Ağırlık [Intensity | Felinette Tr]

ℋ𝒶𝓂𝒾𝓁ℯ𝓁𝒾𝓀 𝒯ℯ𝓈𝓉𝒾

Keyifli okumalar!🛐🎈

<><><><>

Adrien'ın vefatının üzerinden tam 16 hafta geçti.

Her gün, her gece uykusuz ve nadiren aç hissetmek benim için zor. Kalp atışı kaybolduğu anda, hayatım tamamen durmuş gibiydi. Gözlerimi her kapatmaya çalıştığımda, tüm o tatlı geri dönüşleri ve onun en korkunç anısı kollarımda kanıyordu.

Etrafında Marinette ve Uğur Böceği olduğum anılarım zihnime akın ediyor.

Ben... yaşamaya devam edemem.

Onu bırakamayacak kadar çok seviyordum. Şimdi onsuz geleceğimi asla hayal edemiyorum.

Gördüğüm her şey, duyduğum her şey bana açıkça Adrien'ımı hatırlatıyordu.

"Marinette, olumsuz duyguların seni ele geçirmesine izin verme. Bunu yaşadık, canın yandığını biliyorum."

Tikki, bir bardak daha su getirirken "...Çok acıyor Tikki. Neden, neden onun başına geldi? Neden yaşayıp benimle kalamadı? Bunu hak edecek ne yaptı?" dedim.

Kalbimi daha da derinden dilimleyen diğer günler gibi tekrar tekrar şikayet ettim.

Tikki yanağıma doğru süzüldü ve yatıştırıcı bir şekilde ovuşturdu.

"Asla bilemezsin Marinette. Tanrı her şeyi bir sebep için yapar. Her şeyi daha iyisi için yapar. Ben sadece ikiniz için doğru zamanın belki de sonsuzluk olduğuna inanıyorum, ama O göklerde. Adrien her zaman kalbinde olacak; O ne olursa olsun seni her zaman kollayacak."

Sanki bininci kez gibi gelen gözyaşlarımı sildim ve sonunda bir yudum su içtim.

"Umarım bana bakıyordur...Belki haklısın. Belki de dünyada uzun süre birlikte olamayız..."

Tam o anda midem guruldadı ve banyoya koşup öğürmeye başladım.

"Sorun ne? Bir şey mi oluyor?"

Kwami'm endişeyle sorup, kocaman gözlerle bana bakıyordu. Tuvalete diz çöküp yediğim her şeyi kustum.

"Ah, hasta gibi hissediyorum. Neden bilmiyorum,"

Titreyerek ayağa kalktım ve ağzımı çalkaladım.

"Bugün üçüncü kez oldu! Doktora gitmelisin Marinette. Bu bir şeye benziyor."

Ona zayıf bir şekilde baktım ve dudağım titredi.

"Ne demek istiyorsun? Gitmek istemiyorum. Muhtemelen mide gribi falandır. Geçecektir."

Küçük yatak odama girdim (apartman da küçük olduğu için). Başım döndü ve Tikki yüzümün önünde süzüldü.

"HAYIR, anlamıyorsun. Bir an önce kendini kontrol ettirmelisin."

"Lütfen, Tikki, beni strese sokmayı bırak. Sadece söyle çünkü ne dediğini anlamıyorum."

Şakaklarımı saf endişeyle ovdum.

"Kendin öğrenmeden bunu sana doğrulayamam. Bu konuda bana güven, Marinette. Lütfeeen."

"Tamam tamam. Yarın sabah kliniğe uğrayacağım."

Ertesi Sabah -

Gözlüklü kadın sandalyesinden bana gülümsedi ve bana "hastalık" raporunu verdi. Bana tıbbi sorunumu anlatmasının ne kadar keyifli olduğunu bilmediğim için beceriksizce gülümsedim. Yavaşça dizimi tuttu ve sonunda sessizlikten sonra konuştu.

"Tebrikler Bayan Agreste. Hamilesiniz!"

