အချိန်အတော်ကြာသည်အထိ ပွေ့ဖက်ထားရာမှတုပ်တုပ်မလှုပ်တဲ့ ဆောင်းဟွန်းကြောင့် ဂျေးမနေနိုင်တော့။
"ဆောင်းဟွန်း ဒီလောက်ဆိုရပြီထင်တယ် မင်းမြန်မြန်ဖယ်တော့ "
"အာ့ "
ပြောလည်းပြော တွန်းလည်းတွန်းထုတ်လိုက်တာမို့ ဆောင်းဟွန်းဆီက ညည်းသံကထွက်လာသည်။
"ကျွန်တော် ချမ်းတယ် "
"ဟမ် ဘာပြောတာ "
ခပ်လေးလေးဖြစ်နေတဲ့ ဆောင်းဟွန်းအသံကမပီမသ။
"ကျွန်တော် ချမ်းတယ်လို့ ဂျေးရဲ့ အရမ်းချမ်းတယ် "
တအိအိ သူ့ပေါ် လဲပြိုကျလာတဲ့ ဆောင်းဟွန်းကိုယ်က ခပ်လေးလေးရယ်မို့ ဂျေး နောက်ကိုယိုင်လဲမလိုဖြစ်သွားရသည်။
"မင်း နေမကောင်းဘူးလား ဆောင်းဟွန်း "
"မသိဘူးဗျာ ချမ်း...ချမ်းတယ် "
ခပ်ထုံထုံအသံက တကယ်ပင် အခြေအနေမဟန်တာမို့ ဂျေးလည်းထပ်မမေးနေတော့ပဲ ဆိုဖာပေါ်ကိုသာ ဆောင်းဟွန်းကို အသာတင်လိုက်တော့၏။
"ဆောင်းဟွန်း ခဏ ဒီအတိုင်းနေဦးနော်။ငါ မိသားစုဆရာဝန်ဆီ ဖုန်းဆက်လိုက်မယ် "
ဂျေးပြောပြီးလှည့်ထွက်မယ်အလုပ်
ရုတ်တရက်ဆောင်းဟွန်းကသူ့ကိုဆိုဖာဆီဆွဲချသည်။
အလစ်အငိုက်မိသွားတာမို့ ဂျေးဟာလည်း ဆောင်းဟွန်းကိုယ်ပေါ်သို့ ထပ်ရက်သား ကျသွားတော့၏။
"မင်း...မင်း "
"ကျွန်တော်နဲ့ နေပါ ဂျေး။ကျွန်တော်နဲ့ပဲ နေပါ "
ကြားလိုက်ရတဲ့စကားသံကြောင့်ဂျေးရင်ထဲ လေပွေဝင်သည့်နှယ် တရိပ်ရိပ်။
ခပ်ရှရှအသံက အဖျားတက်နေချိန်မှာတော့ ဖျော့တော့နေ၏။
သူဖျားနေလို့ ဂျေးကိုလိုအပ်နေတာမျိုးပဲဖြစ်မှာပါ။
ထိုစကားဟာထူးထူးခြားခြားတော့ မဟုတ်တန်ရာ။
"အင်း နေမယ် ဆောင်းဟွန်း ငါမင်းနဲ့နေပါ့မယ်။အခုတော့ ငါ့ကျောပေါ်မှာကပ်တွယ်ထားတဲ့ မင်းလက်တွေကိုဖယ်ပေးပါဦး "
YOU ARE READING
Love Language
Fanfictionအချစ်ရဲ့ဘာသာစကားကိုကျွန်တော်တတ်မြောက်ခဲ့ပါတယ် ။ သင်ကြားတဲ့ဆရာကတော့ 'သူ' ပေါ့ဗျာ ။
