Supernatural:Hikaye Kesitleri

Bir Başlangıçtır Son

Önemli Bölüm Notu:

Kalın harflerle yazılmış kısımlar sonraki bölümlerde yayınlanacak olan bölümlerle ilgili spoiler içermektedir.Bu yüzden o kısımları okumadan geçmeyin.Bu arada hikayedeki şarkı sözleri multideki şarkıdan.İyi okumalar.

"Bir Başlangıçtır Son"

Yavaş yavaş uyanmaya başladığımda gözlerimi güçlükle açmaya çalıştım.Gökyüzü,diye düşündüm.Neden bu kadar karanlıktı?Ve "karanlık" kelimesi zihnimde yankılandı.Hatırlıyordum.Laneti,Castiel'i,anlaşmayı ve gerçekleşen kehaneti...

Yattığım yerden doğruldum ve sendeleyerek de olsa ayağa kalkmaya çalıştım.Kalktığımda,gördüğüm manzara beni kalktığım yere geri götürmeye yetmiş de artmıştı bile.Seattle'ın neşeli insanları artık külden cesetlerdi.Yanmış olmalarına rağmen yüzlerindeki korku ifadeleri hâlâ okunabiliyordu.

Başım dönmeye başlamıştı.İçimde kükreyen dehşet dalgası buradan kaçıp gitme isteğimi arttırıyordu.Beni bundan alıkoyan şey ise cesetlerin arasından bile kolayca seçilebilen küçük bir kül çocuk bedeniydi."Hayır,"dedim korkuyla,yanmış cesetin yanına doğru giderken."Jeffry..." Bağırmamak için ağzımı kapattım fakat bu ağlamama engel değildi.Gözlerimi sıkıca kapadım.Bana annemden kalan tek şey küçük Jeffry'ydi ve ben onu kaybetmiştim."Üzgünüm Jeff."dedim ona bakmamaya çalışarak."Çok üzgünüm."

Gözümü her kapattığımda onun yanmış bedeni gözümün önüne geliyordu.Onun bu haline bakmaya dayanamıyordum.Başımı kabulleneyemeyerek salladım,nasıl olabilirdi?Kehanetin son mısralarını hatırladım:"İyiliğin içindeki kötülük dünyayı kaosa sürükleyecek."Kehanet gerçekleşmiş,kaos sonunda istediğini elde etmişti."Castiel,"diye mırıldandım."Ne yaptın sen?"

Ve onu hatırladım.Onu bulmam gerekiyordu.Ayağa kalktım ve koşmaya başladım.Nereye gittiğimi ya da ne yapacağımı bilmiyordum.Sadece onu bulmalıydım.

Ölüm sessizliğine aldırmadan bütün gücümle bağırdım:"Dean!"Bir yandan sesleniyor,diğer yandan Tanrı'ya onu bulabilmem için dua ediyordum."Dean!Neredesin?"Onca karşılık almaksızın bağırmama rağmen bu sefer karşılıksız kalmamıştım.

"Ray!"

Sesini bir kez duymam,yaşamaya yeniden başlamış gibi hissetmeme yetmişti.Böyle bir durumda bile yüzümde bir gülümseme oluşmuştu."Dean!"

"Buradayım!"Ardından bir öksürük sesi...Sisler çekilmeye başladığında birkaç metre ilerde yatan Dean'i gördüm.Yüzümdeki gülümseme kaybolmuş ve yerini endişeye bırakmıştı.Ona doğru koşmaya başladım.Öksürüklerinin arasından zorla aldığı kesik nefesini duyabiliyordum.Hızla yanına diz çöktüm.

"Sana ne oldu böyle?"

Göğsünün üzerine koyduğu elini çektim ve korkuyla yarasına baktım."İblis Mermisi..."diye mırıldandım."Bunu sana kim yaptı?"

"Cass,"dedi güçlükle."Ne yaptığının farkında değil.Lanet..."Daha fazla konuşamadı ve başını geriye doğru yasladı.Derin bir nefes aldı ve güçlükle konuşmaya devam etti."Onu bulmalısın."

"Hayır."

"Lanetin etkisinde,git ve onu bul."

"Hayır."dedim başımı iki yana sallayarak.

"Ona kim olduğunu hatırlat.Seni dinleyecektir."

"Hayır!"diye bağırdım."Seni yalnız bırakmayacağım,anladın mı?"

Yüzünde bir gülümseme belirdi."Beni sevdiğini söylemek için yanlış bir gün,ne dersin?"

