Το απόγευμα δεν άργησε να έρθει και σε λίγο θα έφτανε και ο Κώστας. Είχα πολύ άγχος. Πως θα του τα έλεγα όλα; Βημάτιζα πάνω κάτω στο σαλόνι κάνοντας μια προσπάθεια να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου. Είναι φίλος σου δεν θα κάνει τίποτα, θα σε βοηθήσει έλεγα και ξανάλεγα.
Μπα, δεν βοηθάει στο να ηρεμείς. Ίσα ίσα αγχώνομαι πιο πολύ.
> είπα ξεφυσώντας.
Την ίδια στιγμή ακούστηκε ένας χτύπος στην πόρτα. Ωχ ήρθε. Ηρέμησε Ζωή. Στάθηκα μπροστά στην πόρτα για λίγα δευτερόλεπτα και μετά άνοιξα.
<< Χευ.>> είπε μπαίνοντας μέσα << Τι κάνεις; >>
<< Καλά. Εσύ; >>
<< Καλά. >> ήταν το μόνο που απάντησε.
Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να γίνει πιο άβολη. Πρέπει να του ΠΩ ότι έχει γίνει. Να ξαναφτιάξω την κατάσταση μεταξύ μας. Δεν θέλω να χάσω τον κολλητό μου.
<< Θες να κάτσουμε να δούμε καμία ταινία; >> τον ρώτησα κοιτάζοντας το ρολόι << Έχουμε ακόμα ώρα. Είναι νωρίς. >>
<< Ναι, ό,τι θέλεις.>> μου απάντησε νεύοντας.
Καταλήξαμε να βλέπουμε το "Killers". Μια κωμωδία με τον Aston Kutcher . Ήταν πολύ ωραία και καθ' όλη την διάρκεια γελούσαμε με αυτά που τους συνέβαιναν.
Μόλις τελείωσε η ταινία ο Κώστας αναδεύτηκε από δίπλα μου και πήγε να σηκωθεί. Αμέσως σηκώθηκα και εγώ και τον έπιασα από το χέρι. Γύρισε να με κοιτάξει ενώ εγώ του μιλούσα.
<< Κώστα αλήθεια λυπάμαι που δεν στο είπα, αλλά δεν ήθελα να σε σκοτίζω με τα προβλήματα μου και να σου χαλάσω την διάθεση. >> είπα και το χέρι μου γλίστρησε από το δικό του και ενώθηκε με το δικό μου.
<< Αν και όπως φαίνεται τελικά μάλλον τα αντίθετα κατάφερα. >> είπα παρατημένη και έκατσα στον καναπέ ακουμπώντας τα χέρια μου στα γόνατα και πιάνοντας το κεφάλι μου. Ήμουν τόσο χάλια, δεν ήθελα να συμβεί κάτι από όλα αυτά.
<< Συγνώμη... Είμαι απαίσια φίλη. >> είπα. Τότε ένιωσα ένα βάρος να πιέζει τον καναπέ και δυο χέρια να τυλίγονται γύρω μου.
<< Βρε Ζωούλα μου, μην λες βλακείες. >> είπε γλύκα << είσαι πολύ καλή φίλη και δεν χρειάζεται να ζητάς συγνώμη. Χαίρομαι που σε έχω δίπλα μου και δεν είσαι βάρος ή σκοτούρα ή όπως αλλιώς θες πες το. Είσαι αδερφή μου. Δεν έκανες κάτι. Απλά επειδή ξέρω τι πέρασες εξαιτίας του δεν μου είναι εύκολο να πάρω ήρεμα οτιδήποτε τον αφορά. >>
<< Ούτε εγώ ξέχασα τι πέρασα αλλά... >> άφησα την φωνή μου να σβήσει στο τελείωμα. Δεν μπορούσα να του πω ότι σκέφτομαι τον Άρη. Ότι φοβόμουν να του μιλήσω γιατί δεν ήθελα να τον πληγώσει. Ότι ίσως τα αισθήματα που είχα καταφέρει να διώξω -ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα - ήρθαν πάλι στην επιφάνεια.
<< Ζωή σου υπόσχομαι ότι δεν θα σου ξαναφερθώ έτσι. Λυπάμαι που σε έκανα να νιώθεις θλίψη. >> είπε με την στεναχώρια και τις τύψεις να αντικατοπτρίζονται στα μάτια του.
<< Κώστα είναι εντάξει. >> είπα και έπειτα επικράτησε ησυχία.
<< Δηλαδή είμαστε όπως πριν έτσι; >> ρώτησα μην μπορώντας να σταματήσω να σκέφτομαι τι θα γίνει με την φιλία μας.
