"မင်း ဆောင်းဟွန်းကိုပထမဆုံးမြင်ဖူးတာကဘယ်မှာလဲ ဂျေး "
နေ့လည်စာအတူစားမယ်ဆိုပြီးဂျေးဆီရောက်ချလာတဲ့အမေက စားနေရင်း ထိုမေးခွန်းအား မဆိုင်းမတွထမေးလာသည်။
"အမေတို့ တွေ့ခိုင်းတဲ့ အဲဒီကော်ဖီဆိုင်မှာပဲ ကျွန်တော်ဆောင်းဟွန်းကိုပထမဆုံးတွေ့ဖူးတာပါ။ဘာဖြစ်လို့မေးတာလဲ "
သူ့အဖြေကဘာအမှားပါသွားသည်မသိပါ။အသားကိုလှီးဖြတ်နေတဲ့ အမေ့ရဲ့လက်တွေဟာလှုပ်ရှားမှုရပ်တန့်သွားသည်။
"အင်း မင်းက အမေထင်ထားတဲ့အတိုင်းပါပဲလား "
နားမလည်နိုင်သည့်စကားတွေကိုသာ အမေဟာ ပြောနေသည်မို့ ဂျေးခေါင်းရှုပ်သွားရ၏။အမေဘာကိုဆိုလိုနေတာလဲ။
"ထားပါ။မနက်ဖြန် ပိတ်ရက်တော့ အိမ်ကိုအတူလာခဲ့ကြပါဦး "
ဒါကိုတော့ မငြင်းသင့်သည်မို့ ဂျေး ခပ်မြန်မြန်ပဲခေါင်းညိမ့်လက်ခံလိုက်ပါ၏။
နေ့လည်စာအချိန်ဟာ ပြန်ပြီးတိတ်ဆိတ်သွားပြန်သည်။
တစ်ချက်တစ်ချက်ကြားရတဲ့ လမ်းမထက်က လူသံကားသံကလွဲလို့ ငြိမ်ငြိမ်သက်သက်။
••••
လူတစ်ယောက်က ဘယ်လောက်ထိ ရိုးရှင်းနိုင်သလဲ။ဘာကိုမှလောဘမရှိ မက်မောတာမျိုးမရှိပဲ ရိုးစင်းစွာနေထိုင်နိုင်တဲ့သူဆိုတာရှိရောရှိရဲ့လား။
ဂျေးအထင်တော့ အဲသလိုလူစားမျိုးရှိလိမ့်မယ်လို့မထင်ထားခဲ့ပါ။
ဆောင်းဟွန်းကိုမတွေ့ခင်အထိပေါ့။
ဆောင်းဟွန်းဟာ ရိုးရှင်းလွန်းသည်။
သူ့ရဲ့လောဘမရှိပုံကလည်း ဂျေးကိုအံ့သြစေသည်။
လုပ်ငန်းစုကြီးတစ်ခုကို ဆက်ခံနိုင်မယ့် အခွင့်အရေးရပါလျက် သူ့ရဲ့ပါမောက္ခအလုပ်ကိုသာခုံမင်သည်။
သူကတော့ ဆောင်းဟွန်းလိုမဟုတ်ပါ။
ဘယ်အရာမဆို လောဘကြီးတတ်သည်။
အလုပ်ပေါ်တွင်လည်း လောဘကြီးတတ်သလို အခြားအရာတွေမှာလည်း ထို့အတူပင်ဖြစ်သည်။
ဆောင်းဟွန်းလိုတော့ ဂျေးဟာမရိုးရှင်းပါ။
နေရတာကြာလာတာနဲ့အမျှ ဆောင်းဟွန်းအပေါ်နားမလည်နိုင်ဖြစ်ရတာတွေဟာလည်းအခါခါ။
YOU ARE READING
Love Language
Fanfictionအချစ်ရဲ့ဘာသာစကားကိုကျွန်တော်တတ်မြောက်ခဲ့ပါတယ် ။ သင်ကြားတဲ့ဆရာကတော့ 'သူ' ပေါ့ဗျာ ။
