Hayatı bir aynaya hapsolmuş, ruhu yaralarla dolu olan genç bir kız vardı. Ayna kırıldı ve zaman parçalara ayrıldı. Parçalara ayrılan zaman bir daha asla tek parça olamadı.
"Hepimiz yolun sonundaydık. Hepimiz yok oluşu kabullenmiştik. Hepimiz sırayl...
İçime çok sinen bir bölüm oldu. Umarım siz de seversiniz. Yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayın. Özellikle satır aralarındaki yorumlar benim için çok değerli. Sizin düşünceleriniz çok değerli. Bu yolda beni yalnız bırakmayın olur mu?
Şarkılar: Beyaz Bir Orkide, Cihan Mürtezaoğlu Endless, Thurisaz
Keyifli okumalar!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Şeytanın ininden kurtulmak imkansızdı. Cehennemin külleri şeytanın ininde esir kaldı.
İnsanın bulunduğu konum ne gerektiriyorsa insan ona boyun eğer, onun kölesi olurdu fakat ben hiçbir zaman zamana ve mekana boyun eğmemiştim, bundan sonra da eğmeyecektim.
Boyun eğmediğim zaman bana bir ayna tuttu. O aynaya baktığımda gördüklerim can yakıcıydı.
O aynada çocukluğum vardı. Babam beni okula bırakmak için benimle birlikte gelmişti çünkü güvende değildik. Peşimize düşen insanlar babamın düşmanlarıydı ve babamın gözbebeği olan beni daha çok istiyorlardı. Bu yüzden beni kendisi okula bırakmak istemişti. Okulda arkadaşlarımın görüp dalga geçmesinden korktuğum için de ben babamdan uzak durmaya çalışıyordum. Sırf ben yanından ayrılmayım diye elimi sıkıca tutuyor, beni bırakmıyordu. Babam bunu yapıyorsa bir sebebi vardır diye düşünerek onun isteğini yerine getirmiş, kaçmaktan vazgeçmiştim. Beni sınıfın kapısının önüne kadar getirdiğinde sınıfın kapısı açıktı ve bütün arkadaşlarım bizi izliyordu. Babam eğilip yanağıma bir buse kondurduğunda hemen sırama geçip çantamı koymuştum. Yaşımız yeni olgunlaşıyordu ve özellikle benim okulumdakilerin kendini üstün kılmaya çalışma gibi davranışları vardı. Bu yüzden babam gittiği anda, kapıyı kapatıp aynı anda hepsi üzerime gelmeye başlayıncaysa korkmaya başlamıştım. Başımı öne eğip sıramı izlerken bir el sırama sertçe çarpınca olduğum yerde sıçramış ve başımı kaldırmıştım.
"Bebek misin kızım sen, babanın elini tutuyorsun?" demişti bağırarak. Bu sınıfın en zorbası olan kişi Özge'ydi. Arkasındaysa sınıfın yarısı toplanmış gülüyorlardı.
O akşam şoförümüz beni okuldan alıp eve bırakana kadar, hatta eve varana kadar ve varınca da, tüm gece ağlamış kendimce kararlar almıştım. Kimseye boyun eğip dinlemeyecek, kendi bildiğimi okuyacaktım. Buna zaman ve mekan da dahildi. Zamana da, mekana da boyun eğmeyecektim.
Şimdiyse içinde bulunduğum durum karşımdaki adama boyun eğmemi mantıklı kılıyordu. Karşısında en savunmasız halimde kalıyordum ve kendimi çırılçıplak hissediyordum. Son yaşadığımız olaydan sonra düşüncelerim ve karşımdaki insanın kim olduğunu bilmemek ağır basmıştı. Mutfaktan ancak birkaç saat sonra çıkabilmiştim. O ise bu sürede bir şişe viskiyi bitirmiş koltukta uyumuştu bile. Tekli koltuklardan birisine oturmuş öylece karşımdaki adamı izliyor, diğer yandan da ne yapmam gerektiğini düşünüyordum. Burada adından başka hiçbir şey bilmediğim bir adamın yanında durmak istemiyordum. Kaçmak istiyordum. Ruhum bu derece yorgunken karşımdaki adama boyun eğmek istemiyordum.