<< Φυσικά μικρή. >> είπε με ένα λοξό χαμόγελο. Ένιωσα μια ανακούφιση εκείνη τη στιγμή. Χαίρομαι που γίναμε όπως είμασταν.
<< Κάτσε... Πως με είπες; >>
<< Μικρή!!>> είπε χαμογελαστός.
<< Όχι, δεν το έκανες αυτό. >> είπα και έπιασα ένα μαξιλάρι από δίπλα μου πλησιάζοντάς τον. Χωρίς να το περιμένει του το πέταξα στο πρόσωπο.
<< Ναι!!! Πως σου φάνηκε μικρέ; >> είπα τραβώντας την τελευταία λέξη. Τι το ήθελα; Είδα κατευθείαν εκείνη την λάμψη στα μάτια του, αυτή όταν ετοιμαζόταν να κάνει κάτι. Οοοο... Όχι, όχι. Δεν θα το κάνει. Με πλησίασε χαμογελώντας πονηρά και άρχισε να με κυνηγάει μέχρι που τελικά με έπιασε και ξεκίνησε το μαρτύριο μου: να με γαργαλάει. Το ήξερε ότι αυτό ήταν η αχίλλειος πτέρνα μου.
Όταν ύστερα από δύο λεπτά ήμασταν εγώ πεσμένη στον καναπέ και ο Κώστας στο πάτωμα γύρισα και τον κοίταξα. << Δεν θέλω να χαλάσω την διάθεση αλλά πρέπει να σου πω και κάτι ακόμα. >> είπα ενώ είχε γυρίσει και εκείνος να με κοιτάει.
<< Πες το. Σε ακούω. >>
<< Λοιπόν, εκτός από το όλο συμβάν με τον Άρη στην τάξη, μου μίλησε. Στην αρχή δεν του απάντησα αλλά αν συνέχιζα έτσι θα μας άκουγε όλο το σχολείο. Έτσι ξεκινήσαμε να μιλάμε , βασικά να μιλάει και... και μου ζήτησε να κάνουμε μια νέα αρχή. >> σταμάτησα λίγο << σαν φίλοι. >> συμπλήρωσα. Τον κοιτούσα που με κοιτούσε σοκαρισμένος.
<< Και; Τι του απάντησες; >> ρώτησε μπερδεμένος.
<< Ότι δεν ξέρω και θέλω χρόνο να το σκεφτώ. >> και κάπου εδώ περίμενα να ακουστεί έκρηξη ή να σηκωθεί πάλι και να φύγει αλλά η στάση του με διέψευσε.
<< Δεν θα σου πω τι να κάνεις απλά σκέψου καλά. Εγώ θα είναι δίπλα σου να το ξέρεις. >> είπε και κατευθείαν τον έκλεισα σε μια μεγάλη αγκαλιά.
<< Νομίζω ότι έχει μετανιώσει. Αληθινά. Φαινόταν στα ματιαβτου αλλά δεν ξέρω... Φοβάμαι. >> είπα κουρνιάζοντας τώρα εγώ στην αγκαλιά του.
<< Μην φοβάσαι μικρή. Αν τολμήσει και σε στεναχωρήσει τότε δεν θα κρατηθώ όπως την προηγούμενη φορά. >> είπε και με φίλησε στο κεφάλι. Δεν ξέρω πόση ώρα είμασταν έτσι, αλλά από κάποιο σημείο και μετά τα μάτια μου είχαν κλείσει και είχα παραδώθει σε έναν γλυκό ύπνο.
~ ~ ~ ~
Γεια σας!! Και ναι ανέβασα κεφάλαιο την ίδια μέρα!!! Λύθηκε εκείνη η άβολη κατάσταση των δύο φίλων :) Πως σας φάνηκε όμως το κεφάλαιο; Τι έχει περάσει η Ζωή εξαιτίας του Άρη;;; Ανυπομονώ να ακούσω τα σχόλια σας :) Επίσης αν σας άρεσε πατήστε και το χαριτωμένο αστεράκι :)
ΥΓ 1: Στην φωτογραφία είναι ο Sean O'Donnell ως Άρης. Νομίζω ότι δεν έχω βάλει φωτογραφία του οπότε να μια. Πως σας φαίνεται;;
ΥΓ2: Θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι λόγω Πανελληνίων βάζω όσο πιο πολλά κεφάλαια μπορώ τώρα... Τα επόμενα λογικά θα μπουν μετά τις 29 Μαΐου ή μπορεί να βάλω κανένα μέσα στην επόμενη εβδομάδα. Εξαρτάται. Τέλος πάντων πολύ σας ζάλισα. Καλά να περνάτε :)
Kisses sweet-angel :)
