<< Μην φοβάσαι μικρή. Αν τολμήσει και σε στεναχωρήσει τότε δεν θα κρατηθώ όπως την προηγούμενη φορά. >> είπε και με φίλησε στο κεφάλι. Δεν ξέρω πόση ώρα ήμασταν έτσι, αλλά από κάποιο σημείο και μετά τα μάτια μου είχαν κλείσει και είχα παραδοθεί σε έναν γλυκό ύπνο.
<< Μμμ...>> μούγκρισα και γύρισα από την άλλη πλευρά. Μάλλον όμως δεν υπολόγισα σωστά γιατί ένιωσα το σώμα μου στον αέρα και λίγο αργότερα ένα μπουμ να συνοδεύει την πτώση μου.
Άνοιξα αμέσως τα μάτια μου και είδα το ταβάνι. Ουφ... τουλάχιστον έπεσα με την πλάτη και όχι με το πρόσωπο.
Στο οπτικό μου πεδίο εμφανίστηκε το χαμογελαστό και ταυτόχρονα ανήσυχο πρόσωπο του Κώστα.
<< Καλημερούδια!>> του είπα χαμογελώντας.
<< Καλημέρα. Βλέπω σ'αρέσει το πάτωμα, εεε;; >>
<< Χαχα.. Παρά πολύ αστείο!>> είπα και του πέταξα το μαξιλάρι.
<< Άντε έλα. >> μου απάντησε γελώντας και έτεινε το χέρι του. Το έπιασα και με σήκωσε στα πόδια μου. Επεξεργάστηκα τον χώρο γύρω μου και κατάλαβα ότι δεν ήμασταν πλέον στο σαλόνι αλλά στο δωμάτιό μου.
<< Κώστα, μια ερώτηση μόνο. Πως βρέθηκα εδώ; Εννοώ, νομίζω ότι ήμουν στο σαλόνι. >>
<< Ναι, εκεί ήσουν όταν κοιμήθηκες.>>
<< Πλάκα κάνεις, έτσι; >>τον ρώτησα.
<< Όχι,καθόλου.>> είπε γελώντας << και επειδή δεν μου έκανε καρδιά να σε αφήσω εκεί σε έφερα στο δωμάτιό σου.
<< Α! Συγνώμη ρε Κώστα. >>
<< Το συγνώμη βρε μικρό, δεν πειράζει. >>
<< Και; Εσύ κοιμήθηκες στον καναπέ; >>
<< Χμμ. >> ένευσε καταφατικά.
<< Αμάν ρε Κώστα! Πραγματικά λυπάμαι που σε ταλαιπώρησα. >>
<< Έι, έι. Δεν ήταν κόπος και μην ακούω βλακείες, μόνος μου ήθελα και έμεινα. Τι, δηλαδή, να σε άφηνα μόνη σου;! >>
<< Καλά. >> ήταν το μόνο που του είπα.
<< Λοιπόν αν δε θες να αργήσουμε, τι λες να πας να ετοιμαστείς; Θα κάνω εγώ πρωινό. >>
<< Ουαου!! Αλήθεια; Ευχαριστώ πάρα πολύ.! >> είπα και έπεσα στην αγκαλιά του. Είναι τόσο καλός φίλος. Χαίρομαι που είναι μέρος της ζωής μου.
<< Φυσικά. >> απάντησε, ανταποδίδοντας την αγκαλιά.
Δέκα λεπτά αργότερα εγώ ήμουν έτοιμη και το σπίτι μοσχομύριζε από αυτά που είχε φτιάξει ο Κώστας. Το στομάχι μου διαμαρτυρήθηκε και έτσι έφτασα στην κουζίνα.
<< Πο,πο...τι έχεις φτιάξει; Μυρίζει όλο το σπίτι. >>
<< Έφτιαξα κρέπες. >> είπε τοποθετώντας και την τελευταία στο πιάτο και φέρνοντάς τες στο τραπέζι.
<< Ωραία. Θες βοήθεια με τίποτα; >> τον ρώτησα καθώς πήγαινα προς τα ντουλάπια για να βγάλω ποτήρια.
<< Όχι, όχι. Θέλω να κάτσεις και θα σου φέρω εγώ τα πράγματα. Εντάξει; >>
<< Καλά. >> απάντησα και βολεύτηκα στην καρέκλα μου.
Η ώρα πέρασε σχετικά γρήγορα και εμείς έχοντας τελειώσει το πρωινό, που ήταν πεντανόστιμο, ήμασταν ήδη στο σχολείο. Το κουδούνι χτύπησε και μετά την προσευχή μπήκαμε όλοι στις τάξεις μας.
