ÇARPIŞAN OKLAR

GARİP OLAYLAR

♡♡♡

Bir nedenden dolayı geçen bölümün kalanı silindi ve tekrar yazmak zorunda kaldım. Bu yaşanan kargaşa için üzgünüm. Geri dönüp kaldığınız yerden okuyabilirsiniz. Ayrıca ben bölümü yayınlamadan önce bölümün isminide değiştirmiştim. Ama eski kaydetmeye göre yayınlandığı için başka çıkmıştı. Önce geçen bölümü kaldığınız yerden okuyun yoksa anlamazsınız. Size bunu tavsiye ediyorum. Okumayı bırakmayın.

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

O anda en son duyduğum ses Batuhan'ın "SAHRAAA!!!"diye bağırması oldu.

BATUHAN'IN AĞZINDAN

Tır giderek Sahra'ya yaklaşıyordu. Sahra önüne baktığında mavi gözleri parladı. Ona "SAHRAAA!!!"diye bağırdım. Bağırdığım gibi kolunu sıkıca tutup kendime çektim. Sonra tırın yavaşladığı ve ardından durduğu... Yere düştüm ve üstüme biri düştü sonra da yana yattı. Sahra'ydı. Yerde yatıyordu. Nefes nefeseydi. Gözleri kapalıydı ama yaşıyordu. Tır şoförü yanımıza geldi. Hepimiz Sahra'nın başına toplandık. "Ale...Beg..."diye sayıklıyordu. "Sahra uyan! Kendine gel Sahra!"diye ağlamaya başladı Alev. Bende ağlamak istiyordum ama yanlış anlaşılırdı. Yola bakıp derin nefes alarak kendimi yatıştırmaya başladım. Arkamı döndüğümde Sahra'nın kolundan tutarak banka oturtmuşlardı. Tur şoförü "Bir anda karşıma çıktı. Sokaklar karanlık,farları açsam bile zor görüyorum. Ben.. Ben gerçekten özür dilerim..."diye söylemeye başladı sonra Selim "Tamam abi zaten bir şey olmadı."dedi. Sahra mavi gözlerini bana kaldırmış bana bakmış olduğunu farkettim o anda gözlerini benden kaçırdı. Sonra ince sesiyle "Çok saol sen olmasan tırın altında kalacaktım."dedi. Bende cevap verecekken Alev "Ayy evet biz telaştan seni unuttuk çok saol.."diye araya girdi. Bende "Ne demek insanlık görevimiz."dedim. Tır şoförü tıra binip gitti bizde yeniden yürümeye başladık.

SAHRA'NIN AĞZINDAN

O an kafam çok dağınıktı. Gözlerimi açamadım. Kolumda sıkı bir el hissettim. Sonra kendimi yerde buldum. Gözlerimi açtığımda Batuhan yola bakıyordu. Uzun süre ona baktım. Derin derin nefes alıyordu ki bu da ağlamamak için uğraş verdiğini hissediyordum. Baktım baktım... Ona bakarken söylenenlerin hiçbirini dinlemiyordum. Sonra kafasını bana doğru çevirdi. O anda gözlerimi kaçırdım ve söylenenleri dinlermiş gibi yaptım. Hala başım dönüyordu çünkü başımı çok fena betona çarpmıştım. Alev kolumdan tuttu beni kaldırdı. Yürürken hep kolu koluma sarıktı. Begüm'de yanımda durdu bana yaklaştı. O benimle daha yakın olmak istiyordu ama bir nedenden dolayı bunu yapamıyordu.

Otele vardık. "Hadi odaya çıkalım."dedim. "Hayır biz biraz daha oturucaz sen çık."dedi Alev. "Bende odaya çıkıcam."dedi Batuhan. "O zaman ikiniz gidin. Sahra başın hala dönmüyor değil mi?"dedi Alev. Bende "Yok."dedim ve asansöre doğru yöneldim. Asansörde bizden başka kimse yoktu. 5'e bastım. Asansör hareket etti. Bir an önce odaya çıkıp uyumak istiyordum. Ben mışıl mışıl uyuma hayalleri kurarkebin "Sarsstt!!"diye ses geldi asansör durdu. Bende geldik sandım ama asansörde kalmıştık. "Yaa olamaz yaa!!"dedim. "Asansörde kaldıkk!!"dedi Batuhan. "Telefonda çekmiyor. Zile bas." Zile bastım. Sonra dışarıdan ses geldi. "Asansör bozuldu. Tamirci çağırdık geliyor!!"diye bağıran adam sesi. "Biraz çabuk olur musunuz?!"dedim. Ses kesildi. Beklemeye başladık. "Onların gelmesi uzun sürer. En az 1 saat."dedi Batuhan. "Off!"dedim. Sonra yere oturarak asansöre dayandım,Batuhan'da yanıma. "Çok uykum var. Gözümü zor açık tutuyorum."dedim. Acaba niye böyle bir şeyi Batuhan'a demiştim? Yanlış anlayacaktı. "Bugün çok zorlu geçti. Yol telaşı derken sen az daha ölüyordun!!"dedi. Beni uyumamak için sohbete çağırıyordu ama ben çokton onun omzuna başımı dayayıp uykuya dalmıştım bile...