Over a Cup of Coffee

Chapter 2

Paano mo nga ba babatiin ang isang tao mula sa nakaraan na kahit kailan ay hindi mo naisip na makakatagpo mong muli ng landas? Paano mo sasalubungin ang isang tao na hindi mo inaasahan na magbabalik? No doubt you have a lot of questions for them, but how on earth are you supposed to start a conversation when all the good ones have been buried? And when you've given up asking yourself all the questions you long to ask? Ilan lang iyan sa mga tanong na kanina pa nagpapa-ulit ulit sa isipan ko mula nang maka-engkwentro si Jenkin.

"Anyway, how's your trip papunta rito?' tanong ni Ate Nelle, pagkatapos ay tumayo ito at marahang pumunta sa ref upang kumuha ng tubig. Maingat na sinalinan din niya ang baso ko at ng aking katabi.

Pasado alas-otso na ng gabi at nasa bahay na rin kami ni Ate Nelle upang maghapunan. Kasabay rin namin sa hapag ang kaniyang pitong taong gulang na anak, si Yssa.

Nakakatuwa dahil kahit halos ilang taon na rin nang huli niya akong nakasama sa personal ay malapit pa rin ang loob niya sa akin ng bata. I used to read her bedtime stories and take care of her noong toddler pa lamang siya.

Ibinalik ko ang tingin kay Ate Nelle. "Kind of exhausting, Ate. But, I feel a lot better now." Ngumiti ako sa kaniya.

She returned his grin with one of her own, the sort that can lighten anyone's day even if they're in a dire situation. Totally open and affectionate. Ipinahihiwatig ng ngiti niya na naiintindihan niya ang ibig kong sabihin.

"Mommy, can I sleep with ate Lei tonight in her room? I missed her." Tanong iyon ni Yssa. Sabay kaming napalingon ni Ate Nelle sa pinagmulan ng maliit na tinig. Tapos na rin siyang kumain at may kuryosidad na pinakikinggan ang usapan namin ni ate Nelle.

"Yssa, Ate Lei need to get some rest. Didn't you hear? She said she's exhausted from her trip today. Perhaps you can spend some time with her tomorrow." Biglang umukit ang lungkot sa labi ng paslit sa tugon ng ina.

"Actually, Ate it's fine. You don't have to worry about that," paninigurado ko sa kaniya. "Yssa can sleep with me." Inilipat ko ang tingin kay Yssa at kapansin-pansin ang mabilis na pagliwanag ng mukha nito. Napawi na ang lungkot na kanina lang ay nakamarka sa kaniyang mga labi at pinalitan iyon ng abot-tengang ngiti.

I looked at Ate Nelle and she's giving me an are-you-sure-about-that look. Tumango-tango ako bilang tugon. "I missed Yssa, too. I don't mind reading her bedtime stories tonight, kung iyon ang gusto niya. Right, baby?"

"Mukhang ma-i-spoil na naman ang munting prinsesa sa kaniyang ate," sabi ni ate Nelle.

Tumingin siya sa anak at saka sinabihan ito na mag-toothbrush na at maglinis ng katawan upang makatulog na kami, dahil kung hindi ay hindi siya maaring tumabi sakin. Mabilis naman itong sumunod at nagmamadali pang pumunta sa kaniyang silid, kahit na nung una ay nag-aalangan pa.

"Be careful, anak!" sigaw ni Ate Nelle sa paslit na lakad talon patungo sa CR. Mukhang hindi na siya narinig nito kaya't napailing na lang ang ina.

"Time flies fast, 'no? She's getting bigger na." Bumaling sa akin ang atensyon niya. "I remember changing her diapers and making her milk before and now, look, she's cleaning herself."

Ate Nelle chuckled.

Tumayo ako at inayos ang mga plato, kutsara, at iba pang pinagkainan para ilagay sa sink.

Pinili kong umalis muna si Yssa dahil hindi para sa kaniya ang usapan na ganito. I took a deep breath. "Thank you for letting me stay here, Ate. I just really need–"

"Shh. I understand. I know. I know, Lei. Take all the time you need here. Stay and have fun, don't pressure yourself. Nandito lang kami palagi...for you. You're like a sister to me." Hindi ko maiwasang maluha sa sinabi ni Ate Nelle. Sa kaunting salita ay nahaplos niya ang damdamin ko. Perhaps that's what I needed to hear all this time.

It's hard to top the feeling of having someone you can lean on when you're feeling bad, someone who will give you a supportive pat on the back and assure you they're thinking of you. It is indeed incomparable. Everybody needs a helping hand once in a while. Not even the most indepenent ones can fend for themselves forever.

