Η χαρά μου όμως εξαφανίστηκε όταν είδα το άτομο που έμπαινε στο σχολείο. Γιατί; Ενώ η ημέρα μου είχε ξεκινήσει τόσο καλά έπρεπε όπως πάντα κάτι να την χαλάσει; Στην είσοδο του σχολείου στεκόταν ο Άρης. Τον κοιτούσα και φαινόταν σαν να έψαχνε κάτι. Μόλις έστρεψε το βλέμμα του σε εμένα, οι ματιές μας κλείδωσαν αμέσως. Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του.
Αμέσως κοίταξα αλλού. Ευτυχώς τα παιδιά δεν φαίνεται να αντιλήφθηκαν το τι συνέβη. Χαίρομαι γιατί μετά ποιος γλιτώνε τον Άρη από τον Κώστα.... Κάτσε,τι σκέφτηκα τώρα; Γιατί να με νοιάζει τι θα πάθει ο Άρης; Αυτός δεν νοιάστηκε καθόλου όταν πήγε με άλλη. Δεν νοιάστηκε που με πλήγωσε. Δεν ενδιαφέρθηκε. Γιατί όμως να μην μπορώ να σταματήσω ό,τι νιώθω γι'αυτόν; Γιατί να πονάω μόνο εγώ;
<< Ζωή. Εε, τι έπαθες; >> είδα να κουνιέται ένα χέρι μπροστά απ'τα μάτια μου και στη συνέχεια μια ανήσυχη Ειρήνη.
<< Εε;; Τίποτα καλά είμαι. >> είπα και την κοίταξα.
<< Είσαι σίγουρη; Σαν να χλώμιασες λίγο.>>
<< Όχι, είμαι εντάξει. Τι λέγατε; >> είπα προσπαθώντας να αλλάξω το θέμα της συζήτησης.
<< Τίποτα ιδιαίτερο. Για μετά. Αν θα έρθεις τελικά για καφέ. >> μπήκε στην κουβέντα ο Κώστας. << Ναι, εννοείται. >> είπα και τους χαμογέλασα σε μια προσπάθεια να τους πείσω ότι ήμουν μια χαρά.
Κοίταξα μπροστά και το προαύλιο είχε γεμίσει αισθητά. Μια στιγμή αργότερα ακούστηκε το κουδούνι. Σηκωθήκαμε και πλησιάσαμε στο κτίριο και μπήκαμε σε σειρές.
<< Μην νομίζεις ότι δεν κατάλαβα τι έγινε. >> ψιθύρισε ο Κώστας από δίπλα μου. Γύρισα και τον κοίταξα.
<< Μα... μα δεν έγινε τίποτα; Τι εννοείς; >>
<< Είσαι σίγουρη ότι θες να το αναλύσουμε εδώ; >> με ρώτησε.
Φυσικά και όχι. Δεν ήταν ούτε ο χώρος ούτε ο χρόνος. Αμέσως του ένευσα αρνητικά.
<< Τουλάχιστον είσαι καλύτερα; Πριν ήσουν λες και είδες φάντασμα. >>
Μα είδα φάντασμα. Ένα φάντασμα που ήρθε για να μου θυμίσει το παρελθόν.
Δεν μπόρεσα να μιλήσω. Έτσι για ακόμα μια φορά του έγνεψα θετικά.
Για το υπόλοιπο της ώρας και μέχρι το τέλος του Αγιασμού δεν μιλήσαμε. Φαίνεται πως ο καθένας ήταν χαμένος στις δικές του σκέψεις. Μετά το τέλος μας οδήγησαν στις αίθουσες και μας χώρισαν κατά αλφαβητική σειρά. Δυστυχώς ο Κώστας δεν ήταν στο ίδιο τμήμα με εμένα αλλά είχα τουλάχιστον την Ειρήνη. Πήγαμε στην τάξη και καθίσαμε στα θρανία. Εγώ επέλεξα το μεσαίο περίπου θρανίο από την πλευρά του παραθύρου. Έκατσα στην μέσα καρέκλα και περίμενα στωικά ποτέ θα μας δώσουν το πρόγραμμα, τα βιβλία και θα φύγουμε. Η Ειρήνη έκατσε ένα θρανίο μπροστά από εμένα μαζί με μία άλλη κοπέλα.
Και εκεί που όλα είναι ήρεμα και ωραία μπαίνει ξαφνικά στην τάξη ο Άρης. Πλάκα μου κάνεις;! Τι δουλειά έχει αυτός εδώ; Κοίταξε προσεκτικά την αίθουσα και σταμάτησε το βλέμμα του σε εμένα. Οοοο... Όχι. Κάτι μου έλεγε ότι όλο αυτό δεν είναι καθόλου καλό! Ξεκίνησε να περπατά προς το μέρος μου. Σε παρακαλώ, όχι, μην έρθεις εδώ. Φώναζα από μέσα μου. Στάθηκε στο θρανίο μου, τράβηξε την καρέκλα και έκατσε. Και αποδεδειγμένα η τύχη ήταν πλέον εναντίον μου. Καθ'όλη την διάρκεια που εκτυλίσσονταν αυτή η σκηνή τα μάτια μου είχαν γουρλώσει και κοιτούσα με περιέργεια και ταυτόχρονα θυμό το πρόσωπό του. Γιατί μου το έκανε αυτό; σκέφτηκα. Αλλά όχι δεν θα ενέδιδα σε αυτά του τα κόλπα.
Αμέσως έστριψα το κεφάλι και έδωσα την προσοχή μου στα δέντρα έξω. Η φωνή του όμως κατέστρεψε όλη την προσπάθεια μου να τον αγνοήσω. Δεν γύρισα να τον δω, συνέχισα να κοιτάω έξω.
<< Γεια. >> ξαναείπε. Το ίδιο εγώ, ανένδοτη!
Το μοτίβο αυτό συνεχίστηκε 5-6 φορές ώσπου μου έσπασε κυριολεκτικά τα νεύρα.
Έτσι γύρισα απότομα και του φώναξα γεια. Μάλλον ήταν δυνατότερα απ'ότι περίμενα καθώς μερικά κεφάλια είχαν στραφεί προς το μέρος μας. Ωραία, προβλέποταν μια υπέροχη χρόνια !!
~ ~ ~ ~ ~ ~
Γεια σας. Τι κάνετε;; Να και το 5ο κεφάλαιο. Ελπίζω να σας αρέσει :) Νομίζω ότι αυτό είναι το πιο γρήγορο update που έχω κάνει . Πως σας φαίνεται ό, τι έχει συμβεί; Θα τα βγάλει πέρα η Ζωή με τον Άρη δίπλα της όλη την χρονιά;; και επειδή σας είχα πει ότι ως Κώστας είναι ο Francisco Lachowski και δεν είχα βάλει εικόνα του, ένιωθα ότι κατά κάποιον τρόπο σας το χρωστούσα οπότε να τη. Ανυπομονώ να ακούσω τα σχόλια σας.
Kisses sweet-angel :)
