Έτσι γύρισα απότομα και του φώναξα γεια. Μάλλον ήταν δυνατότερα απ'ότι περίμενα καθώς μερικά κεφάλια είχαν στραφεί προς το μέρος μας. Ωραία, προβλέποταν μια υπέροχη χρονιά!!
Για λίγο φάνηκε η έκπληξη στα μάτια του αλλά γρήγορα αντικαταστάθηκε από ένα χαμόγελο. Απορώ ώρες-ώρες τι σκέφτεται.
<< Κοίτα ξέρω ότι φέρθηκα απαίσια, αλλά σε παρακαλώ άφησέ με να σου εξηγήσω τι πραγματικά είχε συμβεί και να κάνουμε μια νέα αρχή.>> είπε ξαφνικά με μία ανάσα.
Από τη μία πλευρά ο τοίχος και από την άλλη αυτός, ένιωθα παγιδευμένη. Ενώ δεν ήθελα να ακούσω τίποτα από αυτά που έλεγε δεν είχα τη δυνατότητα να τρέξω, να φύγω για να μην τον ακούσω. Τον κοίταξα στα μάτια, σε αυτά τα μάτια που με είχαν μαγνητίσει από την πρώτη στιγμή και είδα την θλίψη και την μετάνοια που ένιωθε.
Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω! Ένιωθα τόσο μεγάλη πίεση με αποτέλεσμα να μην μπορώ να σκεφτώ. Αλήθεια, μπορούσα μα διαγράψω αυτό που μου είχε κάνει και να προσπαθήσω για μια νέα αρχή; Θα ήταν εύκολο ή θα ξαναζούσα ίδιες καταστάσεις; Και το ότι στεκόταν απέναντί μου κοιτώντας με με ένα παρακλητικό βλέμμα δυσκόλευε κατά πολύ την κατάσταση. Τελικά αποφάσισα να σπάσω την σιωπή μου.
<< Άρη, αυτό που ζητάς δεν ξέρω αν μπορεί να γίνει. Ηκατάσταση είναι περίπλοκη και...και δεν θέλω να ξαναγίνει κάτι τέτοιο. Μπορώ να καταλάβω, όπως λες και εσύ, ότι μετάνιωσες και θες να προσπαθήσουμε αλλά δεν μπορώ.>> είπα σκύβοντας το κεφάλι μου και παίζοντας νευρικά με τα δάχτυλα των χεριών μου.
<< Το ξέρω ότι είναι δύσκολο για 'σένα αλλά δώσε μου την ευκαιρία να επανορθώσω για αυτά που πέρασες. Έστω και σαν φίλος σου.>> είπε πιάνοντας το χέρι μου. Σήκωσα το κεφάλι μου και κοίταξα μέσα στα μάτια του. Φαινόταν να είναι αλήθεια αυτά που λέει, καθώς εξίσου φαινόταν και η προσμονή του για την απάντησή μου.
Άφησα έναν αναστεναγμό που δεν ήξερα ότι κρατούσα τόση ώρα.
<< Μπορώ να το σκεφτώ; Εννοώ θέλω λίγο χρόνο.>> είπα ελπίζοντας να μου δώσει τον χρόνο που ζητούσα.
<< Φυσικά. Απλά σκέψου σε παρακαλώ λογικά. Είναι δυνατόν να επεδίωκα ποτέ να κάνω κάτι που θα σε πλήγωνε;>>
Του έγνεψα θετικά κάνοντάς του σαφές ότι θα σκεφτώ όσα μου είπε. Η κουβέντα μας διακόπηκε όταν στην τάξη ήρθε μία καινούργια καθηγήτρια και μας μοίρασε το πρόγραμμα της επόμενης μέρας.
<< Λοιπόν παιδιά, σε λίγο θα έρθει ο διευθυντής για να σας ενημερώσει να κατέβετε να πάρετε τα βιβλία. Θα σας παρακαλούσα μέχρι να έρθει να επικρατήσει ηρεμία.>> είπε και έφυγε από την αίθουσα.
Ούτε δύο λεπτά αργότερα εμφανίστηκε στην αίθουσα ο διευθυντής και μας οδήγησε σε μία από τις κάτω τάξεις, στα θρανία των οποίων ήταν τοποθετημένα τα βιβλία. Μας φώναζαν με αλφαβητική σειρά και ευτυχώς δεν άργησε να έρθει η σειρά μου.
Δεν ξέρω γιατί αλλά ήμουν πολύ κουρασμένη. Το μόνο που ήθελα ήταν να φύγω από το σχολείο και να πάω στο μαλακό μου κρεβάτι. Αφού τελείωσα με αυτά της γενικής παιδείας προχώρησα και στης κατεύθυνσης και επιτέλους τελείωσα. Βγήκα στο προαύλιο και πήγα στο παγκάκι που είμασταν με τα παιδιά νωρίτερα. Άφησα την σακούλα με τα βιβλία μπροστά μου και περίμενα τον Κώστα με την Ειρήνη.
Ούτε εκείνοι άργησαν. Να και κάτι καλό σήμερα.
<< Λοιπόν , τι κάνουμε; Πάμε, τα αφήνουμε σπίτια μας και φεύγουμε για καφέ ή τα παίρνουμε μαζί και πάμε πρώτα για καφέ;>> ρώτησε ο Κώστας, δίπλα στον οποίο στέκοταν η Ειρήνη. Ωχ..αυτό το ξέχασα. Δεν έχω την δύναμη αλλά ούτε και θέλω να πάω μετά από όσα έγιναν για καφέ αλλά δεν θα τους χαλάσω την διάθεση. Φοράω έτσι ένα χαμόγελο, σηκώνομαι από το παγκάκι και κάθομαι μπροστά τους.
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
Ορίστε λοιπόν και το 6ο κεφάλαιο. Πώς σας φάνηκε η συζήτηση του Άρη με την Ζωή;; Ποιά λέτε να είναι η απόφαση που θα πάρει; Θα γίνουν φίλοι;;;;
Ανυπομονώ να ακούσω τα σχόλιά σας. Εάν σας άρεσε το κεφάλαιο πατήστε το αστεράκι :) Μέχρι το επόμενο , καλά να περνάτε !!!
Kisses sweet-angel :)
