Life of a popular Loser

17.

"Wacht nou!" Ik zie dat hij omdraait. "Wie ben jij? Kom terug!" roep ik nog eens. Hij loopt terug. "Nu wil je wel weten wie ik ben? Daarnet moest ik toch weg?" zegt hij weer met zijn arrogante grijns. Ja waarom wil ik eigenlijk dat hij terug komt? "Vertel nou maar gewoon." zeg ik een beetje geïrriteerd. "Als je het vriendelijk vraagt." luid zijn antwoord. "Wil je alsjeblieft zeggen wie je bent en waar je vandaan komt grote jongen." zeg ik met een kinderlijk stemmetje. "Hey wel serieus blijven hé! Nu voel ik me kinderachtig." zegt hij met een zielig stemmetje. Ik lach.

"Zeg nou maar gewoon wie je bent." "Oké dan. Ik ben Jake. Ik zit op een andere school dan de jouwe en ik ben 17 jaar. Moet je nog meer weten of is dit genoeg prinses?" "Noem me geen prinses." "Oké zijne koninklijke hoogheid." ik zucht. "Hoe weet je eigenlijk dat je niet op de zelfde school zit als ik? Ik heb jouw nog nooit eerder gezien." zeg ik een beetje verbaasd. "Dave en ik waren vrienden van de basisschool. We gingen allebei naar een andere middelbare school. Toen pakte ik zijn vorige vriendin af terwijl ik het niet expres deed en ik niks met haar wilde. Hij werd boos op mij en nu zijn we een soort van vijanden. En ik weet dat jij zijn vriendin bent omdat jouw vriendje op twitter heeft gepost dat jij zij vriendin bent. Verder nog vragen?" "Ja maar dan wilt Dave dus niet dat ik met jouw om ga of wel?" "Uhm nee ik denk van niet nee." antwoord hij. "Maar je leek me aardig en aangezien we dezelfde lievelingsplek hebben kunnen we beter vrienden zijn toch?" "Hoe weet jij dat die plek mijn lievelingsplek is?" vraag ik hem. "Duh ik zag hoe jij daar zat en ik herken die blik." zegt hij terug. "Wil jij vrienden zijn?" vraagt hij. "Oké dan." zeg ik.

Even later zitten we weer op mijn, ik bedoel onze lievelingsplek. "Deze sterren zijn mooi hé?" fluistert hij. Ik knik. Ik kijk in zijn ogen. Ze glinsteren net zoals de sterren boven hem. Ik kan niet meer weg kijken. Hij houdt mijn blik gevangen zoals een kooi een vogeltje gevangen houdt. Uiteindelijk went hij zijn blik af. Gelukkig maar want anders was ik in zijn ogen verdronken. Wacht wat zeg ik nou? Alex je bent met Dave niet met een of andere Jake die je net kent. Ik ben niet zo'n persoon die zomaar eventjes vreemd gaat. "Ik moet naar huis straks mist mijn moeder me!" zeg ik zenuwachtig. "Oké dag Alex tot de volgende keer." zegt hij. Hij pakt mijn hand en geeft er een kus op. Ik bloos. "O mag ik je nummer." zegt hij. Ik denk even na. Zal ik hem wel mijn nummer geven? Wil ik hem nog wel zien? Ja dat wil ik wel. Ik geef hem een briefje met daarop mijn nummer. Daarna loop ik snel het park uit. Snel naar huis toe.

Thuis loopt mijn moeder in paniek naar me toe. "Waar was je nou? Ik heb je al 10 keer gebeld!" "Sorry mam, ik was in het park. Ik wilde even mijn gedachte op een rijtje zetten weet je wel. Het spijt me dat ik je niet eventjes heb gebeld." "Het is al goed." sust mijn moeder me. Ik ga aan tafel zitten en kijk naar wat mijn moeder heeft gekookt. "Wat heb je gekookt mam? Ik zie niks staan." "Sorry schat ik heb geen tijd gehad om te koken. Bestel maar een pizza of zo." "Oké wat voor pizza wil jij?" vraag ik. "Ik hoef geen pizza lieverd ik heb niet zo'n honger." Ik kijk naar mijn moeder. Ze wordt met de dag magerder en bleker. Ik zucht "Mam je moet wel blijven eten. Je wordt steeds magerder en bleker. Het gaat niet goed met je." Mijn moeder knikt afwezig en loopt daarna de trap op. Ik zucht en pak de telefoon. Ik bestel een pizza Hawaï.

Als de bezorger aan de deur verschijnt pak ik wat geld. Ik neem mijn pizza aan en loop naar mijn kamer. Of ik nou alleen in de woonkamer eet of alleen in mijn eigen kamer. Het heeft toch geen verschil. Het is allebei ongezellig. Ik zet mijn computer aan en ga naar popcorn time. Ik zet een film op. Onder de film die ik trouwens helemaal niet kijk, eet ik mijn pizza op. Ik kijk de film niet omdat ik met mijn gedachte heel ergens anders zit. Bij Jake. Ik weet niet wat die jongen met me doet. Het is zo raar. Ik dacht dat ik dit bij Dave ook voelde, maar bij Jake is het anders. Bij Jake voel ik me vrij en veilig terwijl ik bij Dave me altijd zorgen maak. Of ik wel lief genoeg ben voor hem, of hij me nog wel leuk vind, of ik zijn imago niet naar beneden haal, of hij wel populair blijft als hij met mij is en zo gaat de lijst van problemen tussen Dave en mij in mijn hoofd verder. Ik besef nu eindelijk dat de relatie met Dave me onzeker maakt. En dat het me uit put. Tegelijk is Dave zo lief. En hij geeft me energie en hij laat me voelen dat ik niet alleen ben en dat er mensen zijn die van mij houden.