Δεν θέλω να πάω αλλά δεν θα τους χαλάσω την διάθεση. Φοράω έτσι ένα χαμόγελο, σηκώνομαι και στέκομαι μπροστά τους.
<< Ελάτε να τις αφήσετε σε εμένα, πάμε για καφέ και στον γυρισμό τις παίρνετε. >> είπα κοιτώντας τους.
<< Οκ.>>
<< Φυσικά, αν δεν έχεις πρόβλημα. >> είπε ο Κώστας και η Ειρήνη. Ξεκινήσαμε λοιπόν από το σχολείο και σε λίγο ήμασταν έξω από το σπίτι μου. Ξεκλείδωσα την πόρτα και τους οδήγησα στο σαλόνι.
<< Έχεις πολύ ωραίο σπίτι. >> είπε η Ειρήνη παρατηρώντας καλύτερα τον χώρο.
<< Ευχαριστώ. Δεν έχεις ξανάρθει; >> είπα χαμογελώντας της.
<< Όχι, δεν έτυχε. >>
<< Τότε να το κανονίσουμε κάποια στιγμή. >>
<< Εντάξει. >>
<< Αν είστε έτοιμες και τελειώσατε τη συζήτηση, μήπως να πηγαίναμε σιγά -σιγά; >> ρώτησε ο Κώστας περιπαικτικά.
- - -
Πλέον καθόμασταν στην καφετέρια και μιλούσαμε για τα σχέδια μας για αυτήν την χρονιά. Ο καθένας μας θα έκανε ό,τι μπορούσε για να πετύχει τον στόχο του. Η Ειρήνη ήθελε να περάσει Παιδαγωγικό, ο Κώστας Χημικό και εγώ... δεν έχω κατασταλάξει ακόμα αν και μάλλον Ιστορικό- Αρχαιολογικό. Θυμάμαι ότι από πάντα μου άρεσε να ανακαλύπτω πράγματα και αγαπούσα το μάθημα της ιστορίας. Φυσικά όμως από την σχολή αυτή θα διάλεγα ασυζητητί το αρχαιολογικό τμήμα.
Μακάρι να καταφέρουμε να περάσουμε εκεί που θέλουμε .
Τις σκέψεις μου διέκοψε η σερβιτόρα που ήρθε να πάρει τις
παραγγελίες μας.
<< Δύο Freddo Cappuccino γλυκά...>> είπε η Ειρήνη << και.. >> συνέχισε κοιτώντας με << ένα χυμό. Ανάμεικτο. >> είπα χαμογελώντας της ευγενικά. Μα πότε κατέληξαν στο τι θα πιουν;; Πόση ώρα σκέφτομουν που δεν θυμάμαι αν με ρώτησαν ή έστω τους απάντησα; Αυτό θα μου βγει σε κακό, να αφαιρούμε τόσο εύκολα.
Αφού τα έγραψε στο μπλοκάκι της εξαφανίστηκε στο εσωτερικό του μαγαζιού.
<< Κοίτα δεν θέλω να φανώ αδιάκριτη, αλλά είσαι εντάξει; Εννοώ μετά που ήρθε εκείνο το αγόρι στην τάξη φαίνεσαι λίγο ανήσυχη. Είναι όλα καλά; >> με ρώτησε δειλά η Ειρήνη.
<< Ναι, ναι μια χαρά. >> απάντησα μη θέλοντας να δώσω έκταση στο θέμα. Αμέσως έστρεψα το βλέμμα μου στα πόδια μου. Δεν μπορούσα να κοιτάξω τον Κώστα, θα καταλάβαινε ότι κάτι δεν πάει καλά.
<< Ζωή, τι έγινε; >> Εντάξει, σίγουρα έχει καταλάβει κάτι.
Σήκωσα το κεφάλι μου φοβούμενη την αντίδρασή του. Όχι για εμένα τόσο, όσο για τον Άρη. Άντε πάλι!! Μα γιατί τον σκέφτομαι;;
<< Ζωή. >> είπε κοιτώντας με στα μάτια.
<< Να ...βλέπεις ...>> ωχ Θεέ μου πως θα του το πω << δηλαδή. >> είπα. Πήρα μια βαθιά ανάσα και μίλησα τόσο γρήγορα που αμφιβάλλω αν με άκουσε.
