𝓓𝓪𝓻𝓴 𝓛𝓸𝓿𝓮

8

Το πρωί είχε φτάσει και η Isabella καθόταν στο δωμάτιο της και παρατηρούσε από το παράθυρο την μαγευτική θέα. Παρότι ζει στην Σικελία από την ώρα που γεννήθηκε δεν θυμάται να έχει ξαναδεί μια τόσο ωραία εικόνα της.

Η ώρα περνάει και αυτή συνεχίζει να κάθεται εκεί με το επιβλητικό της ντύσιμο να κολακεύει κάθε εκατοστό του κορμιού της. Η πόρτα χτυπάει και ξέρει ήδη τι θα της πουν.

Μόλις δώσει το okay η πόρτα ανοίγει και μέσα στο δωμάτιο μπαίνει η κυρία Natasha με ένα τεράστιο χαμόγελο να διακοσμεί το αλλοιωμένο από τα χρόνια πρόσωπο της.

" Καλημέρα Isabella μου ο Gabriel σε περιμένει στο γραφείο του."

Της είπε και την άφησε μόνη. Η Isabella πήρε μια βαθιά ανάσα και κοίταξε το είδωλο της στον καθρέφτη. Τα ρούχα της αρμοζαν τέλεια με την περίσταση. Ξεκίνησε να κατευθύνεται με αργά βήματα μέχρι τις σκάλες. Μέσα της καταβαθος φοβόταν. Ήξερε ότι τέτοιου είδους συμφωνίες ποτέ δεν έχουν καλό τέλος γιαυτό και έμεινε αΰπνη σχεδόν όλη την νύχτα προσπαθώντας να πείσει τον εαυτό της ότι όλα θα πάνε καλά. Εξάλλου ήταν ένα παιχνίδι όπως έλεγε και ο Gabriel. Τι μπορεί να πήγαινε λάθος στην τελική ;

Χωρίς να το έχει καταλάβει είχε βρεθεί έξω από την ξύλινη πόρτα του γραφείου του. Σήκωσε αργά το χέρι της και χτύπησε τρεις φορές πριν μπει μέσα βάζοντας ένα υπέροχο χαμόγελο στο πρόσωπο της.

" Καλημέρα ! "

Είπε στους δύο άνδρες και κάθισε στην κενή θέση δίπλα από ένα ασπρομαλλη κύριο που μάλλον ήταν ο δικηγόρος.

" Μιας που μαζευτήκαμε όλοι εδώ νομίζω ότι μπορείτε να υπογράψετε τα έγγραφα."

Είπε ο μεγάλος σε ηλικία κύριος και έβγαλε από το χαρτοφύλακα μερικά χαρτιά.

" Κυρία D'Angelo αν υπογράψετε αυτό το χαρτί σημαίνει ότι συμφωνείτε να παριστάνεται την σύντροφο του κυρίου Petrova μέχρι να φτάσετε στο τέλος της συμφωνίας. "

Η επιβλητική του φωνή της δημιουργούσε ένα αίσθημα ταραχής. Με πόσους ανθρώπους μπορεί να έχει υπογράψει συμφωνίες αυτός ο άνθρωπος ; Αναρωτήθηκε και ένωσε το βλέμμα της με το δικό του. Δεν είχε σταματήσει να την παρατηρεί από την ώρα που είχε μπει μέσα στο δωμάτιο. Ήταν σίγουρος πια ότι η Isabella δεν θα έκανε πίσω. Εξάλλου και να ήθελε δεν θα μπορούσε !

Το χέρι της τύλιξε τον κρύο σκελετό της πένας που βρισκόταν ακουμπισμένη δίπλα στα έγγραφα. Έπρεπε να το κάνει ! Για όλα εκείνα τα χρόνια που της έλεγαν ψέματα ότι ο πατέρας της είναι νεκρός. Έπρεπε να τους εκδικηθεί με κάποιον τρόπο και αυτός φαινόταν ο καλύτερος.