Η Αγάπη 3/9

Πρόεδρος

Μετα απο ολο αυτο τον μικρο χαμο (και πολυ καυτο:3) μπουκαρω στο γραφειο οπου ειναι οι μετοχοι και τι να δω, (ιτς παρτυ τιμε) φαγητο, σαπανια , σερβιτοροι, μουσικη και ολοι μες στην τρελη χαρα να γιορταζουν, ερχεται ο μακης καμαρωτος καμαρωτος και μου λεει

μακης(μετοχος)- μπραβο κυριε προεδρε για ακομη μια φορα μας δειξατε τι ανθρωπος ειστε 

εγω- ψήφησαν ολοι υπερ μου ?

μακης- κατα καποιον παραξενο λογο ναι και πρωτη πρωτη  η σοφια, δεν το περιμενα για να ειμαι ειλικρινης

εγω- τι εκανε ?

μακης- οταν βγηκατε απο την αιθουσα εβγαλε εναν μικρο λογο και μετα υποστηριξε την ιδεα σας με πολυ παθος, μας αφησε ολους αφωνους , σας εχεις ιδιαιτερη αδυναμια και ας δειχνει την σκληρη της πλευρα, αλλα σας παρακαλω μην τις πειτε τιποτα διοτι μας ορκισε να βγει παραεξω

εγω- εννοειται κυριε μακη οτι θα μεινει μεταξυ μας αυτο,

παω προς την ορχιστρα και ζηταω να χαμηλώσουν  λιγο , ωστε να πω δυο κουβεντες και παρακαλαω την ελβ να φερει την σοφια και την κατερινα εδω μεχρι τοτε, 

εγω- την προσοχη σας παρακαλω,(κοιτανε ολοι προς το μερος μου) θα ηθελα να σας πω

τα βλεμματα ολων χανοντε καπου αλλου ,προσπαθω να δω τι γινεται και βλεπω τον ολι να κανει βολτες και να ερχεται προς το μερος μου καμαρωτος καμαρωτος με την γλυκια του φατσουλα, πλησιαζει και μου μιαρουζει και τον παιρνω αγκαλια και ανταποδιδει ,

εγω- ηθελα να ξεκινησω αλλιως, αλλα λεω να σας πω μια ιστορια  σημερα που πολλοι απο σας θα γνωριζετε και αλλοι παλι θα σας ακουστει καπως περιεργο,καταρχας θελω να σας ευχαριστω ολους για τον κοπο και την αγαπη που εχετε δειξει στην δουλεια μας αλλα και σε μενα ολα αυτα τα χρονια, η ζωη μου ξεκινησε παραπολυ ασχημα, ημουν ορφανος, μεγαλωνα στους δρομους διχως μελλον, καθε πορτα που χτυπουσα εστω και για ενα κομματι ψωμι κατεληγε η σε ξυλο η σε βλαστήμια, ενα παιδι 12 χρονων τωρα τι παραπανω μπορουσε να κανει, ρεαλιστικα τιποτα, ηταν ενα απλο μαρτυριο που δεν ειχε τελος, πως κατεληξα στον δρομο ?  ισως απο επιλογη μιας και συγγενης δεν ηθελαν να αναλαβουν τετοια ευθυνη και ηθελαν να με χωσουν σε ιδρυμα  αλλα το μεσα μου δεν ηθελε να κλειστει σε ενα κελι, ηθελε να ζησει , να γνωρισει να δει, κατι με τραβουσε να ζησω την ζωη ακομη και απο τις χειροτες συνθηκες της ζωης μου , μερα παρα μερα ενα μαρτυριο, δυσκολα έβρισκα φαγητο η εστω ενα σημειο για να κοιμηθω, συνεχως με ενοχλουσαν με κοροιδευε οποιος με εβλεπε, μα κανεις δεν προσπαθησε μια φορα να με βοηθησει, τι αδειος κοσμος σκεφτηκα, αξιζει αραγε να ζεις σε μια τετοια σαπιλα που ονομαζεται κοινωνια η απλος να βρεις εναν δρομο για να τελειωσεις πιο γρηγορα την ζωη σου και εκει μπροστα μου βρεθηκε ενα σπασμενο μπουκαλι.. σκεφτηκα οτι επρεπε, το χερι μου ηταν σταθερο, ειχα παραιτηθει απο την ζωη, μεχρι που ειδα εναν γατουλι να περναει τον δρομο και να με πλησιαζει και να ζηταει χαδια, τον χαζευα για λιγα λεπτα και ειδα λιγο φως στο σκοταδι , αφησα το μπουκαλι κατω και τον αγκαλιασα σφιχτα και αρχισα να κλαιω και να ουρλιαζω με λιγμους και εκει σταματησε ενα αυτοκινητο, κατεβασε το τζαμι και με κοιταξε προσεκτικα, (ηταν ενας κυριως αρκετα σοβαρος με σημασια και ουλες στο προσωπο του και αρκετα σκληρο βλεμμα)