Last Act

Start a Step

"อา.....คุณค่ะ คุณๆ คุณค่ะ"
เสียงพยาบาลหญิงพยามเรียกสติฉันกลับ
"อ่ะค่ะค่ะคะ"
ฉันตอบกลับอย่างลนลาน
ณ ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ในห้องตรวจ ซึ่งหมอก็ยังอยู่หน้าฉันเขาเพิ่งพูดสิ่งที่ฉันไม่อยากจะฟังออกมา........
ฉัน ฉัน ฉันเป็น.........

ฉันเป็นมะเร็งเม็ดเลือด... หรือลูคีเมียนั้นแหละ

"ว่างเปล่า..." ฉันเดินออกมาจากโรงพยาบาล พลางเหม่อมองไปที่ท้องฟ้าและพร้ำบ่น คำซ้ำๆ "ว่างเปล่า" ทุกอย่างไม่สำคัญเลย ที่ฉันได้ทำมา ฉันเพียรเรียนหนัก เรียนสูง สุดท้ายฉันก็ต้องตายเหรอ สิ่งที่ทำมาตลอดคืออะไร 
ฉันยืนคุยกับตัวเองอย่างกับคนบ้า ก่อนจะรีบตรงดิ่งกลับบ้าน

@บ้าน

ฉันซื้อคอนโดในเมืองอยู่เพื่อที่จะสะดวกต่อการไปเรียน เรียน.....เรื่องโง่ๆการเรียนมันกลายเป็นเรื่องไร้สาระไปแล้วตอนนี้ สิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตฉันที่ยังคงเหลืออยู่ในตอนนี้คือ เวลาเพียงปีเศษๆที่จะอยู่ได้บนโลกนี้ และฉันก็คุยกับตัวเองต่อ "ฉันอายุเเค่21 มะเร็งเหรอ เลวที่สุด " ฉันพูดก่อนที่น้ำใสๆจะไหลออกมาจากตา พร้อมกับความเจ็บปวดที่ถาโถมเขามาใส่ใจฉัน ฉันปล่อยโฮหนักพร้อมกันกับใช้สองมือทุบร่างของตัวเองเพื่อระบายความเจ็บปวดในใจ ก่อนที่ฉันจะสงบลง แล้วก็ได้นั่งใคร่ครวญกับเรื่องในชีวิตที่ผ่านมา

พอกันที ฉันมองไปที่คนในโปสเตอร์ " ฉันจะไปหานาย"

...และแล้วฉันก็พบตัวเองอีกที ที่.......ลอนดอน

เมืองผู้ดีที่ฉันฝันไว้ว่าจะได้มาอยู่ "dream come true แล้วนะ ฮ่าฮา" ฉันพูดกับตัวเอง ฉันมาได้ยังไงนะเหรอ? นั่งเครื่องบินมาสิ // โดนตบแอระ
ไม่ใช่ๆ ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะเริ่มใหม่ ไม่สิเดินต่อ เดินต่อมากกว่า ทำตามฝันต่อ ฝันที่ฉันมีตั้งแต่เด็ก ฝันที่ไม่คิดว่าจะเป็นจริง ฉันขายทรัพย์สินทั้งหมดที่ไม่จำเป็นกับฝันฉัน รวมถึงคอนโดที่ฉันอยู่ เอาเงินทั้งหมด จัดแจงมันใหม่ ฉันไม่มีตัวตนในไทยอีกแล้ว...
เอ่อ ก่อนมานะ ทรัพย์ฉันส่วนหนึ่งฉันแบ่งไปให้แม่ฉันแล้วละ แล้วจะหาว่าฉันอกตัญญูแหนะ พ่อ หรอ พ่อฉันเสียไปตั้งแต่ฉันยังเล็กแล้ว
ฉันเป็นคนใหม่ แต่ก็คงแค่ในมุมมองฉันละนะ คนอื่นคงมองเป็นแค่หญิงใกล้ตายเพราะมะเร็ง หนีมาใช้ชีวิตช่วงสุดท้าย ฮ่าฮา

ไม่ย่ะ ฉันมีเป้าหมาย ฉันจะตามหาชายในฝันของฉัน Harry Styles
คนที่ทำให้ฉันเริ่มเรียนภาษา คนที่ทำให้ฉันเป็นบ้าาา ฉันจะหานายให้เจอ
ฉันใช้เวลา2สัปดาห์เเรกในลอนดอนศึกษาผังเมืองเเละสถานที่ต่างๆรวมถึงหาข้อมูลสถานที่ที่แฮร์รี่ไปบ่อย ฉันมักไปนั่งที่ร้านกาแฟที่เขาว่ากันว่า แฮร์รี่ชอบมาบ่อยๆ นั่งอย่างไร้จุดหมาย นั่งไปเรื่อยรอคนที่ไม่รู้ว่าจะมาไหม ฉันมาที่นี่ทุกวันประมาณสัปดาห์กว่าแล้ว

วันนี้ฉันก็มาอีก ฉันมาจนเริ่มจะกินกาแฟเป็นแล้วเนี้ย 
แต่เดี๋ยวสิๆเดี๋ยวๆนั้นมัน!!!!! โอ้ววว ฉันเจอเขาแล้วแฮร์รี่ สไตล์!!!!!!!!!! 
สุดยอด ฉันฝันใช่ไหมเนี้ย หนุ่มสวยจากบอยแบนด์สุดฮอต กรี๊ดดดดด
เขานั่งโต๊ะในสุดของร้าน และโชคดีมากๆวันนี้ร้านคนน้อยจริงๆ มีแค่เขากับคนแก่คนสองคนในโต๊ะนอกร้าน แล้วก็ฉันนี้ไง ว๊าวววว 
ฉันรีบวิ่งไปนั่งโต๊ะข้างๆนาง แต่แน่นอนละ การ์ดจ้าา พี่การ์ดมากันฉันสุดขีด ฉันก็เลยโวยวายอย่างมีวิธีการ (555) จนแฮร์รี่บอกให้ปล่อยฉันเพราะรำคาญ -"- 
ฉันเริ่มรุกเลยละกัน^^ 
"ไฮ แฮร์รี่ สไตล์ ใช่ไหม ว้าว" ฉันแสร้งทำว่าไม่เเค่มาดักรอเขาซะงั้น
'ครับ' เขาตอบกลับอย่างสุภาพมาก 
ฉันเลยรวบรวมความกล้า พูดออกไปว่า
" คือแฮร์รี่ช่วยฟังฉันหน่อยนะ ฉัน ไพณ์มาจากไทยย้ายทั้งชีวิตมาอยู่นี้ ใช่เป็นเเค่ ไดเรคชั่นเนอร์ บ้าๆคนนึง ที่เหลือเวลาแค่ปีเศษๆในชีวิตก่อนที่น้องมะเร็งน้อยจะพาฉันไปโลกหน้า ดังนั้นฉันเลยอยากขอนายแบบหน้าด้านๆว่า ไปเดทกัน"
ฉันพูดจบยังคิดเลยว่า ไม่โดนด่ากลับก็โดนระเบิดขำใส่แน่ 
เขาจะตอบฉันว่าไงนะ