Οι τρεις αυτές μέρες πέρασαν πολύ γρήγορα. Δεν συνέβη τίποτα το ιδιαίτερο και δεν ξανασυναντήθηκα με τον Άρη. Με τον Κώστα μιλούσαμε κυρίωςεσω τηλεφώνου και μηνυμάτων, διότι είχαμε ξεκινήσει προετοιμασία για τις Πανελλήνιες. Τελευταία χρονιά στο σχολείο. Ήταν μια ανακούφιση. Δεν θα χρειαζόταν να πηγαίνω πλέον κάπου που δεν ήμουν και ιδιαίτερα ευπρόσδεκτη. Φυσικά υπήρχαν και καλά άτομα που μπορούσες να συνεννοηθείς μαζί τους και δεν το έπαιζαν υπερόπτες, αλλά τι να το κάνεις όταν αποτελούν την μειοψηφία. Πάλι καλά η παρουσία μου δεν είναι και πολύ αισθητή στην αλλά κατηγορία των παιδιών και ζω ήρεμα, περνώντας απαρατήρητη τις σχολικές μου μέρες.
Σήμερα όμως είναι η πρώτη μέρα πίσω στα θρανία και ελπίζω τα πράγματα να συνεχίσουν να είναι ήσυχα ακολουθώντας το μοτίβο των δύο προηγούμενων χρονών.
Σηκώθηκα μετά από λίγο από το κρεβάτι διακόπτονταςτις σκέψεις μου. Πήγα στο μπάνιο και έπλυνα το πρόσωπο και τα δόντια μου. Γυρνώντας στάθηκα μπροστά στην ανοιχτή ντουλάπα. Τι να βάλω σήμερα; Πραγματικά μισώ αυτή τη διαδικασία. Δυο λεπτά αργότερα κατέληξα σε ένα μαύρο παντελόνι συνδυασμένο από μια λευκή μπλούζα και το καρό μου πουκάμισο από πάνω. Ψεκάστηκα με την αγαπημένη μου κολόνια, έβαλα λίγο λιπ γκλος και πήγα στην κουζίνα. Την στιγμή που έβαζα χυμό χτύπησε το κουδούνι. Άφησα το ποτήρι στον πάγκο και πήγα στην πόρτα. Άνοιξα κατευθείαν δίχως να ρωτήσω αφού ήξερα ποιος είναι.
Μπροστά μου στεκόταν ο Κώστας με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Του χαμογέλασα και εγώ και πήγαμε στην κουζίνα.
<< Λοιπόν τι θες; Καφέ ή χυμό; >> έκανα την κλασική ερώτηση. Κάθε πρωί ερχόταν πάντα από το σπίτι μου, τρώγαμε μαζί και μετά φεύγαμε στο σχολείο.
<< Μμμ...θα συμβιβαστώ με ένα χυμό. >> είπε παίζοντάς το σκεπτικός.
<< Σίγουρα; Αν θες καφέ, ξέρεις μπορώ να κάνω. >> είπα γελώντας.
<< Όχι, όχι. Θέλω χυμό. >> είπε σταυρόνοντας τα χέρια του στο στήθος του και παίρνοντας έκφραση μικρού παιδιού. Αμέσως άρχισα να γελάω. Πως τα καταφέρνει πάντα αυτό το παιδί να μου φτιάχνει το κέφι;
<< Εξάλλου, μετά ξερνάω καφέ. >> συνέχισε χαμογελώντας.
<< Τότε έκλεισε η συμφωνία. >> είπα και έτεινα το χέρι μου σαν διπλωμάτης που πέτυχε το deal, με ένα αυστηρό πρόσωπο. Έδωσε και αυτός το χέρι του μιμούμενος εμένα και σφραγίσαμε την συμφωνία. Εκεί ήταν που μας έπιασαν τα γέλια. 17 χρονών άνθρωποι και κάναμε σαν 5χρονα. Αλλά νομίζω ότι που και που χρειάζεται μια δόση τρέλας για να αντέξεις την καθημερινότητα.
