Psychologist (Harry Styles ff)

Rozdział 5

*

*

*

-Pamiętaj, masz nie krzyczeć na pana Stylesa i być dla niego miła-

Moja mama kolejny raz próbuje mi wbić do głowy tą regułkę przez co zirytowana przewracam oczami. To ja mam być dla niego miła? I może od razu mam rozłożyć dla niego nogi, żeby mnie "wyleczył"?

-Okej, lepiej już pójdę-

Mówię, a następnie wychodzę z auta. Moja rodzicielka krzyczy jeszcze coś jednak ignoruję to i zamykam drzwi. Chowam ręce do kieszeni bluzy i wlepiam wzrok w dom pana Stylesa.

Jest dokładnie taki jaki się spodziewałam. Duży, nowoczesny i zdecydowanie jeden z najpiękniejszych w tym mieści. Ale w końcu jak inaczej mógłby wyglądać jego dom skoro jest"najlepszym" psychologiem w kraju? Przez swoją robote zapewnie wręcz pływa w kasie na którą nie zasłużył. Na podjeździe stoi kilka aut, które na pierwszy rzut oka można ocenić, że są drogie i należą do Stylesa. Wszystkie są czarne co idealnie opisuje jego charakter i większość z nich to Lande Rovery i nie wiem czemu, ale wydaje mi się, że te auta idealnie so niego pasują.

Stojąc kilka minut i bezczynnie wpatrując się w jego dom zaczynam się coraz bardziej wachać. Moja mama odjechała zaraz po tym, gdy wyszłam z samochodu i zostawiła mnie samą stojącą na chodniku. Nie chce iść na tą wizyte. A tym bardziej jak jest ona w jego domu gdzie będziemy sami. Nie mogę być pewna, że to będzie całkowicie bezpieczne i wolę odpuścić sobie tą wizyta niż zostać kolejny raz zgwałcona. Ale może jednak nie będziemy sami? W końcu pan Styles ma już sporo lat zawsze może mieć żone i dzieci. Chociaż to raczej nie możliwe, wtedy na pewno nie proponował by seksu.

Wypuszczam głośno powietrze, a następnie ruszam w strone drzwi. Przez nadmiar myśli w mojej głowie aż chuczy i nie słyszę żadnego innego dźwięku oprócz jakiejś zniekształconej muzyki, która dobiega z domu pana Stylesa. Im bliżej jestem tym wyraźniej ją słychać i dopiero kiedy stoję przed drzwiami dostrzegam, że to rock przez co marszcze zirytowana brwi. Ta muzyka jest najgorszym gatunkiem jaki kiedykolwiek powstał i nie wiem jak inni mogą słuchać tych "grzmotów", a tym bardziej mężczyzna, który chodzi w garniturze i krawacie.

W końcu decyduję się zadzwonić dzwonkiem co robię z lekką trudnością. Słyszę jak muzyka stopniowo się ścisza, a później głośne kroki na co garbię się i wbijam wzrok w ziemie. Zaciskam dłonie w pięści i próbuję psychicznie przygotować się na spotkanie ze Stylesem, które do najprzyjemniejszych napewno należeć nie będzie. I przekonuję się o tym zaraz po tym, gdy drzwi się otwierają okazując sylwetke mężczyzny. Jego klatka piersiowa jest naga i jedyny materiał na jego ciele to dresy, które luźno zwisają z jego bioder.

-D-dzień dobry-

Jąkam się, gdy moje oczy uważnie skanują jego tatuaże. Spodziewałam się po nim wszystskiego, ale nie tego, że całe jego ciało ozdobione jest w przeróżne rysunki, które tak naprawde tylko go szpecą.

-Uh zapomniałem, że przyjdziesz. Wejdź-

Mówi i przepuszcza mnie w drzwiach. Niepewnie przekraczam próg jego domu, a w moja nozdrza, wręcz od razu uderza przyjemny zapach wanilii pomieszanej z miętą. Pan Styles zamyka głośno drzwi przez co podskakuję lekko i odwracam się w jego strone. Jego usta wygięte są w uśmiech, oczy wpatrzone prosto we mnie i widzę w nich tajemniczy błysk. Nie wiem co to oznacza. Jednak wszystko związane z nim mnie przeraża i to, że teraz jest praktycznie półnagi wcale nie pomaga mi w znoszeniu jego towarzystwa.

-Chodź do salonu-

Jego niski głos rozbrzmiewa się w pomieszczeniu, gdy rusza w nieznaną mi strone, a ja od razu podążam za nim. Po drodze uważnie skanuję jego wytatuowane ręce przez co moje nogi plątają się. Po co komuś tyle rysunków na ciele? To odrażające.