ölüm meleği, markhyuck.

5

Sabah Mark'ın dediklerinden sonra o an ne yaptığımı bilememiş, bir kaç saat sonunda Mark'la sarmaş dolaş yatakta bulmuştum kendimi.

Bakın, ben Mark'ı çok sevmiştim ama bu bildiklerim, insanları ölüm meleği dahi olsa öldürüyor olmasını sindiremiyordum. Hâlâ sindiremiyordum ve tek istediğim delirmiş ve hayal kuruyor olmamdı.

"Uyumadın mı sen hiç?"

Mark'ın sesini duyduğumda ona dönmüş yüzüme uykulu bir ifade takınmıştım.

"Yeni uyandım aslında."

Gülümsemiş, sanki ellerimden kayıp gidecek gibi sımsıkı sarılmıştım.

"Akşam yemeği yemeliyiz Mark, aç hissediyorum."

"Çok aç hissediyorsan in ve ye."

"Mark! Dalga geçme, açım bize bir şeyler hazırlamalısın."

Başını sallayıp üzerini giyinip çıkarken bende peşine üzerimi giyinmiş odadan çıkacakken geri dönmesiyle bir terslik olduğunu anlamıştım.

"Ne oldu?"

"Evde hiç bir şey kalmamış, malum miden bu aralar durmuyor."

Alttan alttan ima yaptığında gözlerimi devirdim. 1 haftadır evden çıkmadığımdan doğal olarak her sinirlendiğimde, her üzüldüğümde her acıktığımda fazladan yiyordum.

"Ne yapayım eve kapatmasaydın sende!"

Ettiğim siteme gülmüş, sonra da omzunu koluma atmıştı.

"Hadi markete gidiyoruz."

Ben şaşkın şaşkın bakarken kıkırdamış ve yürümeye başlamıştık.

"Haechan, sanki seni eve hapis ettim."

"Etmedin mi?"

"Tamam belki de evet. Ama bir haftacık."

"3 ay ile tehdit ettin ama."

Dedikten sonra o gün ki yüz ifadesiyle Mark'ı tehdit etmiştim.

"3 ay buradasın, benden kaçamazsın benden kaçmak ölüm sevgilim."

Gülmüş sonra da nasıl olduysa açık olan kapıdan bile geçemeyen ben Mark'la beraber evden çıkmıştım.

"Kaçabilirim biliyorsun değil mi?"

"Kaçmayacağını biliyorum aklından geçenleri okuyamam ama hislerini okuyorum Haechan. Kaçmak istemeyeceksin bile."

Gözlerimi kaçırıp biraz etrafa baktıktan sonra arabaya koşmuştum.

"Tabii kaçmam, ölmek için gencim henüz!"

Bazen ölmemeliyim hayatımı yaşamalıyım diye düşünüyor, daha sonra da öleyim de bitsin gitsin bu çile diyordum. Yani aslında şu an Mark beni öldürse üzülürdüm, çünkü şu an iyi anlaşıyorduk.

"Miden olduğundan şüphe duyuyorum, sanki mide değil de canavar var karnında."

Arabaya biner binmez kıkırdayıp söylenmesiyle üzülerek karnımı örtmüştüm. Ya Allah aşkına elinizde telefon bir yok bir şey yok sizde yemek yemez miydiniz işte!

Mark'ın bu dediklerinden sonra yol boyu onunla konuşmamış, biraz vicdan yapmasını beklemiştim ama aksine sadece bu halime kıkırdayıp durmuştu. Markete gittiğimizde de sadece istediklerimi arabaya doldurmuştum. Bu arada bunaltıcı bir hava da vardı. Başım dönüyordu, kusacak gibiydim. Ayakta kalmak için büyük bir çaba sarf ediyordum.

"Mark!"

Huysuzlanmaya başladığım için küçük çocuklar gibi annesine numara yapan kişiliğime bürünmüştüm.

"Çok yorgun hissediyorum, başım da dönüyor gidelim artık."

Mark bir kaç saniye saçlarımı okşamış, sonra da dudağımdan uzunca öpmüştü.

"Geçti mi şimdi?"

"Öpücük istememiştim ama geçti."

Bir anda kendimi iyi hissetmem sonucu her şeyi markete atma işime geri dönerken Mark'ta devam etmişti.

"Biz ölüm melekleri, aynı zamanda insanları iyileştirebiliriz de."

Duyduklarımla şüpheci bir tavırla arkama dönmüş gözlerimi kısarak Mark'a bakmıştım.

"Insanları öpüyor musun sen?"

"Yani işin amacı bu?"

"Dudaklarından?"

"Sadece dudak olmak zorunda değil, biliyorsun geceleri tüm bedenini öpüyorum sen yorgunken."

Sırıttığına koluna geçirdiğim yumruğumla kaşlarımı çatmıştım.

"Ölüm meleği misin yoksa sapık mı belli değil. Gidiyorum ben öde ve gel."

Sinirlenip arabaya binmiş 5 dakika kadar onu beklemiştim. Ne kadar zamandır dünyada insan bedenindeydi ve ne kadardır insanları öpüyor bilmesem de, bunun düşüncesi bile sinir etmişti.

"Nasıl ödedin?"

Arabaya bindiğinde kadınla biraz flörtleştim derse, düşüp bayılacağımı hissettim. Biliyorsunuz yani Mark flört yetenekleri iyi olan çocuktu.

"Böyle."

Bir anda boğazımda hissediğim acıyla nefesimin kesildiğini hissetmiş sonra da bir anda gelen rahatlamayla öksürmeye başlamıştım.

"Ona ölümü hissettirdim."

---
selam gece 04.21 :")