Benim keşkelerle yaşadığım bir hayatım var. Bu hayatı ben seçmedim. Evet yargılamakta özgürsünüz. Bu kız olmamış tekrar yapsınlar denilecek bir ortamdayım. Yani ben üretim hatasıyım. Artık biri beni bu durumdan kurtarmalı.
Diğer insanlar gibi teselliyi aşkta mı aramalıyım? Yoksa arkadaşlarıma mı sadık kalmalıyım?
Arada olur böyle ikilemler şahsen ben şaşırmadım. Artık bende olan beyni kullanmalıyım. Hayattan o kadar kopmuşum ki beynimin olduğunu söylememe bin şahit lazım.
Cidden bu durum beni cok üzüyor. Ben küçük kalsaydım olmaz mıydı? Bari bana torpil geçselerdi. İnsan büyüdükçe birşeylerin farkına varıyor. Söylemek zorda olsa bu baya kırıcı birşey.
Benim gibi olupta kendini ifade edemeyen bir çok arkadaşım var.
Mesela Gizem. Onunla yeni tanışmama rağmen bazı şeylerde kendini ifade edemez. Ama kendine has bir tarzı var. Tabi Gizem yetimhaneden değil. Bu konuda şanslı varsayıyorum. Onunla okulda aynı sınıfa düştüğümüz zaman tanıştık. Onun söylediğine göre biraz sert duruyormuşum. Ama ben bunun farkında değilim.
Gizem'in sataniste benzeyen bir tipi var. Böyle demem onu satanist yapmaz. Daha önce karşıma çıksa kendimi daha iyi hissederdim. Okulda sürekli beraber dolaşırız. Sanırım psikolojimin bozuk olduğunun farkında ve bu durumdan hiç hoşnut değil. Şu zamana kadar ben teselliyi herhalde piercingde aramışım.
Görgüsüzler gibi kaşımda, burnumda, dudağımda ve göbeğimde vardı. Sanki bir tanesi neyime yetmiyorsa. Kötü durduğunun farkındayım ama onları kapatmaya kıyamıyorum. Bu durum etraftaki insanlara kötü bir düşünceye sebep oluyo ki bu benim umrumda değil. He birde benim aşk hayatım var. Uzun araştırnalarımdan sonra farkettimde ben sanırım fazla tipe önem vermemişim.
Aşk acısı çekmek bana biraz saçma gelsede böyle birşeyi ben yapmıyorum demem.
Biriyle çıkıp bütün hayatını onun üstüne adamak saçmalık ötesi birşey.
Düşünsenize bir erkek için bir çok şeyinizden vazgeçiyorsunuz. Ben kaybetmeye alışık biri olsamda ne olursa olsun insanları yarı yolda bırakmayı sevmem.
Hayır yani böyle birşey yaparak niye karşıda ki kişinin bana olan güvencini azaltıyım ki. Bu çok saçma. Ya aslında bana kalsa yaşamamız falan herşey saçma.
Hayatımızın sonuna kadar gülüp kahkahalar atamayacağız elbet ağlayacağız. Saçma gelende bu zaten sonunda üzüleceğim hayattan ne bekleyebilirim ki.
Bu güvenle alakalı birşey. Mesela ben hayata, etrafımdaki arkadaşlarıma, olupta olmadığını varsaydığım aileme güvenmiyorum.
Hiç güvenmediğin birine sırlarını anlatır mısın ?¿
Olağan üstü mallık olur bu ve senin amaçsız olduğunu gösterir.
Bence fazla uzatmanın bir manası yok.
