Last Act

Am I the only?

PHY

ฉันตื่นขึ้นมาในห้อง....   ในโรงพยาบาล!!! ที่ที่ฉันเกลียด
ที่มือฉันมีสายให้น้ำเกลืออยู่ แน่ละ ฉันต้องกระชากมันออก
ทุกอย่างมันทำให้ฉันนึกถึงตอนเด็ก ไม่ไม่ไม่ ฉันจะลืมมันเเล้วเเท้ๆ
'เฮ้ คุณอย่าสิ อย่าดึงๆ ไม่เอาน่า' เสียงคนๆนึงพูดขึ้นพร้อมกับยื้อมือฉันที่พยามจะกระชากสายน้ำเกลือนั้นออก
"นาย ทำไมทำไม ฉันมาอยู่ที่นี้ละ เฮ้ยเดี๊ยวก่อน นาย..." ฉันหยุดการกระทำฉันแล้วมองหน้าคนข้างหน้าอย่างแปลกใจและตื้นเต้นเล็กๆ ชายผมสีทอง ตาฟ้าใสข้างหน้าฉันก็ยังจับมือฉันอยู่ แล้วพูดขึ้นต่อจากฉัน
*ฮาย ผมไนออล ฮอเรน เอง*
"ว้ายย ไนออล เฮ้ยขอลายเซ็นหน่อย เอ่อไม่ใช่ฉันหมายถึงยินดีที่ได้เจอมากๆๆๆนะ"
*ฮาฮ่า เช่นกันครับ* เขาขำแล้วยิ้มให้ฉันด้วย วรั้ยวรั้ย
"อ่าแล้ว แฮร์รี่? "
*เออเขา คุยกับหมออยู่ข้างนอกแหนะ*
"นี่กี่โมงแล้วนะ" ฉันถามไนออลไป
*4โมงเย็นแล้วครับ คุณหลับไปจนผมนึกว่าจะเป็นหญิงนิทราแล้วเชียว*
"ฮาฮา ถ้าฉันเป็นจะมีเจ้าชายมาจุมพิตฉันไหมละ"

NIALL

ผมมานั่งเฝ้าไข้ ใครซักคนที่ผมไม่รู้จัก เพียงเพื่อนผมบอกให้มาเท่านั้น ดูงงๆนิด แต่หญิงสาวที่ผมมาเฝ้าไข้ เธอแปลกดี คือเปลี่ยนอารมณ์ไวดีนะ ก่อนหน้านี้เธอดูโกรธจนจะกระชากสายน้ำเกลือออกด้วยซ้ำ แต่พอเห็นหน้าผมเท่านั้นเธอกลับอารมณ์ดีขึ้นมาเชียว
(ก็แน่สิ แกมันไนออลนิหว่า)

'เฮ้ไนล์ 'แฮร์รี่เขามาขณะเรากำลังคุยกันไม่รู้ว่าเขาจะได้ยินไหม
'ขอคุยกับไพป์หน่อย' แฮร์รี่พูดประมาณให้ผมไปนั่งคอยที่อื่น เพื่อเขาจะคุยกับผู้หญิงคนนั้น แหนะลากผมมาแล้วพอไม่ใช้ก็เขี่ยทิ้ง แหนะเดี๋ยวงอนซะหรอก
ผมเลยมานั่งรอที่โซฟาด้านหลังปล่อยให้ไอแฮซมันคุยกับสาวของมันไป
อ่าแต่ก็ไม่พลาดจะแอบฟังหรอก อิอิ
'ไพป์' แฮซเรียกชื่อเธออย่างนุ่มนวล
"แฮร์รี่ เกิดไรขึ้นเนี่ย"
'เธอเป็นลมไปที่สวนน่ะ ไพป์ ฉันคุยกับหมอแล้ว เธอควรจะรักษานะ เธอมีทางรอดนะ ไพป์' แฮร์รี่พูดดูจริงจังมาก
" ไม่!!! ฉันไม่รักษาฉันเคยบอกนายแล้วว่าฉันจะไม่รักษา" เธอคนนั้นขึ้นเสียงเลยทีเดียว ดูไม่พอใจมากกับสิ่งที่แฮร์รี่พูด
'ทำไมละ'
"ไม่ ก็ไม่ไง ฉันบอกไม่ถูก ปล่อยฉันไปเถอะน่าถ้าฉันไม่รักษาฉันก็ตายในไม่นานหรอก นายจะได้ไปมีชีวิตนายไงเเค่ ปีเดียวนะฉันขอ" เธอคนนั้นพูดเหมือนจะร้องไห้ออกมาก