beloofd dat ze samen haar vader zouden opzoeken. Als zij er klaar voor was. Maar Mila wist niet of dat moment er ooit zou komen. Ze voelde iets op haar wang. De zoveelste traan die ze om haar verleden liet. Ze piekerde zich dood in haar bed. Ergens wilde ze haar vader wel terugzien, maar ze was gewoon zo ontzettend bang. Ze had hem al bijna tien jaar niet meer gezien. Misschien zou ze hem zelfs niet meer herkennen. Toen ze de voordeur hoorde opengaan veegde Mila haar tranen gauw weg. Enkele seconden later stond Jonas weer naast haar bed. "Hey Mila, alles ok ?". "Ja hoor.", zei ze met een geforceerde glimlach. Ze wilde hem niet weeral lastigvallen met haar verleden. Maar liegen tegen Jonas was niet haar sterkste kant. Hij had meteen door dat er iets niet klopte. Hij ging naast haar op bed liggen. Hij voelde dat haar kussen vochtig was. Ze had gehuild. Mila ging meteen vlak tegen hem aan liggen. Jonas sloeg zijn arm om haar heen en hield haar stevig vast. Zo bleven ze liggen. Complete stilte. Jonas prulde in haar haar. Mila vond het fijn. Na een poosje verbrak Mila de stilte. "Jonas ?". "Ja schat ?", antwoordde hij lief. "Ik wil mijn vader zien.", zei ze koel. "Echt ?", antwoordde hij een beetje verbaasd. Dit had hij helemaal niet zien aankomen. "Ik ben niet helemaal zeker of ik het wel wil, maar...". "Het is normaal dat je bang bent, maar dat is nergens voor nodig. Ik ben bij je.". Hij drukte haar nog steviger tegen zich aan. Ze voelde zich inderdaad veilig in zijn armen. Ze had dan altijd het gevoel dat ze de hele wereld aankon. Bij hem voelde ze zich vrij. Vrij van de problemen die ze haar hele leven al heeft moeten meesleuren. Daar was de stilte weer. Ze hoefden mekaar niets te zeggen om te weten dat ze allebei hetzelfde voelden. Dit voelde goed. Ze legde haar hoofd op zijn borstkas. Het enige geluid dat ze hoorde was zijn hartslag. Daar werd ze rustig van. Zo rustig dat ze in slaap viel in zijn armen.