Last Act

Date

'ตกลง' ห๊ะ ไอหยองมันตอบตกลง นางบ้า นางบ้าแน่ๆ สมองฉันคิดงั้น แต่ความจริงแล้วฉันยิ้มจนปากจะฉีกอยู่แล้ว
'วันไหนละ' เขาถาม
"ห๊ะ อะเอ่อ"
'วันนี้ว่างไหม วันนี้เลยสิ' !!!! เอ้ยกรี๊ดจริงป่ะเนี้ย
"โอเค ฉันว่างว่างมากๆๆๆ" ฉันตอบกลับแบบลนๆ
"เออแล้ว นายจะเอาการ์ดนายไปเดทด้วยกันไหมละ" ฉันจิกเขาเล่นๆ
'ฮาฮาฮ่า ท่าทางเขาก็อยากไปอยู่นะ' แฮร์รี่ตอบกลับฉันมาเเบบกวน
เขาน่ารักจริงๆ >////<

เดทเเรกเราเริ่มที่.... ข้างถนน นั้นแหละเราเดินออกมาจากร้านกาแฟ แฮร์รี่คุยกับการ์ดของเขาก่อนที่การ์ดจะออกไป เเล้วเราก็เดินต่อมาที่ถนน เราเลือกที่จะเข้าไปในตรอกเล็กๆยืนคุยกันเฉยๆ
'มะเร็งเหรอ อ่ามะเร็งอะไร คุณดูแข็งแรงอยู่เลย หลอกผมป่ะเนี้ย' เขาพูดพร้อมยิ้มขำๆ
"มะเร็งเม็ดเลือด ลูคีเมียนะ ไม่เชื่อฉันเหรอไงย่ะ" ฉันตอบ
'ใช่ไม่เชื่อดิ 555 แล้วทำไมคุณไม่รักษาละ' เขาเริ่มทำหน้าจริงจัง
"แหม่ นายตอบตกลงแต่ไม่เชื่อที่ฉันพูดเนี้ยนะ ก็ไม่อยากนะ บอกไม่ถูก" ฉันเริ่มขำไม่ออกเพราะคำถามเขามันสะกิดเรื่องเก่าๆของฉันที่อยากลืม
' ......ไม่อยากอยู่ติ่งผมต่อเหรอไง' เขายิ้มอ่อนๆ // โอ้ยฮาไม่คิดว่าจะใช้คำนี้บรรยาย อีกหน่อยคงจะมีมองแรงนะค่ะ555
" ไม่อะ ไม่อยากเป็นติ่งแล้วอะ เป็นแฟนเเทนได้ปะ" ฉันกวนเขาเล่น ฉันรุกเก่งน่ะ
'ไม่เเน่นะ' เขาอมยิ้มแล้วมองบน
บ้าาแล้ว ฉันยิ้มกับคำพูดเขาอยู่นาน เเล้วเราก็คุยกันอยู่ซักพักแล้วเราก็แยกย้านกลับบ้าน ฉันไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้นฉันรู้สึกเบลอๆแต่จำได้ว่า เเฮร์รี่น่าจะอาสามาส่งฉันกลับที่พัก

เวลาผ่านมาสัปดาห์กว่า ฉyนคิดว่าความสัมพันธ์เราคงจบกันแค่เดทครั้งเดียวนั้นแหละ เพราะเขาเป็นถึง บอยแบนด์ดังระดับโลกส่วนฉันมันแค่ ติ่งที่รุกเก่ง-"-
เช้าสัปดาห์ที่4ในลอนดอนของฉัน ฉันตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์ดัง ตอนตี4 ห๊ะตีสี่เนี้ยนะ ฉันรีบรับจนลืมดูว่าใคร " ใครเนี้ย ตีสี่นะคุณขาาา"
'ขอโทษครับ คุณยังนอนอยู่เหรองั้นผมไม่รบกวนแล้วครับ'
"เดี๊ยวๆๆๆ แฮร์รี่เหรอ"
'ครับ'
"โถ่นึกว่าใคร มีอะไรละ"
'วันนี้ว่างไหม ไปเดทกันอีกรอบไหม'
"......" คำพูดนางสตั้นฉันมาก อีสวยชวนฉันเดท คือแบบคือแบบ กรี๊ดอะ
"อะค่ะๆ ที่ไหนค่ะกี่โมง"
'แล้วผมไปรับ 6โมงเช้านะ'
"ห๊ะ6โมง ไอบ้า" อุ๊ป หลุดปากค่ะ
'อ้าาาก็คุณตื่นแล้วนิหน่า'
"เออจ้ะจ้ะจ้า เจอกัน"
ชีวิตดี๊ดีมากค่ะ นี้เป็นชีวิตก่อนตายที่สุดยอดมาก

เดทครั้งที่สองของเรา เริ่มที่สวนสาธารณะเงียบๆในลอนดอนมันเงียบเพราะมันแค่6โมง คนยังไม่เยอะมาก
เราวิ่งเล่นกันกลางสวนอย่างกับเด็กก่อนที่จะไปนั่งพักกันที่ม้านั่ง พร้อมกับพูดคุยกันเรื่อยเปื่อย
'ชื่อคุณเรียกยากอยู่นะ'
"เหรอ ไพณ์เนี้ยนะ ตั้งใหม่ให้ทีสิ"
'อืมมมม ไพณ์ ไปป์ ไพเพอร์ ไหม'
"อ่า ซ้ำแล้วอะ"
'เพนซี่ไหม เพนซี่แปลว่าปัญญา เหมาะกับเธอดีนะ ปัญญาอ่อน5555'
" อิแฮร์รี่ แก"
' ฮาฮา ล้อเล่นครับ ไพลิเซีย ไหม เเปลว่าโชคดี'
" ฉันว่ามันเรียกยากขึ้นเรื่อยๆวะ"
แล้วพวกเราก็หัวเราะกัน
สรุปแล้วเขาก็เรียกฉันว่า ไพณ์ ไม่สิสำเนียงเขาทำให้ออกเป็น ไพป์ มากกว่า

HARRY

เรานั่งคุยกัยแล้วก็หัวเราะ ในเรื่องธรรมดา เธอเป็นแค่แฟนคลับธรรมดาคนนึงที่ผ่านเขามาในชีวิตผม ทำไมผมถึงเลือกจะชวนเธอมาเดทอีกครั้งนะ
เพราะเธอป่วยเหรอ ไม่สิ เธอดูร่าเริงมากกว่าจะป่วยได้ซะอีกนะ แล้วทำไม
ตุ้บ!!
ขณะผมกำลังคิดเรื่องนั้นอยู่ เสียงตุ้บดังขึ้นพร้อมร่างหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างผมอยู่ล้มลงบนพื้น
'เฮ้ย' ผมรีบไปอุ้มเธอขึ้นมา ถามเธอว่าเป็นอะไรไหม เธอไม่ตอบ
ตอนแรกผมคิดว่าผมทำเธอล้ม แต่ไม่ใช่เธอเป็นลม แล้วล้มลงไปเอง
ผมลนมาก กลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไปเพราะหน้าเธอซีด แถมตัวเธอยังร้อนมากด้วย

___________________________________________________________

ไพณ์ และ ไพป์ ต่างกันยังไง? 555555 ก็ถ้าอ่านแบบภาษาไทยที่ผู้เขียนเข้าใจก็

จะเป็น ไพณ์ = ไพ และ ไพป์ = ไพ้ ตามนี้ค่ะ 555 ต้องขอโทษถ้าหากทำให้สับสนนะคะ (^+++^)