Yeniden Doğmak

Sokaklar

Şimdi, gece için de barınacak bir yer bulabilseydim! En uygun nereye sığına

bileceğimi düşündüm; bu mesele beni öylesine meşgul ediyordu ki yolun

ortasında durdum. Nerede olduğumu unutmuş, denizin ortasında, çepçevre

dalgalar, uğultular arasında tek basma bir şamandıra gibi durmuştum. Gazete

satan bir çocuk, bana bir Wiking uzattı: Alın, eğlenirsiniz! Basımı

kaldırdım, irkildim, Semb'in önündeydim.

Hemen arkama dönüp paketi vücudumla gizledim, hızlı hızlı Kilise caddesinden

aşağıya yürüdüm, vitrinden görecekler diye çekiniyordum. Tiyatroyu geçtim,

Loca'dan kıvrılıp fiyorda, kaleye indim. Bir kanepeye oturup tekrar hülyalara

daldım.

Bu gece için bir dam altı nasıl bulacaktım, nasıl? Sabah olana kadar başımı

sokabileceğim tek kovuk yok muydu hiç? Gururum, beni odama dönmekten men

ediyordu; sözümden caymak aklımdan bile geçmiyordu. Böyle bir düşünceyi

şiddetle kafamdan kovdum, küçük kırmızı salıncak koltuğu düşünerek içimden

gülümsedim. Çağrışımlar neticesi kendimi birden bire Haegdehaugen'de iki

pencereli geniş bir odada buldum; bir zamanlar oturduğum odada. Masada bir

tepsi gördüm, yağlı ekmek dilimleri vardı tepside. Görünüşleri değişti,

ekmekler biftek oldular, önümde insanı ayartan bir biftek, bembeyaz bir

peçete, bol ekmek, gümüş çatal bıçaklar belirdi. Kapı açıldı, ev sahibim

kadın göründü, bir çay daha ister misiniz, dedi.

Hayaller, hülyalar! Kendi kendime: Şimdi yemek yersem kafam tekrar karışır,

beynimi o eski ateş kaplar; çılgın esintilerle uğraş işin yoksa! dedim. Midem

yemek kaldırmıyordu; bünye meselesi: bir başkalığım, bir özelliğimdi bu

benim.

Aksama doğru barınacak bir çatı altı, bir çare bulurdum belki de; acelesi yok

ya! Daha olmazsa gider, kendime ormanda bir yer arayabilirdim. Şehrin

dolayları emrimdeydi, hem aşırı soğuk da yoktu henüz. İlerde deniz, ağır bir

sükunet içinde kımıldanıyordu. Gemiler, küt burunlu ve hantal mavnalar,

peltemsi denizin üstünde yarıklar açıyor, sağa sola şeritler sıçratıyor,

kayıp gidiyorlar; bacalarından dumanlar kuş tüyü döşekler gibi yuvarlanıp

yayılıyor, makinelerin pistonları nemli havaya donuk bir ses salıyorlardı. Ne

güneş vardı, ne rüzgar; arkamdaki ağaçlar ıslaktılar; oturduğum kanepe soğuk

ve nemli. Vakit geçiyor, uyku bastırıyordu; yorgundum, sırtımdan aşağı üşüme

ürpermeleri iniyordu. Bir müddet sonra gözlerimin kapanmak üzere olduğunu

hissettim, mani de olmadım kapanmalarına...