At nagpapasalamat ako dahil nandiyan si Ate Nelle, for letting me be vulnerable and lean on her.

Habang nagluluto at naghahanda ng pagkain sa hapag kanina, napag-usapan namin ni Ate Nelle ang dahilan ng biglaan kong pag-alis. Binanggit ko sa kaniya ang kalagayan ni Papa kung kaya't hindi ko ito maiwanan sa tinutuluyan namin sa Maynila.

Dati naman ay nakahiwalay ako sa kanila, mayroon akong apartment unit sa Sta. Mesa ngunit nang mga nakaraan ay madalas na inaatake si Papa ng kaniyang sakit kung kaya't kinailangan kong manatili sa tabi niya, because his new family doesn't seem to give a damn about him. Even though I remind them to watch after Papa, there are occasions when it takes a long time for them to notice he's having an episode. Natakot ako na baka kung wala ako sa tabi niya kapag naulit pa iyon ay sa hospital ko na naman siya maabutan, pero wala nang buhay.

Akala ko ay magiging maayos ang lahat kung ganong nasa tabi niya ako at hindi na kami masyadong mag-aalala, pero habang tumatagal ay lumalala ang trato ng pamilya niya sa akin. Nagtiis ako. Naisip ko na ayos lang naman dahil hindi naman sila ang dahilan kung bakit ako nandoon kundi si Papa. Tatanggapin ko ang mga parinig at paratang nila, mabantayan ko lang ang kalagayan ng aking ama—which his new wife and children failed to do.

Pero nang makailang beses na kampihan sila ni Papa ay mas naging matapang pa ang madrasta ko kaya't hindi ko na rin natiis. I decided to leave. I don't see why I should stick around. My own father chose to be with them rather than me, the only person who genuinely cares about him.

Tumikhim si Ate Nelle na nagbalik sa akin sa kasalukuyan. "Tungkol kay JC," sabi niya, "hindi ko nasabi na nandito siya." Ilang segundo ng katahimikan ang namagitan sa aming dalawa. Pinag-aaralan niya kung ano ang magiging reaksyon ko nang banggitin niya ang pangalan ni Jenkin.

Of course, it makes me feel bad that he's here. No doubt. Yung galit, yung sakit, nag-uuhanang bumalik kapag naririnig ko ang pangalan niya. Pero sa pagkakataong ito ay nasubukan kong itago ang pait na hindi ako nagdadalawang-isip na ipakita kay Jenkin.

I plastered a fake smile para hindi na mag-alala pa si Ate. Dito na nga ako panandaliang tutuloy, hindi ko naman gugustuhin na pati ang relasyon ko sa mga taong nasa paligid ay isipin pa niya.

"Ayos lang. It's been a long time," tipid kong sagot. "Good for him. Mukhang ayos naman siya." Tumango-tango ako ng marahan at kinukumbinsi ang sarili na ayos lang talaga.

Tumalikod ako at tinungo ang ref upang kumuha ng tubig. Bumigat yata ang dibdib ko nang marinig ko ang pangalan ng lalaki. I wanted to ask her kung saan nakatira si Jenkin. I wanted to ask her kung kailan pa siya nandito at kung bakit siya nandito. Ngunit mas pinili ko na ibahin ang usapan. Why would I even care about him? You do care about him, Lei. Tukso ng isang bahagi ng isip ko.

"Salamat sa dinner, Ate. Walang bago sa luto mo, masarap pa rin." Puri ko para magbago ang usapan na tinugunan niya ng mahinang tawa. "Dapat yata ay resto or karinderya ang itinayo mo. Tiyak na dadayuhin 'yon."

Sa pagkakataong ito ay parehas na kaming tumatawa. Mabilis na nawala ang mabigat na atmosphere na nabuo kanina. Sinimulan niyang hugasan ang mga plato at aming pinagkainan, samantalang ako naman ay nagpunas ng lamesa at nag-refill ng tubig sa mga bote at pitsel sa ref habang nagkekwentuhan.

Nabaling ang usapan kay Yssa—kung saan siya nag-aaral, kung ano ang mga kinahihiligan niya nitong mga nakaraan, at iba pang mga bagay ng nakakatuwa tungkol sa paglaki niya. Hindi na bumalik ang usapan kay Jenkin.

Though secretly I hope it did.

Gusto kong malaman ang kalagayan niya. Iimmediately reminded myself that this is not the most appropriate moment to talkabout it