Life of a popular Loser

12

Ik loop de volgende dag vrolijk het schoolplein op. Ik heb de laatste dagen echt een top humeur. Ik heb echt zin in school! Dan zie ik Dave weer. Ik ben zo gelukkig door hem. Ik weet niet wat het is maar als ik aan hem denk, dan voel ik me helemaal vrolijk. Ik heb echt zo'n zin om hem weer te zien. En tegelijk ben ik ook bang, bang dat hij het uit maakt. Dat hij me weer gaat pesten. Ik loop de school in en opeens staat Loïs voor mijn neus. "Wat moet je?" vraag ik aan haar. "Het spijt me heel erg Alex." zegt ze zachtjes. "Wat spijt je?" vraag ik verbaasd. Voor ik het weet lig ik in de bezemkast met de deur op slot. Meteen begin ik op de deur te trommelen. "Laat me er uit! Waarom doe je dit? Laat me er uit!" schreeuw ik hard tegen de dichte deur. Ik zit nu voor mijn gevoel al een hele tijd in de bezemkast. In werkelijkheid is het nog maar 4 minuten maar omdat ik slecht tegen kleine ruimtes kan, denk ik dat ik al heel lang hier opgesloten zit. Ik ben echt woedend en tegelijk erg bang. Ik moet nog net niet janken. "Komop Alex je kunt het! Bel gewoon Lieke of Dave dan komen zij je wel helpen!" Ik probeer Lieke te bellen maar krijg geen bereik. Fijn je hebt in deze bezemkast dus geen bereik. Nu kan ik hier nog wel even zitten. Ook kom ik nu zeker te laat en dan moet ik weer 2 uur nablijven voor elk uur dat ik te laat kom. Als ik hier dus 4 uur vast zou zitten, zou ik acht uur na moeten blijven. Dat wordt dan verspreidt over de week. 

Ik ga maar eens op zoek naar een lichtknop. Misschien ziet iemand het licht als hij langs de bezemkast loopt. Ik pak mijn telefoon en zet hem op zaklamp. Zo en nu maar zoeken. Een halfuur later ben ik nog steeds aan het zoeken. Ik ga met een zucht zitten, ik geef het op. Er is geen lichtknop. En niemand zal me vinden totdat de schoonmaakster komt of Loïs me er uit laat. Ik hoop dat de schoonmaakster komt want als ik op Loïs moet rekenen, kom ik nooit uit deze bezemkast. Bovendien als ik Loïs ook maar tegen kom, krap ik meteen haar ogen uit. Ik wordt zo'n bitch als ik haar zie, dat ze gillend de school uit rent.

Ik loop boos heen en weer door de bezemkast. Langzaam raak ik in paniek. Wat als er niemand komt? Niet vandaag maar ook niet morgen en ook niet deze week. Dan ga ik dood van de honger! Ik adem zwaar en krijg een paniek aanval. Ik krijg geen lucht. Ik val op de grond en blijf daar liggen, nogsteeds zwaar ademend. Dan begin ik hevig te trillen. Oke Alex rustig wat heb je gelezen over paniek aanvallen? Langzaam begin ik dingen in mijn hoofd op te noemen. Oke je komt niet echt adem te kort Alex. Je moet rustig heen en weer lopen of water drinken. Water is hier niet dus je moet rustig heen en weer lopen. Je moet je hoofd leeg maken en diep in ademen en rustig uit ademen. Langzaam probeer ik op te staan. Het lukt niet. Ik adem te snel en ben te bang. Mijn ogen schieten heen en weer en mijn ademhaling wordt steeds onrustiger. Ik probeer mijn hoofd leeg te maken maar het lukt niet. Er komen steeds allemaal angsten in mij op: dat ik hier in deze bezemkast stik of verhonger of dat ik hier om kom van de dorst. Het wordt langzaam zwart voor mijn ogen. Ik val flauw. Ik zweef rond ik een vergeten wereld. Ik ben gelukkig en tegelijk heel verdrietig. Het is hier vredig en tegelijkertijd verwarrend. Nooit geweten dat je flauw kan vallen door paniek. 