O anda delice endişe duymama rağmen ben de güldüm."Aptalın tekisin Winchester."
"Evet,"dedi sırıtırken."Bunu sık sık söylerler."

Gözü boynumdan sarkan madalyona takıldı ve eliyle işaret etti."Takmışsın."Madalyonun ucunu avcuma aldım."Elbette taktım.Bunu bana sen verdin."

"O sıradan bir madalyon değil."
"Ne demek istiyorsun?"diye sordum merakla.
"Hâlâ nasıl hayattasın sanıyorsun?Madalyon karabüyüye karşı bir koruma alanı oluşturuyor."
"O hâlde bunu sana takarsam-"
"Hayır!"diye bağırdı."Sakın,sakın onu boynundan çıkarma."Öksürdükten sonra derin bir nefes alıp konuşmasına devam etti."Eğer onu çıkarırsan,sonun diğerleri gibi olur."dedi başıyla cesetleri işaret ederek.

İtiraz etmek için ağzımı açtığımda konuşmama izin vermedi.

"İksirin süresi bitmek üzere,mermi benim için son hamleydi."dedi ve gözlerimin içine baktı."Benim için macera burada sona eriyor."

Gözlerimin yaşlarla dolduğunu hissettim.

"Hayır,"dedim başımı iki yana sallayarak."böyle söyleme."

"Özür dilerim Ray."dedi zorla nefes alırken."Hayallerimizi yarıda bırakmak zorunda kaldığım için."

"Böyle söyleme!"diye bağırdım gözlerimden yaşlar boşanırken."Beni bırakamazsın!"

Kederli bir şekilde gülümsedi."Ben her zaman senin yanında olacağım."

"Seni aptal!Bana tutunmamı söylüyorsun.Böyle söylemek senin için çok kolay geliyor değil mi?"

"Hayır,hayır gelmiyor."dedi."Sana bunları söylemek bana ne kadar acı veriyor tahmin edemezsin."

Ağlıyordum.Ve bu küçük bir kız gibi hissetmeme neden oluyordu.Aman Tanrım ağlıyordum,hem de onun önünde.Fakat bu önemli değildi.Bilmesini istiyordum,onu ne kadar sevdiğimi.Anlamasını istiyordum,gitmesini istemediğimi.

Elini yanağıma koyduğunu hissettim.Kapattığım gözlerimi açtım ve ona baktım.Bir zamanlar bana cesaret veren o yeşil gözleri şu anda sadece acı veriyordu.Saf acı...

"Bana tutunmamı söylüyorsun(Oh,you tell me to hold on.),"diye mırıldandı."Bana tutunmamı söylüyorsun."

Bleeding Out,diye geçirdim içimden.Bu bizim tanışmamızı sağlayan şarkıydı.Ve bizi bir araya getiren bu şarkı,paylaştığımız son sahnede bile yine bizimleydi.

"Ama masumiyet yok oldu(But innocence is gone)."diye devam ettirdim şarkıyı hıçkırıklarımın arasında.

"Ve doğru olan yanlış oldu(What was is right is wrong)."diyerek şarkıyı tamamladı Dean.Bense kendimi daha fazla tutamayarak ona aniden sarılıp ağlamaya başladım.Bana sarılabildiği kadar sarıldı ve başımı öptü.

"Tamam bebeğim,"diye fısıldadı yumuşak sesiyle."Tamam."

Başımı kaldırdım ve başını dizlerimin üzerine koydum.Yavaşça eğildim ve onu öptüm.

"Bir zamanlar hayat veren o dudakların şimdi son versin hayatıma."

Tanrım,neden hep en güzel şeyler en kötü zamanlarda başıma geliyor?

Dean aniden geri çekildi ve şiddetli bir şekilde öksürmeye başladı.

Hüzünlü bir şekilde gülümsedim."Dean,"dedim gözlerinin içine bakarken."Teşekkür ederim."
Dean bunu hatırladığında gülümsedi."Hoşçakal R."dedi gülümseyerek."Seni seviyorum."

Ve bedeninin küle dönüşmesini izledim.

Merhaba!Umarım bu bölümü beğenmişsinizdir.İlk defa bu kadar hüzünlü bir hikaye yazdım ve okuyucuyu ağlatmaya çalıştım.Tam başarabildim mi orasını bilmem ama umarım bölümü beğenmişsinizdir.Lütfen yorum yazarak bölüm ile ilgili görüşlerinizi paylaşın.Bu arada arkadaşım @muzlumendil'e çok teşekkür ederim.