Yeniden Doğmak

Bir Fikir

Ümit ve memnunlukla kibirli, hep ikide bir cebimden çıkarıp okuduğum orijinal

yazımın tesirinde, bu işin derhal bir çaresine bakmak, buradan taşınmak

istiyordum, içinde birkaç temiz yaka ile ekmeğimi sardığım buruşuk bir gazete

kağıdı bulunan paketimi aldım; battaniyemi dürüp katladım; yedek beyaz

kağıtlarımı cebime koydum. Hiçbir şey bırakmadığıma emin olabilmek için köşe

bucağı araştırdım, bir şey bulamayınca pencereye gidip sokağa baktım. Kapalı

ve nemliydi gökyüzü; yanmış demirci dükkanında kimseler görünmüyordu; altta

avluda duvardan duvara gerili çamaşır ipi ıslaklıktan gerginleşmişti. Bütün

bunları öteden beri biliyordum, bildiğim için pencereden çekildim;

battaniyemi koltuğuma sıkıştırıp Fenerler İşletmesi'nin ilanı önünde bir

reverans yaptım. Matmazel Andersen'in kefenleri önünde eğildim, kapıyı açtım.

Birden ev sahibim kadını hatırladım. Taşındığımdan haberi olmalıydı,

kiracısının dürüst bir insan olduğunu anlamalıydı. Odada birkaç gün fazla

kaldığım için kendisine yazı ile teşekkür etmek istedim. Artık için feraha

çıkmış olması beni öylesine mutlu ediyordu ki ev sahibime, birkaç gün sonra

uğrayıp, beş kron vermeyi bile vadettim. Evinde ne efendi bir insan

barındırmış olduğunu, ona fazlasıyla göstermek istiyordum.

Yazdığım tezkereyi masaya bıraktım.

Tekrar kapıda durdum, geri döndüm. Artık selamete ermiş olmamın sevinci beni

coşturuyor, Tanrıya ve bütün dünyaya karşı minnettar ediyordu. Karyolanın

önünde diz çöktüm, bu sabah vakti bana karşı gösterdiği keremi için Allah'a

yüksek sesle hamd ettim. Biliyordum; demin yasayıp kağıtlara geçirdiğim ilham

cezbesi, ruhumda harikulade bir gökyüzünün eseriydi, dünkü feryatlarıma bir

cevaptı, bilmez olur muydum! İşte Tanrı, işte! diye seslendim kendime; kendi

sesimden coşup ağladım. Arada duruyor, merdivenlerde kimse olup olmadığına

kulak veriyordum. Nihayet kalkıp gittim, bütün katları hiç gürültü etmeden

indim, kimselere görünmeden kapıyı buldum.

Sabah saatlerinde yağmış yağmurdan, pırıl pırıldı sokaklar; gökyüzü şehrin

üzerine abanmıştı, tek güneş ışığı görülmüyordu. Saat kaçtı acaba? Her

zamanki gibi, belediyeden tarafa yürümeye başladım, saatin sekiz buçuk

olduğunu gördüm. Birkaç saatim daha vardı Şu halde; ondan, hatta on birden

önce yazı işleri müdürüne gitmem boşuna olurdu. Bir müddet dolaşmam, bu arada

biraz kahvaltı edebilmenin çarelerini araştırmam gerekiyordu. Bugün de aç aç yatacağım korkusu yoktu artık, hamd olsun geçmişti o günler! Gerilerde kalmış