İçim de kalan ukteler kalemim de kalan mürekkepler oldukça yazıyorum.
Damla damla kuruttuğun gözyaşlarımı, şimdi ıslatmak için kova kova sevgi verip ıslatmaya çalışıyorsun ama gözlerim çöl gibi susuz kuru . Dolduramazsın, içinde sende kaybolursun am...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BİLİNMEZLİĞİN EŞİĞİ
...
Bedenim ilerliyor sadece gittiğim yere, Ruhum değil! Bir bilinmezlik içerisindeyim... Kendime bile yabancıyım Sanki bu beden bende değil! hiçbir şey olmamış gibi hissetmiyorum. Dışıma gülerim... İçime sönerim. İçimde koca bir mezarlık var, İlk kendimi gömdüm oraya. Toprak atılmadı da insanlar atıldı üstüme sanki... Onların ağırlığı var bu yolda Beyaza kavusmuyor siyah Elini uzatıp gri olmuyor Dağları daha çok heybetliyor aşamıyorum! Birinde geçsem Diğerinde ayağım takılıyor Sonrasında gökyüzü bahşediyor karanlığını Yıldızlar umutlandırıyor onu Bir iki üç saymakla bitmiyor Umut işte bilmek bilmiyor Gökyüzünün gözleri kan revan olmuş Taşmak istemiyor Ağlasa ne yere sığacak ne de göğe O zaman da karanlığında intiharını süslüyor yıldızlar.
