Story of JILA

Deel 9 : In de gevangenis

Ik vond Mila in de balletzaal. Ze zat tegen de spiegels aan en huilde nog zachtjes. Ik stapte rustig op haar af. Ik wilde haar niet 'storen' omdat ze gezegd had dat ze alleen wilde zijn, maar langs de andere kant voelde ik dat ik haar móest storen. Ze draaide zich om, een glimlachje verscheen om haar mond toen ze zag dat ik het was. Ik veegde de laatste traan uit haar gezicht. "Jonas, dat lied..". "Kende je dat ?". "Ja, het.. het was.. is van .. mijn vader.". "Echt ? Maar dan willen de geesten je zeker iets vertellen.". "En wij moeten zelf uitzoeken wat. Zoals altijd.", antwoordde ze. "Ken je de tekst nog ?", vroeg ik haar. Ze knikte en begon zacht het lied opnieuw te zingen. Ik kon alleen maar glimlachen naar haar. Ze kan zo mooi zingen. Ook buiten de kelder, zonder de geesten. Bij die ene zin werd ik plots weer serieus. "Wacht eens even.". Ze keek verbaasd. "Maar geef het toch een kans.", zei ik. "Volgens mij probeert je moeder je gewoon te zeggen dat je je vader een eerlijke kans moet geven.". "Denk je ?". "Maar ja, ze wil dat je hem probeert te vergeven, zodat alles weer zoals vroeger wordt.", probeerde ik. "Maar het zal nooit hetzelfde zijn .. zonder haar.", antwoordde ze triest. "Geef het gewoon een kans.". Ze knikte en stond op. "We gaan terug naar rest.".

We besloten dat we wel genoeg hadden gerepeteerd voor vandaag. Nu ja, dat Mila er genoeg van had gehad voor vandaag. Toen ik met haar het DAM uitliep, stond agent Frank ons al op te wachten. "Stap maar in. Het is niet zo heel ver rijden.". We zaten samen op de achterbank. De hele rit hield ik Mila's hand vast. Ze staarde heel de tijd uit het raam. Ik wilde weten hoe ze zich voelde of wat er in haar omging, maar ik zweeg. Na zo'n twintig minuten kwamen we aan. "Wachten jullie eventjes hier, dan kijk ik even of meneer Santiago klaar is voor een bezoekje.", zei de agent. Daar stond ik dan met Mila. Ze staarde naar het gigantische gebouw voor ons. Ze leek rustig en zweeg nog altijd. Ik keek haar in de ogen, "Ben je er klaar voor ?". "Jonas, ik weet niet of ik dit wel moet doen.", zei ze een beetje wanhopig. Ik nam haar hand vast, "Natuurlijk. Je doet dit niet alleen voor jezelf, maar ook voor je moeder. Weet je nog ?". Ze keek nogal verward. Ik begreep haar wel. Dit was een heel lastige dag voor haar. Plots werd ze geconfronteerd met haar beide ouders. Na al die jaren. Ik gaf haar een kus. "Alles komt goed.", suste ik haar. Ik hield haar tegen mij aan en zij sloeg haar armen nog harder dan ze ooit al had gedaan om mij heen.

Agent Frank kwam buiten. "Loop maar eventjes met mij mee", zei hij vriendelijk. Binnen zweeg hij eventjes, maar zei dan: "Mila, je vader wil je nu niet zien.". Het leek wel of Mila in elkaar stortte. "Wat ?", gilde ze. Ze wilde naar zijn cel toerennen. "Mila, blijf hier.", riep ik. Ik ging achter haar aan en hield haar tegen. Ze probeerde zich van mij los te rukken langs alle kanten. Zo wild had ik haar nog nooit gezien. Ze schreeuwde het uit: "Ik doe alle moeite van de wereld om naar hier te durven komen en dan wil meneer mij plots niet meer zien ?". Ik moest haar steeds harder en harder vasthouden zodat ze niet weg zou kunnen. "Mila, wordt nu toch eens rustig.", riep ik terug. Plots liet ik haar los. Ik kon het niet meer aan. Ik deed haar sowieso ontzettend veel pijn. Maar ze nam me terug vast. Haar lichaam zocht steun en die vond ze bij mij. Onze knuffel werd plotseling onderbroken.

"Mila ?". De stem kwam van achter haar. Ze liet me los en draaide zich om. "Papa ? Ben jij dat ?". Ze herkende niks meer aan hem. Of toch.. bijna niks. Alleen die ogen. Hij had dezelfde prachtige, blauwe ogen als Mila. Hij knikte. "Waarom wil je me plots niet zien ?", riep ze nog steeds kwaad. "Ik wilde geen bezoek.". Hij stapte dichter naar haar toe, maar Mila deed een stap achteruit. "Maar toen ik het geroep hier in de gang hoorde en de naam Mila hoorde vallen, wist ik dat jij het was." Ik zag de twijfel in Mila's blik. Ze wist niet wat ze moest doen of zeggen. "Vooruit, Mila.", fluisterde ik en keek eventjes naar boven. Het lied van haar vader spookte door Mila's hoofd. "Ik moet dit doen. Voor mama.", dacht ze. Ze liep op haar vader af en omhelsde hem. Ik glimlachte. Dit was zo ontzettend schattig. Agent Frank wenkte me mee naar buiten. Het was inderdaad best dat we die twee eventjes alleen lieten.