Προχώρησα και έκατσα στο θρανίο μου, περιμένοντας όπως και οι υπόλοιποι να γνωρίσουμε τον καινούριο μας βιολόγο. Στην τάξη επικρατούσε πανικός. Ο καθένας μιλούσε με τον καθένα και η φασαρία συνεχώς αυξάνονταν.
Έβγαλα λοιπόν ένα μικρό τετράδιο μου με λευκές σελίδες και κοιτώντας έξω από το παράθυρο προσπάθησα να αποτυπώσω την φύση. Όλα φαίνονταν τόσο όμορφα. Τα φύλλα των δέντρων είχαν ένα πορτοκαλί και κόκκινο χρώμα και σε κάθε φύσημα του αέρα έπεφταν και μερικά. Ο ουρανός είχε την απόχρωση ενός βαθύ γαλάζιου και ο φωτεινός ήλιος κρυβόταν πίσω από τα σύννεφα. Σύντομα σχετικά είχα ολοκληρώσει την ζωγραφιά μου και απλά σχεδίαζα τις λεπτομέρειες.
<< Ωραία δουλειά. >> ακούστηκε ξαφνικά μία φωνή και μου έπεσε το μολύβι από το χέρι. Το πόσο τρόμαξα δεν περιγράφεται. Πρέπει να ήμουν τελείως απορροφημένη στη ζωγραφική ώστε να μην ακούσω την καρέκλα που τραβήχτηκε δίπλα μου. Γύρισα και κοίταξα την αιτία της ταραχής μου. Ένας χαμογελαστός Άρης εμφανίστηκε στο οπτικό μου πεδίο.
<< Συγνώμη δεν ήθελα να σε τρομάξω. >>είπε με ένα απολογητικό τόνο.
<< Δεν πειράζει. >> του απάντησα χαμογελώντας του. Κάτσε. Του χαμογέλασα; Πως έγινε αυτό; Φυσικά δεν του πέρασε απαρατήρητο και το χαμόγελο μεγάλωσε στο πρόσωπό του.
Αμέσως έστρεψα το βλέμμα μου στο τετράδιο που είχα ξεχάσει ανοιχτό και το έκλεισα. Την ίδια στιγμή το χέρι του Άρη άγγιξε ελάχιστα το δικό μου καθώς πήγαινε να ακουμπήσει το τετράδιο. Απομάκρυνα το δικό μου και ένιωσα τα μάγουλά μου να φλέγονται.
<< Μπορώ να το δω; >> με ρώτησε και εννοούσε αυτό που είχα σχεδιάσει. Η αλήθεια είναι πως δεν μου άρεσε να δείχνω στους άλλους τα σχέδιά μου αλλά αυτήν την στιγμή δεν μπορούσα να σκεφτώ λογικά. Ένευσα έτσι καταφατικά, δίνοντάς του το. Το άνοιξε και παρατηρούσε την ζωγραφιά.
<< Είναι φοβερή. Πάντα είχες ταλέντο. >> είπε κοιτώντας με. Εγώ είχα το κεφάλι σκυμμένο και τα μάγουλά μου τα ένιωθα να κοκκινίζουν περισσότερο.
<< Ορίστε. >> μου είπε δίνοντάς το πίσω σε εμένα μαζί με το μολύβι που μου είχε πέσει νωρίτερα. Αφού τα άφησε, έπιασε τα χέρια μου και με έκανε να τον κοιτάξω.
<< Μην ντρέπεσε. Να είσαι περήφανη για αυτό που κάνεις. >> είπε προσπαθώντας να με εμψυχώσει. Ήξερε ότι ποτέ δεν ένιωθα άνετα με το να δείχνω αυτά που κάνω. Για τον λόγο αυτό τώρα μου έλεγε αυτά τα λόγια.
<< Ε -Εντάξει. >>
Μετά από αυτό δεν μπορέσαμε να μιλήσουμε άλλο καθώς είχε έρθει στην αίθουσα ο καθηγητής
~ ~ ~ ~ ~ ~
Δεύτερη φορά που ανεβάζω κεφάλαιο σήμερα... Αν και είναι σε διαφορετική ιστορία. Μην με βρίσετε αν βρείτε αυτό το κεφάλαιο βαρετό αλλά έπρεπε να ανεβάσω κάτι να συνεχιστεί η ιστορία, οπότε αυτό λειτουργεί πιο πολύ σαν filler. Τα επόμενα κεφαλαία πιστεύω θα είναι καλύτερα. Πως σας φαίνονται λοιπόν όσα συνέβησαν; Το κρυφό ταλέντο της Ζωής στην ζωγραφική; Τι λέτε να γίνει ανάμεσα στην Ζωή και τον Άρη; Ο Κώστας πως σας φαίνεται;; Και μια τελευταία ερώτηση TeamAris ή TeamKostas;; μέχρι το επόμενο κεφάλαιο καλά να περνάτε
Kisses sweet-angel :)
