Life of a popular Loser

19

Ik stond op mijn moeder riep dat we gingen eten. Zuchtend liep ik de trap af. Thuis hing een bedompte sfeer. Mijn moeder was niet meer zo gezellig als ze altijd was. Het hele huis leek mee te vervormen naar haar humeur. Alle kleuren leken doffer te worden net als haar ogen die ook doffer leken te staan. De bloemen droogde uit en stierven net als haar hart. Verdort en alleen. Net zoals zij zich voelde. Ik vroeg me af wat er zou gebeuren als ik er niet was. Wat had ze dan gedaan. Ik ril. Ik weet niet eens waarom. Snel ga ik aan tafel zitten. mijn moeder heeft spaghetti gemaakt. O ik hou zo van spaghetti! Ik schep mijn bord vol en gooi er daarna bijna een hele zak kaas overheen. Anders is het niet lekker genoeg! Mijn moeder kijkt naar de kaas, en zegt niks. Waarom zou ze ook? Het laatste waar zij zich nu over druk maakt is hoeveel kaas ik neem.

Verlekkerd begin ik te eten. Tegen de tijd dat ik mijn eten op heb, is haar bord nog leeg. Ze heeft gewoon helemaal niks opgeschept! Ik schep eten op haar bord. "Zo nu ga jij dit opeten en ik ga niet van tafel voor je dat hebt gedaan. Ik heb veel huiswerk en als jij niet door eet heb ik het niet op tijd af en dan is dat jouw schuld. Dus als ik jouw was zou ik maar snel eten." zeg ik. Ik laat duidelijk merken dat ik geen tegenspraak duld.

Langzaam begint mijn moeder te eten. Na een tijdje is haar bord leeg. Ik pak onze borden op en zet ze in de vaatwasser. Ik kijk mijn moeder goedkeurend aan. Ik zorg er wel voor dat ze blijft eten! denk ik bij mezelf. Als ik de gang in loop, hoor ik een brief op de mat vallen. Ik pak hem op. Hij ziet er nogal officieel uit. Ik wil hem aan mijn moeder geven. Zij kijkt echter niet op of om. Dus maak ik hem maar open. Ik laat mijn ogen over de regels glijden. Dan laat ik de brief vallen en ik ren met de tranen in mijn ogen naar mijn kamer. Hoe kan hij dit nou doen?

Het was een brief van de rechter. Mijn vader heeft mijn moeder aangeklaagd. Zij zou mij zogenaamd van mijn vader hebben weggehouden tegen onze wil in. Snapt die man nu nog steeds niet dat ik hem niet wil zien? Hoe durft hij mijn moeder nu nog met deze onzin lastig te vallen!

Ze heeft het al zo moeilijk en dan komt hij zeuren dat hij mij niet mag zien! Ik huil nu heel hard. Is dit de man die ik altijd mijn vader heb genoemd? Nee toch? Deze man is veel wreder. Mijn echte vader zou mijn moeder met rust laten totdat ze zelf naar hem toe kwam. Die zou niet steeds aan haar kop komen zeuren. Hij lijkt het wel leuk te vinden om haar leven steeds meer kapot te maken.

Ik hoor beneden een paar dingen omvallen. Shit! Ik had die brief nooit beneden moeten laten liggen! Nu heeft zij hem natuurlijk gelezen! Ik ren de trap af. Ja hoor mijn moeder zit huilend aan tafel.

Ik ren naar haar toe en pak haar arm vast. "Mam, rustig! Alles komt goed. We gaan gewoon naar de rechter toe en we leggen alles uit! En als ik dan alsnog mijn vader moet zien, dan doe ik dat! Als hij jouw nou maar met rust laat oké?" Mijn moeder knikt droevig nog steeds niet helemaal overtuigt. Ik pak de brief op. Wanneer moeten we langskomen? Wow morgen middag al! Nou ja hoe eerder hoe beter! Denk ik bij mezelf.

Ik pak mijn telefoon en sms Jake. Kom naar park. Mijn moeder heb ik in bed gelegd. Ik heb haar een slaappilletje gegeven en nu slaapt ze als een beer. Of zoiets echt goed ben ik niet in spreekwoorden. Maar ja wat doet dat er toe?

Ik doe mijn jas aan en stap de deur uit. Ik heb nu echt even een vriend nodig. Iemand die naar mij luistert en die me begrijpt. Iemand aan wie ik alles kwijt kan en die me knuffelt als ik dat nodig heb. Lieke kan ik echter niet vragen. Ze heeft vanavond een training van dansen of zoiets. En in Dave heb ik gek genoeg niet zo'n zin. Ik loop het park in. Het is er stil en verlaten. Het is ook al 9 uur. Zou Jake wel komen? Misschien is hij wel aan het eten of zo? Daar had ik helemaal nog niet bij stil gestaan.

