Η Αγάπη 3/9

βασιλειο μερος 3

pov ριας

Η μερα μου ηδη παει απο το κακο στο χειροτερο οποτε τι αλλο κακο με περιμενε....μπουκαρω μεσα στην αιθουσα του θρονου και οι φρουροι με αρπαζουν και με ξαπλωνουν κατω, προσπαθω να σηκωσω το κεφαλι μου και βλεπω τον ιδιο μου τον πατερα πανω στον θρονο με το χερι του στο προσωπο του και να με κοιταει απαξιωτικά και απο διπλα ο αντρας μου... τι μερα και αυτη (σκεφτηκα) 

βασιλιάς- αφηστε την ( με ενα ειρωνικο υφος)

Με αφηνουν και σιγα σιγα σηκωνομαι με εναν μικρο πονο στην κοιλια... με αρκετα αγριεμενο βλεμμα κοιταω προς το μερος του και παω να τον πλησιασω με αρκετα απειλιτικες διαθεσεις αλλα ενας φρουρος με σταματαει "φυγε απο την μεση" τον κοιταω και ειναι αυτος που με βοηθησε πριν, μου κανει νοημα να ηρεμησω με το χερι του και για καποιον λογο τον ακουω... 

βασιλιας- το πρωι θα εκτελεστείς, παρτε την απο μπροστα μου ! 

ρια- τι ? μου κανεις πλακ....

Με αρπαζει ο φρουρος και με οδηγει πισω στο κελι μου , να εχω ξεσπασει σε κλαματα μονο απο υφος του, δεν μπορω να το πιστεψω ειλικρινα, θανατο στο ιδιο του το παιδι... με τι καρδια... φτανουμε προς το υπογειο και βλεπω τον πετρο και προσπαθω να μαζεψω τα δακρυα μου για να μην τον αναστατωσω αλλα ματαια... με το που μπαινω μεσα ξεσπαω σε εντονο κλαμα και αρπαζομαι απο πανω του, 

πετρος- τι συνεβει ? 

Αρχισα να του εξηγω την κατασταση με καθε λεπτομερεια και χτυπαει το χερι του στο ντουβαρι απο θυμο, με κοιταει και μου λεει να μην ανησυχω και οτι ολα θα πανε καλα, αλλα το βλεμμα του κατι αλλο εδειχνε και αρχισα να φοβαμαι ακομη περισσοτερο και το κλαμμα δεν σταματουσε μεχρι που ενοιωθα εντονες ενοχλησεις στο κοιλια μου... σαν να μου ελεγε οτι ολα θα πανε καλα.

Απο το πολυ κλαμα με πηρε ο υπνος , ο πετρος με σκεπασε με μια κουβερτα και κοιμομουν μεχρι το πρωι οπου με ξυπνησαν οι φωνες του πετρου που τσανωνοταν με τον φρουρο...  "τι εγινε" ρωταω αλλα καμια απαντηση ο καθενας πηγε στην γωνια του και μια μικρη ησυχια πλακωσε αλλα οχι για πολυ.. ο ηλιος αρχισε να εμφανιζεται και καταλαβα πως εφτασε η ωρα μου .. σηκωνομαι ορθια με περηφανεια και περιμενω να με παρουν.. ερχονται 2 και με οδηγουν εξω απο το παλατι σε μια εξέδρα σαν κολοσσαιο στυλε... χιλιαδες κοσμος να καθεται και στο κεντρο να υπαρχει μια κρεμαλα και ενα κουτσουρο για αποκεφαλισμο... ηθελα να αντισταθω αλλα εβλεπα πλεον οτι ηταν ματαιο, ενοιωθα και μια ηρεμια μεσα μου οποτε απλα αποδεχτηκα την μοιρα μου, το μονο πραγμα που με πληγωνε ηταν το παιδι που ειχα στα σπλάχνα μου που δεν θα εβλεπα τα ματακια του και εκει ξεσπασε σε κλάματα καθως με οδηγουσαν στην εξεδρα... με αφηνουν σε ενα σημειο σαν αξιοθεατο για να με δει ο κοσμος και τα βλεμματα τους ηταν καπως περιεργα... ουτε θυμο αλλα ουτε και χαρα.. σαν του πατερα μου , περιμενα για την εξελιξη αλλα με αφησαν εκει , μια φωνη φωναξε, ηταν ο βασιλιας "κρεμαστε την τωρα" προσπαθω να τον κοιταξω αλλα δεν αξιζε τον κοπο... τον αγνοησα και κοιταξα στο κενο, ηξερα πλεον οτι ηρθε το τελος μου αν και γλυτωσα απο τοσα και την επαθα απο το ιδιο μου το αιμα... λυπηρο αλλα ετσι η ζωη, μου περνανε το σχοινι και μου το σφίγγουν ελαφρως, "μην φοβασαι" μου λεει μια φωνη , "ολα θα πανε καλα" συνερχομαι λιγο στην πραγματικοτητα αλλα δεν βλεπω καποιον να μου μιλαει .. μαλλον το φανταστικα..

ο αντρας μου- καλησπερα σε ολους, αποδω η γυναικα μου, με παρατησε τα τελευταια 2-3 χρονια και εζησε την ζωη της με καποιον αλλον και εχει μεσα στην κοιλια της ενα μπασταρδο και της αξιζει ο βεβαιως θανατος.

Μολις ακουω τα λογια του, αυτα τα λογια , για αυτο το πραγμα θα αφησω την ζωη μου? αρχισα να απρω για τον εαυτο μου μεχρι που μου ανεβηκε το αιμα στο  κεφαλι και το στομα μου αρχισε να σηκωνει ανασθημα.

ρια- γιαυτο το πραγμα θα με εκτελεσεις μπροστα σε τοσο κοσμο ? ( αρχισα να γελαω ειρωνικα) εσυ πατερα δεν θα πεις τιποτα η απλα θα καθεσαι να κοιτας πως θα εκτελεσουν  το μοναχοπαιδι σου μαζι με τον εγγονο σου( αρχισα να γελαω ακομα πιο δυνατα) η μανα μου θα ντρεποταν για λογαριασμο σου αν ζουσε! λοιπον μη το καθηστερουμε αντε αντε καντο , σκοτωσε το παιδι σου και το εγγονι σου!

Τον βλεπω καταματα και ο θυμος μου τεραστιος, εκεινος παλι καπως χαμενος  και φοβισμενος, δεν μπορουσα ειλικρινα να καταλαβω τι στο καλο συμβαινει εδω μεχρι που ο αγαπητος αντρας μου που  εδωσε την εντολη να τραβηξουν τον μοχλο.... ενοιωθα το σχοινι να  πνιγεί τον λαιμο μου.... κοιταξα προς το μερος του και εβλεπα την θλιψη στα ματια του και αναμνησεις απο το παρελθον περασαν απο το μυαλο μου και οσο μου τελειωνε το οξυγονο θυμηθηκα την εικονα που ειμασταν αγκαλια .. τον κοιταξα απλα και χαμογελασα οπως οταν ημουν μικρη ...