"ဘဝအဆက်ဆက် မင်းအချစ်ကငါအမြဲပိုင်တယ်"
Bright လည်းမနက်ထဖို့အတွက် မနည်းထနေရတယ် မနေ့ညက win သူ့လည်ပင်းရော လည်ပင်းပါကိုက်ထားလို့ သူလည်းကိုက်ခဲးနေတယ် winကတော့ထူးထူးဆန်းဆန်းဒီနေ့အစောကြီးထတယ် ရုတ်တရက်ဝင်လာပြီး
"Brightထလာအလုပ်သွားမယ်"
"အာ့ ငါနာတယ်ငါ့လက်ကိုလွှတ်"
"မင်းကိုအရင်လိုကောင်းပြလို့မရတော့ဘူး ဆိုးမှရမှာ"
"မင်းရူးနေပြီလား ငါနာတယ်ငါဘယ်မှမသွားဘူး"
"မရဘူး မင်းအရမ်းသွားချင်တဲ့အပြင်ကိုသွားရမယ် လာခဲ့"
Winလည်းBrightကိုဆွဲသွားတယ် Brightလည်းနာနာနဲ့လိုက်သွားတယ်အောက်ရောက်တော့ winသူ့လက်ကိုလွှတ်လိုက်တယ်
"ထမင်းသွားစား"
Brightလည်းသူ့ကိုကြည့်နေ
"သွားလို့ပြောနေသာလေ မင်းနားမပါဘူးလား"
Brightလည်းဘယ်သူ့ရှေ့မှသူမျက်ရည်မကျအောင်သိမ်းထားနော် ဒေါ်စံနဲ့ဒေါ်လှတော့ winက Bright အပေါ်ဆိုးသာမြင်တော့သူတို့အရမ်းကျေနပ်
"မြန်မြန်စား ဒီနေ့ကစပြီးမင်းငြိမ်မနေတက်တဲ့အတွက် ဆိုင်မှာလည်းအလုပ်လုပ်ရမယ် အိမ်မှာလာလည်းလုပ်ရမယ် ပြီးတော့မင်းအခန်းလည်း အောက်မှာလာလုပ်ရမယ်"
"သခင်လေး အောက်မှာအိပ်ရမယ်ဆိုရင် Bright လည်းအလုပ်သမားပဲပေါ့နော်"
"ဟုတ်တယ် ငါတစ်ယောက်ခိုင်းဖို့ပဲ ကျန်သာဘယ်သူမှသူ့ကိုမခိုင်းရဘူး"
"သားလေး ဒီနေ့အလုပ်သွားပြီလား"
"ဟုတ်မေမေ ဒါဆိုသားသွားလိုက်မယ်ဗျ၊ Bright ထလာခဲ့"
Winလည်း Brightကိုဆွဲပြီး ကားတက်ခိုင်းလိုက်တယ် Brightလည်းသူ့လည်ပင်းအနာကိုတစ်ခြားသူတွေ့မှာစိုးလို့ အဝတ်စနဲ့ပတ်ထားလိုက်တယ်winမြင်ပြီး
"မင်းဘာလုပ်နေသလဲ"
"ငါကဘာလုပ်ရသလဲ"
"အခုအဲ့အဝတ်ယူထွက်စမ်း ငါပြောသာမင်းမကြားဘူးလား မင်းရှက်နေသလား"
"သူများမေးရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ပြန်ယူလာပါ"
"သူများမေးရင်လည်း မင်းလင်ကိုက်တယ်လို့ပြော ခုဆင်းတော့"