Ik worstel mezelf door de struiken. De struiken lijken me wel vast te willen houden. Ze willen me tegen houden om daar heen te gaan. Oké Alex nu draai je door! Je denkt toch niet dat struiken kunnen leven? Zal wel cool zijn. Alex! fluit ik mezelf toe. Eindelijk kom ik bij de open plek. Jake is er! yes ik wist wel dat hij zou komen! Nou eigenlijk niet maar oké. Ik hoopte er wel op. Hij kijkt me bezorgd aan. "Wat is er?" vraagt hij. Ik kijk hem vragend aan "Waarom zou er iets moeten zijn?" "Je ogen zijn rood van het huilen buiten de mascara die over je gezicht loopt. Je lijkt het monster van Frankenstein wel." zegt hij met een klein lachje. Daarna kijkt hij me weer serieus en afwachtend aan. Ik zucht. "Mijn vader heeft mijn moeder aangeklaagd omdat ik volgens hem door mijn moeder hem niet meer mag zien! Ze heeft het al zo moeilijk en hij laat haar niet met rust! Dat is toch oneerlijk!" Hij kijkt me meelevend aan en knikt. Ondertussen lopen de tranen weer over mijn wangen. Hij loopt naar me toe en veegt ze zachtjes weg. Hij pakt mijn hand en zet me op het bankje. Weer veegt hij mijn tranen weg. "Zo te zien heeft niet alleen jouw moeder het er moeilijk mee." Fluistert hij in mijn oor. "Je moet ook aan jezelf denken Alex. Jij hebt ook gevoel. Zij is niet het enige slachtoffer. Jij hebt ook pijn. Dat is de rede dat je huilt. Vertel me alles. Dat lucht vast op." Zijn lippen strijken over mijn oor en ik ril.

Ik haal diep adem en gooi dan het hele verhaal er uit. Over dat mijn moeder steeds verder aftakelt en dat ik veel klusjes in het huishouden moet doen. Ik moet tegenwoordig de was doen en soms moet ik koken. Mijn moeder kookt namelijk niet meer altijd. Ik word moe van deze situatie. Ik word moe van mijn vader. Mijn leven is echt een flop op dit moment. Als het hele verhaal er uit is voel ik me opgelucht. Hij had gelijk. Alles vertellen lucht inderdaad op. Dan loop je niet meer alleen met je problemen. Dan heb je niet het gevoel dat je alleen bent. Ik vind het fijn dat hij alleen maar heeft geluisterd. Hij heeft er niet een keer doorheen gepraat. Het enige wat hij heeft gedaan is knikken en een arm om me heen slaan. En meer had hij ook niet hoeven doen. Een tijdje zitten we stil voor ons uit te kijken. Ik kijk naar hem. Naar zijn scherpe kaaklijn en zijn zwarte haar. Het valt me nu pas op hoe knap hij is. "Bevalt het uitzicht." haalt hij me uit mijn gedachte. Hij kijkt me arrogant aan. Ik bloos. "Nee ik dacht dat ik een kikker zag maar jij was het." grijns ik terug. Hij kijkt me beledigd aan. "Hé zo doe je toch niet tegen zo'n knappe jongen die ook nog eens naar jouw luistert! Niet veel jongens zijn net zo knap als ik hoor!" Ik kijk hem aan en antwoord: "Niet veel jongens zijn net zo arrogant als jij." Ik steek mijn tong naar hem uit. Hij knijpt zijn ogen tot spleetjes. "Daag jij mij nou uit?" "Misschien." Dan raakt hij mijn wang aan. Ik verstijf. Mijn huid tintelt en brand onder zijn aanraking. Zijn hand streelt mijn wang richting mijn mond. Dan raakt hij met zijn hand mijn lippen. Ik voel gewoon dat ik op dit moment knalrood word. Ik sla mij ogen op en kijk hem aan. Recht in zijn ogen. Zijn chocolade bruine ogen. Ik beeld me in dat het een chocolade rivier is, waarin ik kan zwemmen. Weg zwemmen van al mijn problemen. Naar een eiland diep in zijn ogen. Waar ik veilig en gelukkig kan zijn. Langzaam komt zijn gezicht dichter naar het mijne toe.

Onze lippen zijn nog maar enkele centimeters van elkaar verwijderd. Ik sluit mijn ogen. Ik wil dat hij me kust. Waarom? Ik heb geen idee. En Dave dan? Hij is toch mijn vriendje. Wie is Dave? "Ik ga je echt niet kussen hoor Alex." Hoor ik hem zeggen. Ik open mijn ogen en zie zijn gezicht, nog steeds dicht bij het mijne. Beschaamd draai ik mijn hoofd weg. "Dat dacht ik ook niet. Ik dacht gewoon na." verzin ik. Ik hoor hem zachtjes grinniken. Op dat moment hoor ik iemand mijn naam roepen. "Alex? Wat doe je daar met HEM!" Geschrokken draai ik mijn hoofd. Die stem herken ik! Die stem herken ik uit duizenden! Ik draai mijn hoofd en kijk recht in de ogen van Dave. Met open mond staar ik hem aan. Dan zie ik hoe hij zich omdraait en weg rent. Geschrokken kijk ik Jake aan. Deze haalt zijn schouders op, als teken dat het niet zijn schuld is. O wat ben ik toch een dom kind! Ik had Dave gewoon moeten vertellen dat Jake en ik vrienden waren. Dan was alles oké geweest!

Maar diep vanbinnen wist Alex dat ze eigenlijk wel meer wilde zijn dan vrienden.

———————————————————————————————————————————————————————————————————

Heey allemaal. Deze keer extra snel weer een nieuw hoofdstuk. Ik draag hem op aan xmarankeklapwijk omdat zij mij heeft geholpen met dit hele leuke hoofdstuk. Ook heeft ze mij nog een paar goeie iedeën gegeven voor de rest van dit boek. Ik hoop dat jullie dit een heel leuke hoofdstuk vinden! XXX Lara en Maranke :) Wij zijn blij als er nog spelfouten of niet kloppende zinnen worden gemeld! en verder vergeet niet te voten!

Comment

Vote

Follow us