เช้าวันถัดมา ฉันกับแฮร์รี่ยังไม่ได้พูดอะไรกันเลย
ลูอิสก็พยามจะสร้างความสนุกสนานด้วยการแหกปาก-"- ไม่สิร้องเพลง เราออกมาจากที่พักตั้งแต่เช้า ตั้งใจกันว่าจะขับรถกลับเข้าเมืองไปเรื่อยๆชิวๆ
* เฮ้ ไพป์ แฮซมันนอยด์ๆอะ ไม่ง้อมันเหรอ* ไนออลพูดเบาๆพร้อมเอาศอกมาสะกิดฉัน
"รู้แล้วละน่า" ฉันตอนกลับไนออลและสบัดบ็อบใส่ เชอะ ก็ไม่อยากง้อนิฉันผิดรึไงกัน (เออ แกนะ ผิด)
ฉันเลยลุกไปนั่งข้างแฮร์รี่ที่นั่งอยู่คนเดียว เขาก็เงยหน้ามามองฉันที่กำลังนั่งลง ก่อนที่เขาจะหันหน้าออกนอกหน้าต่างไป
มันเมินฉัน!!!!!!! มันงอนเหรอ ฉันทำไรยังวะ
โอเคๆ ฉันจะไม่เล่นอีกแล้ว ถึงเวลาจริงจังแล้วนะไพณ์ เอาละนะ
"แฮร์รี่ คือฉันมาคิดดูแล้วละ ฉัน......จะรักษา"
'จริงเหรอ!!!!! พูดจริงใช่ไหม ไพป์' แฮร์รี่หันมาจับไหลฉันไว้ทั้งสองข้าง ตาเขาดูดีใจและมีความหวังมาก
"อะอืม" พอฉันตอบไปเท่านั้นแหละ แฮร์รี่ก็ดึงตัวฉันไปกอด โอ้ยแกร ตัวหอมมากอะ วิญญาณความเป็นติ่ง สิงฉันอีกแล้ว อร้ายยยย นางกอดฉันแน่นขึ้นด้วย โอ้วววว แล้วนางก็ค่อยๆคลาดอ้อมกอดลง แล้วก็ยิ้มให้ฉันแบบกว้างสุดๆ
ก่อนฉันจะสังเกตเห็นว่าสายตาของทุกตนบนรถคันนี้จับจ้องมาที่ฉันกับแฮร์รี่ ฉันจึงรีบลุกไปนั่งที่เบาะรถที่ว่างอยู่
*แหน่ ย้ายที่ทำไม เขินเหรอไง ไพป์* หมีเลียม รู้จักแซวฉันด้วยแหะ
ฉันไม่ตอบอะไรแค่มองแรงใส่เลียม พยายามจะพูดทางสายตาประมาณว่า กูเขินคะ หยุดแซวนะคะ
*เฮ้ยบัง เมื่อวานพูดไรวะ ใช้ได้เลยอะ* ลูอิสกระซิบกับเซน
*ผม เซน มาลิค นะครับ* เซนตอบแบบดูภูมิใจมากกก
แล้วพวกนางก็หัวเราะกัน กลับสู่สภาพปกติแล้วละ สภาพลิง5ตัวไงคะ
พอแฮร์รี่หายนอยด์เท่านั้นละ กลับมาคึกเลย พวกนางปีนไปมาข้ามเบาะรถ คือนี้ขนาดรถมันเล็กแล้วนะ พวกแกยังจะเล่นอีกหรอวะ
ฉันเลยเเสร้งทำเป็นหลับไปดีกว่าไม่งั้นพวกนางต้องมายุ่งกับฉัน ฉันต้องปวดหัวแน่
YOU ARE READING
Last Act
Teen FictionJust How Fast The Night Changes -night changes วันเวลาหมุนเปลี่ยนไป พร้อมกันกับเรื่องราวต่างๆที่ไม่คิดว่าจะเกิดก็กลับเกิดขึ้น เคยเห็นแต่ชีวิตคนอื่นที่ต้องเจอเรื่องเหล่านั้น พอมาเป็นตัวเองบ้างละ ถ้าพรุ่งนี้อาจจะไม่มีอีกแล้วสำหรับคุณ คุณจะทำอะ...
