𝓓𝓪𝓻𝓴 𝓛𝓸𝓿𝓮

21

"You make me feel...you make me feel
and I don't like it. I want it to stop. Now."

Είχαν περάσει τρεις μέρες και πλέον είχαν επιστρέψει όλοι στην Σικελιά. Η κατάσταση της Isabella παρέμενε στάσιμη και αυτό ήταν που ανησυχούσε περισσότερο από όλα τον Gabriel.

Γιατί δεν έχει ξυπνήσει ακόμη ;

Τι της έκαναν εκεί που ήταν ;

Αν δεν ξυπνήσει ποτέ ;

Αυτές οι ερωτήσεις έπαιζαν συνέχεια στο μυαλό του ξανά και ξανά με αποτέλεσμα να είναι συνέχεια αποσυντονισμένος. Η Isabella τον είχε κάνει να νιώσει μετά από πολύ καιρό και αυτό ήταν που τον εξόργιζε ακόμη περισσότερο.

Η αγάπη είναι αδυναμία !

Του έλεγε συνέχεια ο μπαμπας του και δεν είχε και άδικο. Τον είχε δει να λυγίζει μπροστά του όταν είχε μάθει ότι η σύζυγος του βρισκόταν ετοιμοθάνατη σε ένα κρεβάτι του νοσοκομείου και δεν είχε σκοπό να λυγίσει ποτέ του έτσι για μια γυναίκα κι όμως η Isabella δεν ήταν η κάθε γυναίκα είχε γίνει ξεχωριστή για αυτόν και αυτό τον τρόμαζε.

Μην νιώσεις !

Έλεγε συνέχεια στον εαυτό του κάθε μέρα που την έβλεπε να περνάει από μπροστά του και είχε καταφέρει να τον πείσει ότι η Isabella ήταν ένα παιχνίδι για αυτόν ένα παιχνίδι που δεν μπορούσε να έχει κανείς άλλος !

Άφησε τα χαρτιά πάνω στο γραφείο του και χαλάρωσε την γραβάτα του η οποία τον εμπόδιζε να αναπνεύσει μετά από όλες αυτές της σκέψεις. Αν είχε ξυπνήσει τώρα όλα θα ήταν καλύτερα και θα μπορούσε να δουλέψει χωρίς να του αποσπά τις σκέψεις του.

Ήπιε μια τελευταία γουλιά από τον καφέ του και ξεκίνησε να κατευθύνεται προς το δωμάτιο της. Η ώρα ήταν δώδεκα και από το πρωί δεν είχε περάσει να την δει καθόλου.

Άνοιξε την πόρτα της και την είδε ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Από την μέρα του πυροβολισμού της δεν είχε δώσει κανένα σημείο ζωής και αυτό τους ανησυχούσε όλους !

Η Sofia έλεγε ότι ήταν φυσιολογικό. Ο οργανισμός της είχε αποδυναμωθεί λόγω της αιμορραγίας της και θα έπαιρνε μέρες για να μπορέσει να επανέλθει στα φυσιολογικά της.

« Έχεις σκοπό να ξυπνήσεις ποτέ ;»

Την ρώτησε με ένα νοσταλγικό χαμόγελο μόλις κάθησε στην καρέκλα που υπήρχε δίπλα από το κρεβάτι της. Ήταν μια μπλε καρέκλα η οποία ξάπλωνε και ο Gabriel την είχε φέρει στο δωμάτιο της για να κάθεται εκεί το βράδυ και να την προσέχει.

Έμεινε να την παρατηρεί καθώς το στήθος της ανεβοκατέβαινε κάτι που τον ηρεμούσε γιατί ήξερε ότι η καρδιά της χτυπούσε ακόμη.

Έπιασε το κρύο χέρι της και το έκλεισε μέσα στο δικό του.

« Μου λείπεις...»

Της είπε και ξεκίνησε να γελάει.

« Κοιτα πως με κατάντησες να μην μπορώ να περάσω ούτε ένα λεπτό μακριά σου !»

Πλησίασε το πρόσωπο της και άφησε ένα απαλό φιλί πάνω στα ξεραμένα χείλια της που κάποτε ήταν κόκκινα σαν το τριαντάφυλλο.

Του είχαν λείψει τα πάντα !

Ακόμη και οι καυγάδες που είχαν κάθε πρωί όταν εκείνος έμπαινε στο δωμάτιο της χωρίς να χτυπήσει την πόρτα και την έπιανε σε καταστάσεις που φορούσε μόνο τα εσώρουχα της.

Του είχε λείψει το γέλιο της, το άγγιγμα της, τα γαλάζια της μάτια εκείνα που κάθε φορά που τον κοιτούσαν έκαναν τα μαύρα δικά του να παίρνουν ζωή.

Είχε καταφέρει να εισβάλει στο σκοτάδι του και να βάλει λίγο από το φως της.

Έκλεισε τα μάτια του και ξάπλωσε εξαντλημένος στην πολυθρόνα με το χέρι της ακόμα κλεισμένο μέσα στο δικό του και τότε το ένιωσε.

Το χέρι της κουνήθηκε μέσα στο δικό του και προσπαθούσε να του το σφίξει. Κατευθείαν τα μάτια του άνοιξαν ενώ σηκώθηκε από την καρέκλα.

« Ξύπνησες...»

Είπε χαμηλόφωνα μην μπορώντας να το πιστέψει και αυτή του χαμογέλασε πονεμένα.

« Χριστέ μου ΞΥΠΝΗΣΕΣ !»

Ξεκίνησε να φωνάζει και έκατσε και πάλι δίπλα της βγάζοντας το τηλέφωνο του από την τσέπη. Με γρήγορες κινήσεις το άνοιξε και μπήκε στην συνομιλία του με την Sofia και της έστειλε μήνυμα ενημερώνοντας την ότι η Isabella είχε επιτέλους ξυπνήσει και φαινόταν καλά.

Έκλεισε το κινητό του και έριξε το βλέμμα του πάνω της, μόλις αντίκρισε τα κλαμένα μάτια της σοβάρεψε και την πλησίασε.

« Isabella ; Τι έγινε πονάς ;»

Της ρώτησε ανήσυχος και πέρασε αγχωμένα το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του.

« Με έσωσες !»

Του είπε με την βραχνή φωνή της και ξεκίνησε να κλαίει ακόμη πιο έντονα.

« Δεν πρόκειται να άφηνα κανέναν να σε πειράξει Моя любовь.»

Κεφάλαιο υπ'αριθμόν 21 : Моя любовь