TAMAMLANDI. DÜZENLEME YAPILMAMIŞTIR. Yapılmayacaktır.
Kitabın önceki ismi "Susuz Biten Nergisler" dir
Korku nedir bilmeyiz,
Biz bu yuvanın nergisleri!
Yatak yaptık minderleri.
Baş döndüren sureleri,
Engel tanımaz yutarız!
Pak ellerimizin marifetler...
Bu bölümü lilamavisiyah 'a ithaf ediyorum. (Etiketten rahatsız olursanız haberim olsun.✿)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
//"Seni tanıyana kadar, en korkak adamı Bihter sevdi sanmıştım..."//
"Benimle yatakhaneye geliyorsun" sert sesine engel olmak istese de olamamış gibi burnundan soluyarak konuştu. Ona korkulu gözlerimle baktım. Tarık'a öldürücü bakışlar atarken bana döndü. Değişmedi bakışları...
"Hadi" yüzüme kısa bir an baktıktan sonra yürümeye başladı.
Şu an sanırım korkuyu iliklerime kadar hissediyordum. Tarık'a son kez baktım. Sanırım bitmiştim. Zaten bitmemiş miydim, miydik?
"Sakin ol, hiçbir şeyi belli etmeden konuş, yoksa inan birbirimizi görmemize bile engel olur. Açıkla bir şekilde durumu" usulca konuştuğunda belli belirsiz başımı salladım. O an söylediğinin mantığını kavrayamadım. Sonra da kavranacak bir mantık yoktu aslında ortada.
"Hakkını helal et" dedim hızla. Sanki ölüme gidiyordum. Çokta farkı yoktu gözümde.
"Helal olsun. O şarkıyı bul ve dinle" dediğinde bir süre düşünüp dediğini anladım "Orada ne diyorsa o benim" gözlerinde çetin ve emin bir ifade gördüm. Bunu ancak çok ciddi olduğu ve bir şeye inanmamı istediğinde kullanırdı.
Dediği şarkıyı su gibi ezbereydim ancak aklıma gelmiyordu heyecandan. Yere bakarak odadan çıkıp ilerlemiş kadını takip ederken düşündüm. Şimdi heyecanın yerini korku almıştı, endişe almıştı.
Yatakhaneye girdiğinde kapıyı açmış kulpu tutmuş güvenlik gibi duruyordu. Ok gibi bakışları ise hiç eksilmiyordu. Hızlıya yakın bir kapanış hissettim girdikten sonra. Hafifçe ürktüm. Keşke yanımda olsaydın Kibirya...
"Ne işin vardı onunla bodrumda?" Tatile gitmiştik diye espri yapmak isterdim. Sorduğu soru yerine gömülmeyi tercih ettim sonra. Çünkü öyle bir sormuştu ki iğrenç gibi. Başımı eğdim. Tarık'ın dediğini yapmak zorundaydım. Yapmasam daha iyi olacaktı belki de...
"Elimi kestim anne, o da görünce..." ne desem fayda etmeyeceğini bilsem de konuştum istemeyerek.
"Biz ne güne duruyoruz?" Gözlerim gözlerini bulduğunda bakışları halen soğuktu. Üşüyordum. Kızım bile demedi bana...
"Şimdi siz üzülürsünüz diye...yani bende anlamadım bir anda bodruma indik. Yani yukarıda malzeme kalmamış sanırım.." saçmala aferin Rüveyhâ böyle devam (!)
"Hiç hoş bir görüntü değildi Rüveyhâ" dişlerini sıktığını yanağından anladım. Yutkundum zorla. Başımı salladım.
"Neden hep ikinizi beraber görüyorum?" Bakışlarım anında yüzünü buldu. Hep mi?
