𝓓𝓪𝓻𝓴 𝓛𝓸𝓿𝓮

30

Όλη μέρα έμεινε εκεί δίπλα της να της κρατάει προσεκτικά το αδύναμο χέρι της.

Δεν έπρεπε να είχε φύγει έτσι εκείνη την μέρα ούτε να της πει όλα αυτά τα πράγματα.

Η πόρτα του δωματίου της άνοιξε και μέσα μπήκε η μητέρα της. Ο Gabriel γύρισε και την κοίταξε. Δεν ήθελε να φύγει από δίπλα της όμως έπρεπε να αφήσει και τους υπόλοιπους να την δουν. Εξάλλου ήταν οικογένεια της ! Ήταν εκείνοι που μισό χρόνο τώρα δεν είχαν φύγει ούτε λεπτό από το πλάι της και την περίμεναν υπομονετικά να ξυπνήσει σε αντίθεση με τον ίδιο που έξι μήνες τώρα το μόνο που έκανε ήταν να πίνει και να πηγαίνει με άλλη κάθε μέρα.

Ήταν ο τρόπος του για να την ξεχάσει. Έτσι έλεγε στον εαυτό του όταν τον έπιαναν τύψεις. Εξάλλου εκείνη είχε προχωρήσει με την ζωή της όποτε έπρεπε κάπως να το κάνει και αυτός.

Βγήκε από το δωμάτιο και το κουρασμένο βλέμμα του συνάντησε της αδελφής του. Η Σοφία από την ώρα που έμαθε για το ατύχημα είχε αναλάβει η ίδια να την φέρουν στην καλύτερη κλινική που υπήρχε στην Σικελιά στην οποία μάλιστα δούλευε κιόλας.

Ο Gabriel της έκανε ένα νεύμα με το κεφάλι του και ξεκίνησαν και οι δυο να κατευθύνονται προς το μπαλκόνι που υπήρχε στον όροφο. Όταν πλέον είχαν βγει έξω έβγαλε από την τσέπη του την συσκευασία με τα τσιγάρα του και πήρε ένα. Υπό άλλες συνθήκες η Σοφία θα τον είχε κατσαδιάσει που έκανε τσιγάρο στην κλινική αλλά ήξερε ότι ήταν ένας τρόπος για να χαλαρώσει.

« Πόσες ελπίδες υπάρχουν ;»

Επιτέλους της έκανε την ερώτηση που τον βασάνιζε από την στιγμή που είχε δει το χλωμό σώμα της πάνω στο κρεβάτι. Το βλέμμα του έμεινε να κοιτάει τον απέραντο ουρανό που εκτείνονταν μπροστά τους και πλέον είχε πάρει ένα χρυσαφί χρώμα αφού ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει.

«Πολύ λίγες αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πιθανότητες !» Προσπάθησε να ακουστεί αποφασιστική. Να δείξει ότι και η ίδια πίστευε ότι στο τέλος η Isabella θα ξυπνούσε όμως οι ελπίδες είχαν χαθεί καιρό τώρα και αν κάτι τέτοιο συνέβαινε σίγουρα δεν θα ήταν όλα όπως πριν. Το δέρμα της είχε αρχίσει να ανοίγει πληγές και παρόλο που όλα της τα κόκαλα που είχαν σπάσει είχαν καταφέρει να αναπλαστούν κανείς δεν ήξερε τι κουσούρια μπορεί να της είχε αφήσει η αιμορραγία που είχε στο κεφάλι της.

Το χέρι του χτύπησε με δύναμη τα μαύρα κάγκελα και το τσιγάρο του έπεσε κάτω. Έσφιξε τα μάτια του και πήρε μια βαθιά ανάσα.

« Ούτε εσυ η ίδια δεν το πιστεύεις γαμωτο !» Είπε όσο πιο ήρεμα μπορούσε πλησιάζοντας την.

« Αν δεν είχες αποφασίσει να μου το κρατήσεις κρυφό για να πάρω ένα μάθημα τώρα η Isabella θα είχε ξυπνήσει γιατί θα έκανα τα ΠΑΝΤΑ για να γίνει καλά !» Της είπε με μια δώσει μίσους. Ήξερε ότι η αδελφή του δεν έφταιγε σε τίποτα όμως ήταν εκείνη που του το είχε κρύψει.

« Νομίζεις ότι δεν έκανα τα πάντα Gabriel ; Είμαι γιατρός γαμημενε ! ΓΙΑΤΡΟΣ ! Την βοήθησα όσο μπορούσα γι'αυτο μην ρίχνεις την ευθύνη πάνω μου. Εξάλλου αν νοιαζόσουν πραγματικά για αυτήν θα έπαιρνες ένα γαμημενο τηλέφωνο και δεν θα καθόσουν όλοι μέρα να γαμας κάποια άλλη !» Τα λόγια της ήταν σαν μια σφαλιάρα. Κοίταξε κάτω και άφησε μια τρεμάμενη ανάσα που κρατούσε μαζί με τα δάκρυα του. Σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε την αδελφή του με απόγνωση. Για πρώτη φορά ο Gabriel Petrova δεν ήξερε τι να κάνει. Έπεσε στα γόνατα και άφησε τα δάκρυα του να τρέξουν.

« Εγώ φταίω για όλα ! Αν δεν της είχα μιλήσει τόσο σκληρά αν την είχα πιστέψει τώρα όλα θα ήταν μια χαρά.»

Η Σοφία έτρεξε δίπλα του και τον έβαλε στην αγκαλιά της.

« Δεν φταις εσυ Gabriel ήταν να γίνει και έγινε.» Του είπε στην προσπάθεια της να τον καθησυχάσει.

« Αν δεν είχα φύγει δεν πρόκειται να επέτρεπα ποτε να συμβεί κάτι τέτοιο. Εγώ φταίω !» Ξεκίνησε να κλαίει ακόμη πιο δυνατά. Η Σοφία καθόταν και του χάιδευε απαλά τα μαλλιά ενώ τα μάτια της είχαν δακρύσει.

Η πόρτα του μπαλκονιού άνοιξε απότομα και μια ταραγμένη νοσοκόμα πλησίασε την Σοφία.

« Πρέπει να έρθετε επειγόντως στο δωμάτιο 608 τα πράγματα δεν είναι καλά !» Η Σοφία κοιτάχτηκε με τον Gabriel και σηκώθηκαν και οι δυο ταυτόχρονα και ξεκίνησαν να τρέχουν προς το δωμάτιο.

Κεφάλαιο υπ'αριθμόν 30 : Δωμάτιο 608