Bu cümleden sonra, neredeyse kağıtları ve çantamı düşürüyordum;
güzel soyadım ve "hamile" kelimesi yüzünden.

Mutluluk ve şok içinde kontrolsüz bir şekilde kekeledim.

"B-Bekle, öyle miyim?A-aman Tanrım. Ben-ben gerçekten hamile miyim? S-sindirimle ilgili sorunlarım olduğunu sanıyordum."

Yumuşak bir şekilde güldü,

"Tabii ki öylesin. Test sonuçları pozitif. Bu da senin yaşadığın sabah bulantısın nedeni. Başarılı döllenmenin birçok belirtisinden biri."

Nefes alıp verdim. İnanamadım. Bütün bunlar, hayat arkadaşım Adrien'ın mezarının tozları içinde kaybolmasından sonra oluyordu.

Depresif bir şekilde aşağı bakıp yutkundum, başka birinin önünde bir çöküşten kaçınmaya çalışıyordum.

"Canım? İyi misin? Bebeğinizin cinsiyetini öğrenmek ister misiniz diye sordum." Duygularımdan sıyrılıp başımı kaldırdım,

"Ah evet. Bilmek isterim, teşekkür ederim."

Kadın, masaüstündeki birçok sayfayı kaydırdı ve taranan belirli dosyayı buldu.

"Ah işte burada- kocanızın bunun için burada olması gerekmiyor mu?"

Gözlerim acırken tekrar yutkundum.

"O.. Gelemez"

"Ah tamam. Sanırım ona sonra söylersin.. Hazır mısın?"

Ellerim terleyerek nefesimi verdim.

"Evet."

"...Bu bir erkek bebek! Tebrikler canım. Çok yakında onu ilk kez görmek için laboratuvara ultrason için gelebileceksin."

Otomatik olarak gözyaşlarına boğuldum ve tavana baktım. İçimden diyordum ki,

"Bu muhteşem nimet için teşekkür ederim."

<><><><><>

Paris sınırının hemen dışında, yaşadığım yer olan yeni inşa edilmiş apartman binasına dönmek için otobüsle eve dönüyordum.

Çantama baktığımda Tikki gözlerindeki tüm parıltıyla bana gülümsüyordu,

"Bak Marinette, bundan bahsediyordum. Bu, Tanrı'nın ilk değerli insanını aldıktan sonraki armağanıdır." burnumu çektim.

"Şimdi O'nun bir parçası her zaman benimle olacak... bunu deneyimlemek için burada olmayacak olsa bile."

İkinci katta ki daireme doğru girerken gülümseyerek gözlerim tıbbi raporlardaydı. Öldükten sonra mutluluğun nasıl bir his olduğunu bilmek, gerçekten ölü bedenimin tekrar canlı hissetmesine izin vermektir. Birden sert bir şeye çarptım. Aslında birine.

"Ah, çok ö-özür dilerim." Gözleriyle karşılaştığım an sebepsiz yere kekeledim. Soğuk bir ter döküyordum.

Déjà vu tam orada dank etti ama nedenini bilmiyorum. Bu çocuğun özellikleriyle ilgili bir şeydl...

"Nereye gittiğine dikkat et. Yürürken o lanet gözlerini kullan." dedi en kaba ses tonuyla ve profesyonel kıyafetlerini düzeltmeye çalıştı.

Gülümsemem bir anda soldu. Hızlı bir fermuar gibi. Hafif acıyarak ayaklarıma baktım,

"Özür dilerim, bu bir hataydı."

Hiç umursamadan benimkinin tam karşısında olan dairesine döndü ve ben orada değilmişim gibi davranarak içeri girdi.

<><><><>

YEY! İLK BÖLÜM SONU VE ÇOK HEYECANLIYIM!

Nasıldı bölüm?

Yeni bölümler tatil süresince 2 gün arayla gelebilir. Aslında çok basit bir iş ama Mi Casa'ya da yapmam gereken şeyler var..ve kurgumu unuttum şaka mıdır?

Beğenmeyi ve yorum yazmayı unutmayın lütfeeen 🛐✨🧚🏻‍♀️