Yeniden Doğmak

Sokaklar 2

Möller caddesinde bir lokantanın önünde durdum, içerde kızartılan taze et

kokusunu içime çektim. Elimi kapı tokmağına götürmüş, işim olmadığı halde

rasgele içeri giriyordum ki, tam vaktinde aklım başıma geldi, uzaklaştım.

Stortorv'a varıp da dinlenecek bir yer aradığımda bütün kanepeleri tutulmuş

buldum. Boş yere kilisenin etrafım dolandım, çökebileceğim sakin bir yer

gözledim. Tabii!, diyordum kendi kendime, karanlık düşünceler içinde: Tabii!

Tabii! Ve yeniden yürümeye başladım. Pazarın köşesindeki çeşmeye saptım,

biraz su içtim, yine yürüdüm, adım adım sürüklüyordum vücudumu. Her vitrinin

önünde uzun bir mola veriyor, duruyor, geçen her arabayı gözlerimle takip

ediyordum. Beynimde ışıklı bir sıcaklık duyuyordum, şakaklarım bir tuhaf

zonkluyordu. içtiğim su hiç de iyi gelmemişti, sokakta arada bir kustum.

Böylece Hazret-i İsa mezarlığına vardım. Dirseklerim dizlerimde, başım

avuçlarımda oturdum, bu büzülmüş durumda rahat ettim, midemdeki o hafif

kazıntıyı artık hissetmez oldum.

Yanımda bir taşçı ustası, büyük ve düz bir granit levhanın üzerine yüzükoyun

uzanmış, bir kitabe kazıyordu. Gözündeki mavi gözlük, bana birdenbire,

geçmişte unuttuğum bir tanıdığımı, bir bankada çalışan, çok zaman önce

Oplandske Cafe'de rastladığım birisini hatırlattı. Bütün utancımı yenip ona

bir gidebilseydim! Ona olanca hakikati söyler; şu sıra biraz berbat durumda

olduğumu, hayatımı devam ettirmenin zorlaştığım anlatırdım. Ona berber

karnemi verebilirdim. Vay canına, berber karnesi! Şöyle böyle bir kron ederdi

bu karne! Bu kıymetli hazineye bir el attım. Hemen bulamayınca yerimden

fırladım, korkudan ter dökerek aranmaya başladım; nihayet koyun cebinim

dibinde temiz veya yazılı, fakat hiç değeri olmayan öteki kağıtların arasında

buldum. Bu altı yaprağı baştan sona, sondan başa doğru defalarca saydım; bu

karne bana hiç de lazım değildi, keyfim öyle istiyordu, esmişti artık hiç

tıraş olmayacaktım. Yarım kron benim derdime deva olurdu, Kongsberg

gümüşünden bir çil yarım kron! Banka saat altıda kapanırdı; tanıdığımı

yediye, sekize doğru Oplandske önünde bekleyebilirdim.

Oturduğum yerde bir müddet bu düşünce ile keyiflendim. Zaman ilerliyordu,

etrafımdaki kestane ağaçlarında enikonu rüzgar çıktı, gün sona eriyordu. Peki

ama, genç bir banka memuruna altı tane berber kartı götürmek biraz ayıp

kaçmaz mıydı ? Onun cebinde, kartları benimkilerden çok daha temiz ve güzel,

iki dolu karne vardı belki de! Bütün ceplerimi yoklayıp karnenin yanı sıra