𝐾𝑖𝑒𝑑𝑦 𝑡𝑜 𝑤𝑠𝑧𝑦𝑠𝑡𝑘𝑜 𝑠𝑖𝑒̨ 𝑧𝑎𝑐𝑧𝑒𝑙𝑜?𝑂𝑖𝑘𝑎𝑤𝑎𝑥𝑅𝑒𝑎𝑑𝑒

Ryk silnika

Od momentu spotkania Suny i Mey polecam sobie włączyć „sweater weather" od the nbhd w tle, bo niestety nie ma opcji dodania dwóch piosenek:(

———————————————————————
-Kenma?-zapytała dziewczyna widząc stojącego przy okienku po posiłek farbowanego blondyna.

-O, cześć Mey- odpowiedział odwracając się w jej stronę.

-Myślałam, że Kuroo nie udało się ciebie przekupić byś dalej grał- prychnęła widząc idącego w ich stronę bruneta.

-Tsa- odpowiedział tylko odwracając wzrok.

-O, hej Mey. Co ty tutaj robisz?- zapytał zdziwiony jej obecnością wcześniej wspomniany brunet.

-Jestem ich menadżerką-wyjaśniła pokazując na stolik za sobą, w którym siedziała drużyna.

-Ah, mogłaś zostać naszą, byłoby o wiele korzystniej, że tak powiem- oznajmił uśmiechając się w ten swój sposób.

-Nawet nie miałam zdania w tej kwestii- odpowiedziała śmiejąc się nerwowo-mama zanim przyjechaliśmy już załatwiła abym chodziła do Aoby.

-Rozumiem, zawsze taka była- zaśmiał się kapitan Nekomy.

-Muszę lecieć, czekają na mnie- oznajmiła pokazując wzrokiem w stronę spoglądającej w tym kierunku drużyny i uśmiechnęła się delikatnie na pożegnanie.

-Jasne, do zobaczenia!- odpowiedział posyłając jej ten głupkowaty uśmieszek. Kozume rzucił zwykłe „Pa" i odszedł razem z ciemnookim wysokim chłopakiem.

I, że on mi się kiedyś podobał-Pomyślała wymieniając ostatnie spojrzenie z atakującym Nekomy.

-A kto to był tym razem?-zapytał oburzony Oikawa-Gdzie nie pójdziesz masz tam „kolegów"- dodał pokazując cudzysłów w powietrzu.

-Zamknij się już-warknął na szatyna Hajime, przewracając oczami.

-Kenma to mój kuzyn-zaśmiała się drapiąc się nerwowo po głowie.

-Yhm-odpowiedział wracając do jedzenia wciąż naburmuszony szatyn.

-Ktoś jest tu chyba zazdrosny-szepnął Issei do Hanamakiego na tyle głośno by usłyszeli to wszyscy siedzący przy stole.

-O ty draniu!- krzyknął brązowooki wstając z siedzenia z zamiarem rzucenia w niego czymkolwiek co znajdzie się pod ręką.

-Nie zaprzeczył!- krzyknął Matsukawa szybko zakrywając się rękami na widok lecącego w jego stronę widelca.

-Dobra już spokój!- krzyknęła blondynka próbując uspokoić siatkarzy, niestety na marne.

•••

-Dziękuje Vassilieva- oznajmił starszy trener nie odrywając wzroku od boiska.

-Za co pan mi dziękuje- zapytała odwracając zaciekawiona głowę w jego stronę. Lubiła podświadomie zmuszać ludzi do powiedzenia w prost co chcą przekazać, mimo iż z reguły doskonale wiedziała co mają zamiar powiedzieć.

-Mam wrażenie, że Oikawa się uspokoił. Mam na myśli, że wciąż jest bardzo zmotywowany, ale nie popada już w obsesję-wyjaśnił mężczyzna.

A to ci spryciarz. Nie pomyślałam, że to trener mógł wyjść z inicjatywą. Miałam nadzieję, że po prostu Hajime się o niego martwi.

-A no tak, już rozumiem. Nie ma pan za co dziękować. To w końcu jeden z moich obowiązków- powiedziała z delikatnym uśmiechem wpatrując się pustym wzrokiem w boisko.