Αφού ήπιαμε τους χυμούς μας ξεκινήσαμε για το σχολείο. Πάλι καλά δεν ήταν πολύ μακριά από το σπίτι μου. Σε δέκα λεπτά στεκόμασταν έξω από τις πύλες. Κοιτώντας μέσα διαπίστωσα πως μάλλον ήρθανε λίγο νωρίς. Λίγα άτομα ήταν μέσα. Άνοιξα την τσάντα που κρατούσα και έβγαλα το κινητό. Ήταν ακόμη οχτώ παρά δέκα που σημαίνει ότι είχαμε αλλά περίπου 20 λεπτά.
<< Έχουμε ακόμα ώρα. Τι λες να κάνουμε; >> ρώτησα τον Κώστα που ήταν δίπλα μου.
<< Πάμε σε κανένα παγκάκι να κάτσουμε και να περιμένουμεή καμιά βόλτα και ερχόμαστε μετά; >>
<< Στο παγκάκι, στο παγκάκι. >> είπα αμέσως και γέλασε.
Είχαν περάσει δέκα λεπτά και εμείς μιλούσαμε περί ανέμων και υδάτων. Ξαφνικά είδα την Ειρήνη να έρχεται προς το παγκάκι. Είναι καλή κοπέλα και έχουμε μιλήσει πολλές φορές. Όπως πολλές φορές καθόμαστε μαζί και στην κατεύθυνση. Είναι ψηλή, ξανθιά με σκούρα κάστανα μάτια. Πέρσυ ήρθε στο σχολείο μας και της είχα δείξει τους χώρους.
<< Γεια σας παιδιά. Τι κάνετε; >> είπε σε εμένα και τον Κώστα.
<< Γεια. Καλά είμαστε. Εσύ; >>είπε ο Κώστας και για τους δύο μας.
<< Καλά, να σας πω μπορώ να καθίσω μαζί σας, αν δεν ενοχλώ;>>
<< Φυσικά. Και το ρωτάς!>> της είπα και σηκώθηκα από τη θέση μου << Κάτσε, εγώ πρέπει να πάω να πάρω τηλέφωνο την μαμά μου γιατί έφυγε πάλι. Αν είναι μιλήστε και έρχομαι. >> είπα και έφυγα με ένα χαμόγελο ακούγοντας ένα οκ και από τους δύο.
Εννοείται ότι δεν είχα να πάρω τηλέφωνο την μαμά μου αφού είχαμε μιλήσει νωρίτερα το πρωί. Απλά νομίζω -ή είμαι σχεδόν σίγουρη - ότι στην Ειρήνη αρέσει ο Κώστας, οπότε είπα να τους δώσω λίγο χώρο. Τώρα που το σκέφτομαι θα ρωτήσω τον Κώστα αν θέλει να έρθει και η Ειρήνη στην καφετέρια. Κάτι μου λέει ότι δεν θα το αρνηθεί. Ποιος ξέρει ίσως τα βρούνε. Μακάρι γιατί είναι πολύ χαριτωμένοι μαζί.
Μετά από πέντε λεπτά επέστρεψα στο παγκάκι και τους είδα να γελάνε. Τι γλυκουλια!!! Έκατσα δίπλα στην Ειρήνη. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Γρήγορα όμως εξαφανίστηκε όταν είδα το άτομο που έμπαινε στο σχολείο.
~ ~ ~ ~ ~ ~
Γεια σας! Τι κάνετε;;; μόλις ανέβηκε καινούργιο κεφάλαιο. Τι έχετε να πείτε;; Σας έδωσα ένα κομμάτι της πρωινής σχολικής καθημερινότητάς τους. Ποια είναι η γνώμη σας για την Ειρήνη & πως σας φαίνεται η ιδέα να γίνει ζευγαράκι μέτρον Κώστα;;;;; Ποιο είναι το άτομο που εμφανίστηκε;;;
Ανυπομονώ να ακούσω τα σχόλια σας.
ΥΓ : νομίζω ότι είναι το πιο μεγάλο κεφάλαιο που έχω βάλει :)
Kisses sweet-angel :)
