In de pauze van de voorstelling moet je naar de wc helemaal links
Dat is de tekst die de bodyguard die naast mij zat op zijn hand had staan. Hij tikte me zachtjes met zijn voet aan en liet toen zijn hand zien. Wilt hij ons helpen?
Ik vind het een rare en vooral verdachte situatie. Wat als hij me in de val lokt? Maar aan de andere kant, wat als hij me wil helpen? Ik besluit het te laten rusten.
Als we op de bestemming zijn aangekomen, word ik begeleid naar een grote zaal aan de linkerkant va het gebouw. Het heeft een groot podium vooraan en er is wel plek voor 1000 man. De zaal is al bijna helemaal vol, maar op de derde rij zie ik nog een plekje vrij. De bodyguard begeleidt me daarheen en geeft me instructies.
'Je blijft de gehele voorstelling op deze stoel zitten en praat niet tegen andere mensen. Als je naar de wc moet, sein je met je hand naar een van mijn collega's en zij lopen dan met je mee. Als je dit niet doet, zijn er minder fijne gevolgen.'
Ik slik en zak rustig op de stoel neer. Op het ene moment is hij aardig en op het andere moment bedreigt hij me? Wat is dit voor een man en wat is hij van plan?
Mijn gedachten maken plaats voor bewondering, want ik kijk tijdens de voorstelling mijn ogen uit. Wat kunnen die acteurs en actrices toch goed acteren.
Als er aangegeven wordt dat het pauze is, sein ik naar de bodyguard die bij mij in de auto zat en hij loopt met me mee naar de openbare wc.
'Wat moet ik doen?' vraag ik onwetend wat me te gebeuren staan. Ik vind het eng en spannend, maar ook ben ik benieuwd naar wat er komen gaat. Misschien is dit het domste idee ooit, maar wie weet helpt dit me om terug te komen.
De bodyguard geeft mij een duwtje richting een van de wc's. Hij klopt op een deur en de deur opent. Hij duwt mij naar binnen en sluit dan de deur.
Ik kijk recht in de ogen van een meisje. Waarschijnlijk even oud als ik.
'Jij bent Julia.'
Ze kijkt me zelfverzekerd aan lijkt op het eerste moment, maar ik kijk door die blik heen en zie angst.
'Moest jij ook informatie geven over je familie en over wie je vertrouwt en wie niet?'
Ze knikt.
'Ik dus ook. Jij zit ook in een van die kamers. Ik hoor twee keer per dag een deur open en dicht gaan en hoorde laatst gebonk op een deur. Dat was jij he?!'
Ze knikt en opent haar mond om wat te zeggen, maar er wordt op de deur geklopt. Ik kijk nog een keer naar Julia en krijg hoop.
Ik word weer door de bodyguard begeleidt naar mijn stoel en kijk naar de rest van de voorstelling, maar ik kan mijn gedachten er niet bijhouden.
Wat zijn dit voor een mensen en waarom houden ze Julia vast? Hebben Julia en ik wat met elkaar te maken of is dit gewoon een random iets. Is dit een experiment of moet ik me echt zorgen maken?
Ik wil haar beter leren kennen, maar of dit gaat lukken is maar de vraag.
Terug in het gebouw word ik in een kamer gezet zonder ramen. Ik begin onderhand gek te worden van mezelf en schreeuw zo hard als ik nog nooit gedaan heb. Ik wil hier weg, weg van alle ellende.
Er komen 2 bodyguards naar mijn kamer gerend die me oppakken en meenemen. Wat gebeurt hier? Was dit wel mijn bedoeling?
Een derde bodyguard opent een deur en ik word op een bed gegooit. Ik wacht tot de bodyguards weg zijn en kijk om me heen. Tot mijn schrik zie ik iemand zitten aan de andere kant van de kamer, maar als ik beter kijk zie ik dat het Julia is en dat stelt me gerust.
Ik kijk naar haar en zij naar mij. Ze staat op en rent naar me toe, maar waar ze geen rekening mee had gehouden was de glazen wand die midden in de kamer staat. Ze klapt met een knal tegen de wand aan en valt daarna op de grond. Ze begint te huilen en lijkt niet te stoppen.
Ik sta op, loop naar de wand toe en ga daar op de grond zitten. Ik leg mijn hand op de wand en begin te praten. Ik weet niet waar ik allemaal over gepraat heb, maar ik heb Julia zover gekregen om rustig te worden.
Na een tijdje legt Julia haar hand tegen mijn hand aan met de glazen wand ertussen en begint te praten. Ze praat over haar verleden, over die vreselijke vriend van haar moeder, over haar lieve, maar soms ook wel irritante zusje en over haar huis.
En terwijl ze dat doet, kijk ik haar aan.
Oh my Julia, wat ben jij leuk.
JE LEEST
The Rebels { Dutch }
Teen Fiction"Ze kunnen zo stoer zijn als ze willen, maar of dit in hun voordeel gaat werken is nog maar de vraag" Julia en Julian zijn twee pubers van 15 die het leven van hun stiefouders vreselijk maken. Ze kennen elkaar niet, maar hebben precies dezelfde geda...