"Alex? Alex!" Ik hoor heel vaag iemand roepen. Wie roept hij? "Alex!" Wie is Alex? Langzaam voel ik dat het vredige gevoel me verlaat. Het wordt ook meteen een stuk lichter. Ik ben bang. Langzaam knipper ik met mijn ogen. Ik zie een gezicht, heel even. Dan wordt alles weer zwart. Snel knipper ik weer met mijn ogen. Deze keer gaat het beter. Ik zie het gezicht scherper en langer. Het is een jongen, hij is ongeveer van mijn leeftijd en hij kijkt me heel bezorgd aan. Maar wie het is? Ik kan er niet op komen. "Alex! Gelukkig je bent er weer! Ik schrok me rot! Laat me nooit meer zo schrikken oke!" Dan weet ik weer wie het is. "Dave." mompel ik zachtjes. Ik voel dat hij mijn hand vast pakt. Langzaam kijk ik verder om me heen. "Wat is er gebeurt? Waar ben ik?" vraag ik zachtjes. Mijn stem is rasperig. Er staan een paar docenten en een paar leerlingen om me heen. Ik zie iemand anders naast mij knielen. "Hee Alex, hoe voel je je? Heb je pijn?" Het is Lieke. Zachtjes schudt ik mijn hoofd. "Je bent in de bezemkast schatje, en wat er is gebeurt kun jij beter zeggen." zegt Dave zachtjes. Langzaam begin ik me weer te herrineren wat er is gebeurt. Loïs, bezemkast, paniekaanval, flauw vallen.

Langzaam ga ik zitten op een paar dozen. Mijn mentor stuurt alle leerlingen weg op Lieke en Dave na. Langzaam vertel ik mijn verhaal. Mijn mentor kijkt me geschokt aan en zegt: "Loïs krijgt met mij te maken." "Nee alsjeblieft laat haar maar met rust, u maakt het anders alleen maar erger." zeg ik. "Het komt vanzelf wel goed." Langzaam sta ik op. "Alex ik stuur jouw door naar een psycholoog om te leren hoe je met je paniekaanvallen en je claustrofobie om kunt gaan." zegt mijn mentor nog. Ik knik. Ik wens de psycholoog succes met mij. Ik ben niet makkelijk qua angst en zulke dingen. Ik was vroeger altijd al een bang meisje en veel ben ik niet veranderd. 

"Dave?"  "Ja?" "Wil je vanmiddag met mij mee naar de psycholoog?" "Tuurlijk schatje, ik doe alles voor je, dat weet je toch?" Lachend geef ik hem een duw. Hij duwt me tegen de muur en geeft me een kusje op mijn neus. Ik bloos.

Dan lopen we weer verder door de gangen. Als we bijna bij het lokaal zijn waar we les hebben, komen we Loïs tegen. Ik verstar en ook zij kijkt me bleek aan. Ze wilt zich omdraaien om weg te lopen maar voor ze het weet, ben ik al op haar rug gesprongen. "Stom wijf! Hoe durf je me in een bezemkast op te sluiten terwijl je weet dat ik claustrofobie heb! Hoe kun je dat nou doen! Ik weet dat je me niet meer mag, maar vroeger waren we beste vriendinnen. Zoiets doe je iemand zoiezo al niet aan, maar van jouw had ik dit al helemaal niet verwacht!" Zij loopt wild in het rond en probeert me van haar rug af te krijgen. Uiteindelijk lukt het haar. Maar door de kracht waarmee ik van haar rug wordt geworpen, valt zij zelf ook om. Evenlater rollen we vechtend door de gang. Het is bijna zo"n scéne uit een film die Loïs en ik zo leuk vonden, die scéne waar we zo om moesten lachen. Nu zijn we precies het zelfde aan het doen. Niet dat ik er spijt van heb. Het is haar eigen schuld. Ik kras met mijn nagels haar gezich open. Dan geeft zij mij een knietje. Ik gil en begin haar overal te krabben waar ik haar maar kan krabben. Dan voel ik dat ik van haar af wordt getild. "Nee niet doen! Ik moet haar ogen nog uit krabben!" gil ik boos. "Komaan schatje doe eens rustig!" hoor ik Dave zeggen. Ik ben nogsteeds woest aan het trappen en meppen, ook al heeft het geen zin. Ik kan Loïs toch niet meer raken. Bang kruipt zij in de tussentijd bij mij weg. Dave slaat zijn armen om me heen. Meteen wordt ik rustig. 

Ik zie Loïs nog snel weg lopen. Ze loopt de meisjes wc in. Als ze er weer uit komt zie ik dat ze een doekje tegen haar wang houd. Ik heb blijkbaar haar wangen open gekrabt. Net goed! Dat verdient ze. Ik kan het niet laten om even zachtjes te grinniken. Dave kijkt me verbaast aan "Waarom lach je?" "Ik zag dat ik haar wangen heb open gekrabt, net goed!" Dave kijkt me met open mond aan. "Jij bent een gevaarlijk meisje weet je dat?" lacht hij daarna. Dan neemt hij me weer in zijn armen. Ik blijf in zijn armen staan tot de bel gaat en we toch echt naar de kantine moeten. Tijd om een broodje te eten. 

Heey,

Het hoofdstuk is wat kort dat weet ik. Maar ik heb deze week proefwerk week dus ik kan er niks aan doen. OOK WAS IK EERGISTEREN JARIG (DE 18DE)  Mijn verjaardag was een beetje saai omdat ik moest leren voor de pwweek. Ik vier het daarom pas aankomende zaterdag. Veel lees plezier en vergeet niet een Vote te geven.