Gestalkt

•Hoofdstuk 3•

Ik pak m'n telefoon en typ trillend Gregg's nummer in. "h..hallo?" Fluister ik met een stem die ieder moment over kan slaan in gehuil. "Hallo Eef, wat is er?" Vraagt hij op een doordringende toon. "Kun je alsjeblieft komen" de wanhoop is ongetwijfeld in mijn stem te horen, want Gregg zegt: "ja tuurlijk ik kom er gelijk aan" 5 minuten later hoor ik de bel. Op m'n hoede loop ik naar de deur en kijk door het luikje. Een zicht ontsnapt uit m'n mond, het is Gregg. Ik doe snel de deur open en sluit hem daarna meteen. "wat is er?" Zegt Gregg en ik zie in zijn ogen dat hij echt bezorgd is. Ik spring in zijn armen en begin te huilen. Hij fluistert geruststellende woordjes toe. Ik snik nog een keer luid en leg dan alles uit over de Appjes en over de muur. Hij kijkt me geschrokken aan. We lopen naar m'n kamer, als hij ziet dat het bloed is kijkt hij me geschrokken aan. Snel pakt hij een emmer en een spons en begint de muur schoon te maken. In die tijd deed ik alle deuren en ramen op slot. "Kom je?" Roept Gregg van boven. Ik loop naar boven en ik zie dan Gregg al het bloed van de muur heeft gehaald. "Kijk" zegt hij trots. " goed gedaan" zeg ik en ik merk dat m'n stem nog steeds trilt. Gregg merkt het en loopt naar me toe, hij omhelst me stevig en zegt: " rustig Eef er kan niks gebeuren ik ben bij en ik blijf bij je" ons momentje wordt verstoord door m'n telefoon. Ik kijk naar het nummer. Anoniem. "Zal ik opnemen?" Biedt Gregg aan, maar ik schud nee en pak m'n telefoon. "Hallo met wie spreek ik?" Vraag ik zekerder dan dat ik me voel. "kijk maar uit je raam" zegt een hese stem waarvan ik kippenvel krijg. Langzaam loop ik naar het raam. Er staat een jongen van ongeveer 16 jaar. Hij heeft zwarte kleren aan en kijkt naar beneden zodat je z'n gezicht niet kan zien. Ik herken hem ergens van denk ik bij mezelf, maar waarvan? "Wat moet je van me?" Vraag ik, maar hij heeft al opgehangen. Ik blijf uit het raam kijken en zie de jongen wegsprinten. "en?!" Vraagt Gregg nieuwsgierig. Hij heeft de gestalte ook weg zien lopen. "Hij zei dat ik uit het raam moest kijken en verder niks" "oké ik kijk veel horror films enzo maar dit is gewoon vaag" zegt hij lachend, naar ik werp hem een boze blik toe. "ik ga slapen" zeg ik nors. "ahh kom op nou Eef het was maar een grapje" ik draai me om, een traan rolt over m'n wang en snik wanhopig: "snap je het dan niet? Ik ken hem ergens van" Gregg kijkt me bedenkelijk aan. "Waarvan dan?" "Weet ik niet" zeg ik en ik stap m'n bed in. " Kom je?" Vraag ik aan Gregg. Hij knikt en zegt dan; "hoe kan je hem herkennen als je niet eens zijn gezicht heb gezien?" "Ik herkende hem aan z'n houding en kleren" zeg ik moe. Gregg zegt niets meer en ik kruip tegen hem aan, na lang gepieker val ik eindelijk in slaap.