Liefde en pijn

Hoofdstuk 2

Hoe kwam hij nou weer aan mijn nummer? Ik had een nieuw simkaartje gehaald.. Ik legde mijn telefoon op bed en dacht na. Wat wilde hij nu van me? Ik sloeg zijn nummer op als "moun" voor het geval dat mijn broer mijn telefoon zou bekijken. Weer dacht ik aan die tijden dat ik helemaal weg was van hem. Ik kreeg een gevoel van binnen. Een heel gek gevoel.. Ik weet niet hoe ik me moest voelen op dit moment. Zou ik boos moeten zijn of moest ik blij zijn?

Het was 5 uur in de middag en ik verveelde me. Ik besloot om even naar buiten te gaan, liep naar beneden en deed mijn schoenen aan.
Onderweg naar een parkje voelde ik me opeens heel raar. Ik dacht aan hoeveel pijn mounir mij wel niet deed. Niet dat het iets van mij was maar hij wist dat ik weg was van hem en hij heeft hier misbruik van gemaakt. We zagen elkaar als "vrienden". Hij deed me express pijn. Hij heeft een vriendin hoorde ik van mijn vriendin. Waarom smst hij mij dan? Aangekomen bij een parkje plofte ik neer op een bankje. Dit gevoel was onbeschrijflijk.. Ik liet een traan vallen en veegde die snel weg met mijn vingers. Ik luisterde naar een liedje die ik op had gezet via mijn telefoon. "Auburn - bestfriend". Hier werd ik alleen emotioneler van. "Waarom voel je je zo? Hij ziet niks in je en zal nooit wat in je zien. Blijkbaar ben je zijn type gewoon niet. En buiten dat, jij mag niet eens met hem trouwen van je ouders. Zij vinden hem geen goede jongen dus vergeet hem gewoon" zei een stem in mijn hoofd. Jup, makkelijk gezegd dan gedaan. Ik stond op en wilde weer naar huis lopen. Ik liep en liep en keek maar voor me uit. "Pieeeeeppp" hoorde ik een auto en voelde een hand mijn arm grijpen. Ik draaide me om en stond oog in oog met Mounir. Hij keek me erg geschrokken aan. "Gaat het wel? Kijk voortaan goed voor je oversteekt gekkerd." Hij had nog steeds mijn arm vast. Ik keek hem tegelijkertijd zielig en boos aan, maakte me los en liep snel weg. "Lina wat is er?" Hoorde ik hem nog met een gebroken stem roepen.
Ik negeerde hem en liet mijn tranen gaan.

Thuis aangekomen rende ik naar boven en ging op bed liggen en begon te huilen. Waarom moest mij dit overkomen. Komen deze gevoelens weer terug? Gaat hij me weer kapot maken? Ik dacht echt dat ik over hem heen was. Ik pakte een mesje die op mijn bureau lag en zette het op mijn arm. Ik drukte het mesje een beetje diep in mijn arm en begon te krassen en te huilen tegelijk. Misschien dat als ik de pijn voel in mijn arm, ik de pijn zal vergeten in mijn hart. Maar nee, de pijn in mijn hart was erger. Ik zag het bloed langs mijn arm naar beneden glijden op de grond. Ik pakte papier, wikkelde het over mijn arm en deed mijn mouw weer naar beneden. Ik was moe. Moe van het huilen, moe van het denken. Ik dook onder mijn dekens en viel in diepe slaap..

De volgende morgen stond ik op. Ik voelde de krassen op mijn arm branden. Langzaam kroop ik mijn bed uit en ik voelde me zo zwak. Ik liep naar de badkamer en ging douchen.
Na het douchen, kleedt ik me aan en liep naar de woonkamer. Ik zag mijn moeder, mijn vader en mijn kleine zusje ontbijten. Ik had niet veel trek maar ook ik schoof aan tafel. Met moeite kreeg ik een paar happen door mijn keel en ging weer van tafel. Ik deed mijn schoenen en jasje aan en liep het huis uit.

Op school aangekomen liep ik naar mijn klaslokaal. Ik hing mijn jasje over mijn stoel en ging zitten. "Goedemorgen allemaal" hoorde ik mijn lerares zeggen. Ik had echt geen zin in de les en keek verveeld om me heen. Weer zonk ik diep in mijn gedachten. Ik zag mijn klasgenootje geschrokken kijken. Wat is er met haar dacht ik bij mezelf. Ik keek naar waar haar ogen op gericht waren en ik deed snel mijn mouw naar beneden. Shit, dit was ik al weer vergeten. Ze keek me met een zielige blik aan en ik keek weg. Ik voelde mijn telefoon trillen in mijn broekzak en pakte hem om te kijken wie het was...