<< Τι είπες; >> ξαναρώτησε και έσκυψε πιο μπροστά.
<< Ο Άρης είναι στο τμήμα μου και κάθεται μαζί μου. >>
<< Τι;; >> ρώτησε ενώ είχε γουρλώνει τα μάτια του. Γύρισα το κεφάλι μου προς την Ειρήνη. Εκείνη κοιτούσε μια εμένα και μια τον Κώστα. Φαινόταν κάπως φοβισμένη. Την προσοχή μου όμως τράβηξε το σύρσιμο καρέκλας που ακούστηκε. Ο Κώστας ήταν όρθιος και ετοιμαζόταν να φύγει.
<< Κώστα, περίμενε μην φύγεις. >> είπα πιάνοντας το χέρι του. Στο πρόσωπό του ήταν έντονα χαραγμένος ο θυμός.
<< Ζωή, άσε με λόγο μόνο. >>
<< Συγνώμη αλήθεια θα σου το έλεγα αλλά... >>
<< Αλλά; Τι;>> Αυτέ ήταν μία από τις σπάνιες φορές που τον έβλεπα έτσι. Τα μάτια μου είχαν βουρκώσει. Μόλις με είδε με έβαλε στην αγκαλιά του.
<< Συγνώμη, απλά δεν τον θέλω δίπλα σου. >> είπε αφήνοντάς με. Εντάξει, τώρα γινόταν όλο και πιο δύσκολο αυτό που ήθελα να του πω.
<< Εγώ θα φύγω λίγο. Το απόγευμα θα περάσω να πάρω τα βιβλία και θα μιλήσουμε. Καλά; >> ρώτησε σκουπίζοντας λίγα δάκρυα που είχαν κυλήσει στα μάγουλα μου.
<< Καλά. >> του απάντησα. Νου έδωσε έτσι ένα φιλί στο μάγουλο, χαιρέτησε την Ειρήνη κουνώντας το χέρι του και έφυγε. Ήξερα ότι έφευγε γιατί είχε νεύρα και δεν ήθελε να πει κάτι για το οποίο θα μετανιώσει καθώς και για το ότι δεν θέλει να τον βλέπω έτσι. Πήρα δυο- τρεις βαθιές ανάσες και ξαναπήγα στο τραπέζι μας όπου είδα την Ειρήνη με σκυμμένο το κεφάλι. Έκατσα στην θέση μου και με κοίταξε.
<< Ζωή λυπάμαι, δεν ήξερα... Δεν ήθελα να σε φέρω σε δύσκολη θέση και να συμβεί ό, τι συνέβη.>>
<< Ειρήνη δεν πιστεύω να εννοείς αυτά που λες, έτσι; Εσύ δεν φταις καθόλου. Θα του το έλεγα άλλωστε. Οπότε μην ανησυχείς δεν φταις για τίποτα. >> είπα και της χαμογέλασα.
Καθίσαμε λοιπόν για μισή ακόμα ώρα στην καφετέρια και έπειτα πήγαμε σπίτι μου. Η Ειρήνη πήρε τα βιβλία της και αφού συνεννοηθήκαμε να περάσει το πρωί από εδώ για να πάμε μαζί σχολείο, έφυγε .
~ ~ ~ ~
Γεια σας. Ξέρω, τραγικό κεφαλαίο. Δεν μου πολυάρεσε αλλά έπρεπε να το βάλω για να συνεχιστεί η ιστορία. Λοιπόν ο Κώστας έμαθε για τον Άρη!!!! Τι λέτε να γίνει στην συνέχεια;; Αν σας άρεσε το κεφάλαιο (λίγο δύσκολο έτσι όπως είναι αλλά τέλος πάντων) πατήστε το αστεράκι και αφήστε ένα σχόλιο. Θα χαιρόμουν πολύ να διαβάσω τις απόψεις σας :)
ΥΓ: Στην φωτογραφία είναι το σπίτι της Ζωής :) Χαριτωμένο εε;;
Μέχρι το επόμενο καλά να περνάτε
Kisses sweet-angel :)
