Bana Koca Bulmalıyız!

1.2

Bir sürü ödevim var ah ahh
Seneye açıktan mı okusam ne?
Çok yorucu ya okul... Ağlamak istiyorum..

Benimde  yarın kursum var bee ağlamak.

Neyse iyi okumalar 😪😖

✨✨✨

Arda'dan:

Murat amcanın dediği şey ile şoka uğrarken Aymira bağırdı. Gözlerinde ki yaşlar hızla akarken bana baktı. "B-baba  sen ne diyorsun?"

Murat amca sinirli ve sert bir şekilde "Ne diyor muşum? Sonunda kavuşuyorsunuz işte!" babası gözlerini bana çevirirken "Hadi lan sende git evine! Daha fazla rezillik çıkarmayın. Terbiyesizler! Ne birbirinize doymaz çıktınız aaa!" Murat amca odayı terk ederken Nurşen teyze odaya girdi. Bizi yan yana görünce "Aaa!" diye söylendi.

"Siz ikiniz ne yapıyorsunuz burada?! Kız sen odana evlenmeden erkek mi alıyorsun? Yarın istiyecekler işte az sabredin!" Nurşen teyze odadan çıkınca kafamı Aymira'ya doğru çevirdim. Yatağın köşesine yığılmış duvara bakıp düşünüyordu.

"Aymira?"

"Hı?" yanına çömelip yeşil gözlerinden yanağına doğru akan yaşları sildim.

"Ağlama. İstemiyoruz deriz biter, zorla evlendirmezler ya. Bizden olmaz ki hem, ben seni kardeşim gibi görüyorum ve sende beni abin gibi."

Buruk bir tebessüm etti. "Öyle bizden olmaz." Gözlerini kaçırarak, "Biliyor musun bizden ne arkadaş ne abi kardeş ne de eş olur. "

Ne dediğini anlayamamıştım. "Ne demek istiyorsun?"

Kafasını duvara çevirip usul usul gözyaşlarını akıtmaya devam etti.

"Hiç yine saçmalıyorum işte, takma beni her zamanki gibi."

Artık sabrım taşımıştı. "Çocuk gibisin! Şu durumda bile bana laf sokuyorsun."

Bana dönmemişti cevap bile vermemişti.

"Keşke! Keşke seni hiç tanımasaydım! Keşke hiç görmeseydim! Keşke hiç hayatıma girmeseydin! Keşke olmasaydın! Keşke o gün seninle uğraşamasaydım! İkimizin de hayatını mahvettim."

Derin bir nefes alıp ellerini tuttum, "Bak Aymira ikimizde birbirimizi istemiyoruz. Kedi köpek gibiyiz yapamayız, hem birbirimizi sevmiyoruz ki? Sen bana layık değilsin ki? Sen hayır dersin yarın, zaten verdiğin cevaptan sonra Murat amca seni zorlamaz. Ve bu işte olmaz tamam mı?"

Dediklerimin farkına yeşilin en güzel tonu olan gözlerine bakınca anlamıştım.

Yine ne yapmıştım. Hiç olmasaydın demiştim.

Bana layık değilsin demiştim..

Bana hayal kırıklığı ile bakıyordu.
Yine büyük bir yıkıma sebep olmuştum.

Gözyaşları akıyordu, benim yüzümden.

Güzel gözleri kırmızıya dönmüştü.

Ellerini sertçe ellerimden ayırarak, ağır bir şekilde duvara tutunarak ayağa kalkmaya çalıştı. Dengesini kaybettiğinde elimi uzatmamla "Sakın."  demişti. Sesi o kadar yorgun, kırgın, halsiz çıkıyordu ki.

Elimi geri çektim. Ağır adımlarla odanın kapısına gidip açtı. Ağzından sadece bir kelime çıktı. "Git. Sana git diyorum Arda Abi!"

Darmadağın etmiştim. Kırmıştım. Odadan çıkarken arkamda bıraktığım enkazın, harabenin beni günden güne yiyip bitireceğini bilmeden.