ALPARSLAN [Gay]

Giriş

Havanın o boğucu karanlığında arabasında oturmuş, karşısındaki binada penceresinden dışarı bakan çocuğa bakıyordu. Sigarasını çıkarıp çakmağıyla sigarasını yaktı. İçine
dumanı çekerken yanakları içe doğru
çöktü. Arkaya doğru yaslanıp çocuğu izlemeye devam etti. Tam bir senedir onu böyle uzaktan izliyordu. Ne zaman vurulmuştu bu çocuğa tam olarak bilmiyordu. Bildiği tek birşey vardı, o da onu çok sevdiğiydi.

Umut.. Umut'um diye geçirdi içinden.
Adı gibi umut dolu bir çocuktu Umut. Neşeliydi, hayat doluydu. Karıncayı incitmekten bile korkardı. Mahalle de herkesle iyi anlaşmasını, bazen göz göze geldiklerinde gülümseyerek kendisine bakmasını, utangaç olmasını çok seviyordu. Bilmiyordu belki de bunlardı Umut'a tutulma sebebi.

Biraz sonra üşümüş olacak ki içeriye geçip pencereyi kapattı. Her akşam olmasa da çoğunlukla geceleri böyle penceresinden dışarıyı izlerdi. O da Umut'u...

Sert bir adamdı kendisi. Ama söz konusu Umut olunca kendisinden beklenilmeyecek derecede yumuşuyordu. Onu böyle yumuşatan tek kişiydi. O bunu bilmese de öyleydi. Sigarası bitince söndürüp dışarı attı. Tekrar sevdiğinin bulunduğu odaya baktı. Işıkları kapanmıştı. Demek ki yatmıştı. Güldü bu duruma. Sevdiği bir de erkenciydi. Erken yatar erken kalkardı. Gülümseyerek ışığı kapalı odayı izledi. Arkadaşları onu böyle görse kesinlikle şaşkınlıktan küçük dillerini yutarlardı.

Arkadaşlarından Umut'u sevdiğini tek Kağan biliyordu. Bir keresinde ikisi içmeye gittiklerinde ağzından kaçırmıştı. Arkadaşı onun bir erkeğe böyle duygular beslediğini öğrenince hiç karşı çıkmamıştı. Aksine destek olmuştu. Diğer arkadaşlarının bu durumu nasıl karşılayacaklarını bilmediği için onlara henüz söylememişti. Zaten daha ortada birşey yoktu. Sadece canından çok sevdiği biri vardı işte.

Gözlerini ovuşturup arabasını çalıştırdı. Evine doğru sürmeye başladı. Düşünmesi gereken bir sevdiği vardı.

Kitap pek içime sinmedi duruma göre silerim ya da devam ederim.