Fısıltı | Void Stiles

5

Scott'ı Deaton'a götürmüştük. Deaton'da yaraya bir şeyler sürüp sardı ve biraz dinlenmesi gerektiğini söyledi. Scott bana eve gitmemi söylemişti ben ilk başta kabul etmesem'de sonra gittim.

Eve gittiğimde direkt odama geçtim. Zaten daha annem işten gelmemişti bile. Çok korkuyordum, Ya Stiles'a bir şey olursa? Bunların hepsi benim yüzümden'di sanırım.

Oh hayır, ben sadece kendimi suçlu tutuyordum. Yani Void'in peşime takılmasını ben istemedim ki.

Telefonumdan gelen mesaj sesiyle düşüncelerim bir anda gitti. Telefonumu elime aldım ve gelen mesaja baktım, Stiles'dan gelmişti hemen mesajı açtım.

Stiles;
Hey, ben iyiyim beni merak etmeyin. Babama'da bir şey söyleyip endişelendirmezseniz sevinirim.

Bir süre mesajla bakıştım ve hemen Kira'yı aradım.

Haber vermiştim Kira'ya Scott'da daha iyimiş, iyileştiği için Kira ile birlikte buraya gelecekler.

10 dakika sonra Kapının çalması ile birlikte ayağa kalkıp kapıyı açtım.

"Hey, selam Mia."

"Selam Kira sana'da selam Scott"

Scott'a telefonumu verdim ve mesajı açtım. Scott bana telefonu geri verdi.

"Bence mesajı o yazmadı." Dedi Scott

"Void yazmış olabilir mi?" Diye sordu Kira.

"Bilmiyorum ama büyük ihtimalle o yazdı."

Scott derin bir nefes aldı ve bana döndü.

"Void sana tuvalette ne dedi?"

"Ne sen konuşmaların hepsini dinlemedin mi?"

"Hayır."

"Ha pek konuşma geçmedi aramızda sadece çoğunlukla sert bir şekilde baktı."

Siktir, yalan söylediğimi anlayabildiğini unutmuşum.

"Peki." Dedi inanmadığı çok açık olan bir ses tonuyla.

Scott'lar ile 5 dakika daha konuştuktan sonra gittiler.

Markete gidecektim, annemi arayıp, haber verip çıktım.

Markete girdiğimde kimse olmasa'da pek takmadım. Birkaç atıştırmalık aldıktan sonra kasaya doğru yürüdüm, kasada kimse yoktu.

"Birisi var mı?" Diye seslendim

"Var." Diye bir ses geldi. Sese döndüğümde karşımda Void duruyordu.

Tanrım! Hep karşıma çıkmak zorunda mı? Bide her şeye gülüyor ya.

Birden ışıklar kesildi ve geri geldiğinde Void bu sefer yanımdaydı.

Ben atıştırmalıkları kenara bırakıp kapıya doğru ilerlemeye başladım ama kapı açılmadı.

Void'e döndüm.

"Void aç şu kapıyı!" Dedim sinirli ve korkan bir ses tonuyla.

"Niye açayım? Gitmeni isteseydim zaten kapıyı kapatmazdım değil mi?"

Bunu dedikten sonra Void yanıma geldi ve saçlarımı okşamaya başladı. Void kapıya baktı ve bir anda kapı açıldı. Saçımı okşamayı bıraktı.

"Gidebilirsin, ama bu peşini bırakıyorum değil."

Ben tereddütle kapıya doğru yürümeye başladım. Bir şey olmadığını anlayınca kapıdan çıktım ve Void'e baktım.

Bana gülümsedi.

Eve doğru yürümeye başladım ve cebimden telefonumu çıkartıp saate baktım.

20:47

Saati görür görmez bu sefer koşmaya başladım. Yaklaşık 2 dakika sonra eve varmıştım.