Αυτό το κεφάλαιο είναι αφιερωμένο σε μια πολύ καλή μου φίλη την Kelly_Mpa ...σε ευχαριστώ πολύ για την στήριξη και όλα τα καλά πράγματα που μου είπες :)
~ ~ ~
<< Εσύ;; >> είπαμε και οι δυο ταυτόχρονα.
Γιατί Θεέ μου, γιατί; Σε τι έχω φταίξει; Μπροστά μου στεκόταν ο Άρης. Ο Άρης ήταν το πρώην αγόρι μου και το πρώτο που είχα. Τα αισθήματα που μας είχαν φέρει κοντά ήταν αμοιβαία. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Πάντα ήταν γλυκός και αστείος, φαίνονταν να με νοιάζεται και αυτό μου άρεσε. Μου άρεσε που όταν ήμουν λυπημένη, στεναχωρεμένη ακόμα και εκνευρισμένη με μια αγκαλιά του μπορούσε να με κάνει να ξεχάσω τα πάντα. Φυσικά όμως όπως είναι γνωστό όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν.
<< Τι κάνεις εδώ;>>
Έσπασα πρώτη τη σιωπή. Φαίνονταν σκεπτικός. Πάντως δεν είχε αλλάξει σχεδόν καθόλου. Απλά ψήλωσε και άλλο και απέκτησε μυς (όχι φουσκωτός φυσικά). Κοίταξα το πρόσωπό του , τα μάτια μου στάθηκαν στο ίδιο σημείο στο οποίο είχαν κολλήσει και τότε • στα δικά του. Το χρώμα τους αμέσως σε μάγευε και σε μαγνήτιζε. Ήταν γαλάζια, ένα γαλάζιο βαθύ που όμως σε καμιά περίπτωση δεν περνούσε απαρατήρητο.
<< Έπρεπε και ήθελα να γυρίσω πίσω. Ήθελα να σε ξαναδώ, να σου εξηγήσω και να απολογηθώ. >>
<< Άρη σταματά. Δεν έχει νόημα πια. >>
Με το ελεύθερο χέρι του έπιασε το δικό μου. Είχα μείνει να τον κοιτάζω.
<< Ρε Ζωή, για 'μένα έχει. Ούτε τότε με άφησες να σου εξηγήσω... >>
<< Τι να μου εξηγήσεις ρε Άρη;>> είπα τραβώντας το χέρι μου << το ότι μόλις σου αρνήθηκα να το κάνουμε και έφυγα φώναξες την Μαργαρίτα να ικανοποιήσεις τις ανάγκες σου;! Αλλά εγώ ήμουν η ηλίθια που επέστρεψα για να ζητήσω συγνώμη. >>
Του φώναξα. Τα μάτια μου πρέπει να είχαν ήδη βουρκώσει.
<< Όχι Ζωή δεν ήταν έτσι. Άσε με να σου εξηγήσω. >>
<< Όχι δεν θέλω εξηγήσεις, ούτε και τίποτα άλλο από εσένα. >> του είπα και έφυγα τρέχοντας. Τον άκουγα που φώναζε το όνομά μου αλλά δεν έδωσα σημασία.
Πλέον είχα διανύσει μεγάλη απόσταση και δεν τον άκουγα. Λίγα λεπτά αργότερα είχα μπει στο σπίτι μου. Ακούμπησα την πλάτη μου στην πόρτα και ένα μεγαλύτερο κύμα δακρύων κατέκλυσε τα μάτια μου. Δεν άντεχα άλλο. Όλα εκείνα τα συναισθήματα και ο πόνος που νόμιζα πως είχα ξεπεράσει επέστρεψαν με μία και μόνο συνάντηση μαζί του.
<< Ζωή... Ζωή; Μ'ακούς; Άνοιξε! >> ακούστηκε πίσω από την πόρτα η φωνή του Κώστα. Σήκωσα ελαφρώς το κεφάλι μου και κοίταξα τον τοίχο μπροστά μου μη μπορώντας να σταματήσω τους λυγμούς μου.
<< Ζωή, σε ακούω. Άνοιξε σε παρακαλώ, να σε βοηθήσω θέλω.>>
Δεν χρειάστηκε να πει τίποτα παραπάνω. Αμέσως σηκώθηκα από το πάτωμα και ξεκλείδωσα την πόρτα. Την άνοιξα και κατευθείαν έπεσα στην αγκαλιά του.
~ ~ ~
Γεια σας.. Τι κάνετε; Μόλις ανέβηκε λοιπόν και το δεύτερο κεφάλαιο της ιστορίας. Λύθηκε τελικά το αίνιγμα του άγνωστου από το προηγούμενο κεφάλαιο. Τι έχετε να πείτε για τις εξελίξεις;; μην ξεχνάτε σχολιάστε και εάν σας άρεσε πατήστε το αστεράκι. Στην φωτογραφία είναι η Emily Rudd ως Ζωή.
Kisses sweet-angel :)
